Rouwen

Sinds het overlijden van mijn lieve opa heb ik mij continue afgevraagd wanneer de klap maar zou komen, maar toen hij maar niet kwam ben ik gaan geloven dat ik er waarschijijk toch echt vrede mee heb en daarom ook niet heel verdrietig was. Het was voor opa immers het beste.
Ook moest ik door... ik heb een kleine van 3 en wilde goed voor mezelf & het frummeltje in mn buik zorgen..
Toen ik vlak daarna geen goede echo had en veel onzekerheid had was ik daar vooral mee bezig..

Nu is het 2 weken dat ik de mk heb gehad & ben nu lichamelijk weer een beetje oude....
Alleen blijkbaar is er nu ruimte voor opa.

Zodra ik mn ogen sluit zie ik flashbacks. Van bij hem yhuis, van het revalidatiehuis, van vroeger en van zijn laatste dag.
Continue maak ik mezelf gek. Ik wou dat ik eerder was langsgegaan zodat hijbnog tegen me had kunnen praten. Ik wou datvik zowieso nog vaker langs was gegaan. Ik wou dat ik hem serieus had genomen toen hij zei dat hij het huwelijk van mn zus niet zou halen... en buiten dat de bekende 'wat als'.. wat had hij gezegd als hij nog had kunnen praten, wat zou hebben gedacht toen ik pas na een week langs kwam, wat zal hij zich eenzaam hebben gevoeld...

En wat voel.ik me nu eenzaam... ik heb zo veel verdriet en ik krijg wel steun, maar ik ben mijn maatje, de enige die bij altijd begreep en onvoorwaardelijk steunde kwijt. Kwijt, en hij komt nooit meer terug...

Ik mis opa en ik huil mezelf elke nacht in slaap.
Hopelijk gaan de scherpe kantjes er gauw vanaf

372 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • ~~WENDY~~

    Weet niet hoe je tegenover paragnosten/mediums staat maar mij heeft dat wat rust gegeven.
    Ik weet hoe je je voelt, ik weet wat dat gemis is.
    Mis mijn moeder nog steeds elke dag! Het is moeilijk he...
    Ik hoop toch dat je wat rust vind en het langzaam aan een plekje kunt geven.

  • Mama-van-M.M

    Meis.. als eerste gecondoleerd met je opa! Ik herken t gevoel wat je hier boven beschrijft.. Mijn opa is overleden aan kanker (hij is thuis overleden).. ik kwam daar helpen zodat mijn stiefoma ook af en toe wat tijd had voor haarzelf.. huishouden en zorgen voor een man met kanker is gewoon zwaar, geestelijk en lichamelijk!.. Dinsdag was ik daar.. maar ik durfde nog geen afscheid te nemen.. Ik had helemaal bedacht wat ik zou gaan zeggen als ik afscheid zou gaan nemen.. zelfs geoefend voor de spiegel.. Maar die dinsdag vond ik dat t nog niet de tijd ervoor was.. ik zou hem toch nog wel zien! Ik zei tegen mijn opa: 'tot donderdag' en gaf hem een kus.. ik ben toen weggelopen van zijn bed, hij is toen in coma geraakt en woensdag middag is hij overleden! Heb nooit de dingen kunnen zeggen die ik wilde, maar ik geloof er wel in dat hij weet wat ik wou zeggen!! Mijn opa was niet mijn beste maatje... hij was wel mijn maatje.. maar mijn beste maatje was mijn oma.. (niet de vrouw van mijn opa hoor, dit was de moeder van mijn vader en mijn opa de vader van moeder), die is 3 weken later overleden... zij was de gene die er altijd voor mij was, die mij t gevoel gaf dat ik wel veel waard was... t overlijden van mijn opa heb ik vrede mee,, tuurlijk zijn er momenten dat ik hem mis.. maar mijn oma, dat doet nog steeds pijn.. af en toe spreek ik zelfs met mn tante af (zus van mijn vader) omdat zij qua uiterlijk zo veel op haar moeder lijkt... en dan is t net of ik weer even in oma's ogen kijk.... als je keer wilt praten ofzo, mag dat natuurlijk altijd!

  • lispeltuut

    Veel sterkte meid!