Geluk en verdriet

Vandaag ben ik precies 7 weken zwanger.   over 2 weken heb ik dan eindelijk mijn eerste afspraak met de vk en gaan we de echo plannen... wat duurt dat allemaal lang zeg haha!  bij rosa wist ik pas met 9 weken dat ik zwanger was & had ik meteen met 10 weken een echo. nu moest ik dus eventjes geduld hebben.

opzich gaat het met de zwangerschap heel goed. ik ben erg moe, en soms licht in mijn hoofd (maar dat is met regelmatig eten en eventueel wat suiker zo opgelost). verder niet misselijk, geen erge last van mijn buik, mijn borsten zijn ook al iets rustiger dan de eerste paar weken.  Rosa doet het ook heel erg goed en is nu al helemaal enthausiast dat ze een broertje of zusje krijgt. ze moet alleen nog ff flink geduld hebben haha.  mijn buik groeide als een idioot, maar als gevolg van een buikgriep en veel stress de afgelopen weken ben ik wat afgevallen en staat mn buik nu ook een beetje stil. gelukkig maar want ik ben erg benieuwd hoe het er anders over 7 maanden uit gaat zien!

helaas hangt er over ons prille geluk ook een enorm donkere wolk op het moment.  Afgelopen maandagnacht is mijn allerliefste opa overleden. Opa was als een vader voor me.  Ondanks dat we allemaal wel hadden verwacht dat opa het geen jaar meer zou redden (hij mankeerde steeds weer wat) is het toch ineens heel erg hard gegaan.  Vorige week was ik erg moe en druk en ben ik niet naar opa geweest, ook omdat de situatie eigenlijk niet zo heel ernstig leek te zijn.  Vorige week zaterdag werd ik overstuur opgebeld door mijn broer dat het niet goed ging met opa. Hij reageerde nergens meer op en was heel zwak. Ik heb het ziekenhuis gebeld en die zeiden dat opa gewoon stabiel was en er geen verandering was in zijn bloedwaarden enzo. Dus was ik weer enigsinds gerustgesteld.  Maandagochtend ging ik weer twijfelen en heb ik mijn oom opgebeld voor een update. Die vertelde dat de ontstekingswaarden wel wat omhoog waren gegaan, maar verder was hij eigenlijk nog wel positief, het leek zelfs iets beter te gaan zei hij.  Toch bleef ik een raar gevoel houden en besloot ik vandaag nog langs te gaan om afscheid te nemen. Ik ben die maandag 2x geweest. in de ochtend 1x en in de avond nog een keer.  in de middag heeft het ziekenhuis een familiegesprek aangevraagd en daarin werd duidelijk dat het echt heel slecht ging eigenlijk en is er besloten dat ze hem alleen nog comfort zouden bieden (voedingsstoffen, morfine, water enz..) en hij geen extra medicijnen zou krijgen. ALS hij eroverheen zou kunnen komen moest hij dat op eigen kracht doen (en zou hij zwaar dement zijn) en anders zou hij op deze manier rustig inslapen. Opa heeft zelf ooit aangegeven niet gereanimeerd te willen worden, dus er is ook afgesproken dat dit niet zou gebeuren.

savonds ben ik bij opa geweest. Hij kon zijn ogen niet open (in de ochtend ook al niet) en hij kon niet praten. Hij heeft gehuild en ik heb zijn tranen weggeveegd en verteld dat hij zich geen zorgen hoefde te maken om ons. Gezegd dat hij rust moest nemen. Ook heb ik gevraagd of hij in mijn hand wilde knijpen als hij veel pijn had, en met de laatste kracht die hij had kneep hij in mijn hand.  om 5 voor 9 ben ik bij hem weggegaan.

rond 10 uur belde mijn moeder op dat het ziekenhuis had gebeld dat opa heel hard achteruit ging en we daar zo snel mogelijk heen moesten komen.  Daar aangekomen bleek dat opa vanaf 9 uur ineens heel erg snel achteruit ging. Waarschijnlijk heeft hij gewacht tot hij de hele familie heeft gezien en heeft hij savonds met het huilen afscheid van mij (zijn kleine meisje) genomen. Samen met mijn moeder, mijn oom, mijn broer en zus met haar partner en mijn oma hebben we aan opa's bed zitten wachten tot het was afgelopen. Ik had het knuffeltje bij opa gelegd dat rosa die middag had gekocht voor opa zodat hij snel beter zou worden. In het begin was hij nog aan het vechten met zijn ademhaling, maar uiteindelijk heeft hij zich overgegeven en zagen we dat hij rust kreeg. Vanaf dat moment ging ook zijn ademhaling heel hard achteruit. Toen deze helemaal stope is het hart nog een hele poos doorgegaan met kloppen. Toen deze ook bijna was gestopt kwam de arts om de monitor uit te zetten en ons de rust te geven om afscheid te nemen.   het was heel fijn om met zijn allen op deze manier afscheid te nemen van de liefste man in ons leven.  Toen mijn moeder, oom en oma naar huis zijn gegaan heb ik opa gewassen, hebben mijn broer, zus en ik samen het bed verschoond en heb ik samen met mijn broer opa's haar gekamd (zijn haar was heilig voor hem) en hebben we heb een schoon operatiehemd aangegeven.  Na deze bijzondere manier van afscheid nemen zijn wij ook naar huis gegaan.

Vanaf dat moment leef ik in een roes. Soms huil ik even, soms voel ik me even goed, maar over het algemeen weet ik niet hoe ik me voel.  Ik vind er veel rust in dat ik weet dat opa op het beste moment is gegaan. Zijn grootste nachtmerrie was dat hij ooit dement zou worden, en dit was inderdaad zijn toekomst. Dit heeft hij nu ontlopen. Ook vergeet ik nooit meer dat hij zijn laatste kracht heeft gebruikt om te laten weten hoeveel pijn hij had, ook dit heeft hij nu niet meer.   Lieve opa heeft eindelijk rust en is eindelijk weer bij al zijn broers en zussen die hij zo miste. Hier vind ik heel veel troost in.

Maandag kan ik hem voor de laatste keer zien. Gisteravond lag hij er knap bij. Dinsdag is de uitvaart.

Zo zie je maar dat leven en dood heel dicht bij elkaar staan.. Het ene leven begint, terwijl het andere stopt.