#. Tijdje weg geweest.

Hey dames,
Het is blijkbaar 9 maanden geleden dat ik hier nog online ben geweest en een blog heb geschreven.
De voorbije maanden is er toch heel veel gebeurd in mijn/ons leven.
Laten we eerst positief beginnen; ik heb mijn doel bereikt! Ik ben -15 kg afgevallen gestart op juni 2018 (92kg) en heb dit gewicht op maart 2019 (76kg) bereikt helemaal op me eentje op karakter en wilskracht en ik ben er trots op want ik kan het gewenste gewicht behouden. Joepi!
Jayden is onder tussen al 5 jaar geworden en zit nu in het 3de kleuterklas en hij stelt het heel goed! Wat is hij groot geworden en wel elke week veranderd hij ziender ogen dat we soms naar hem kijken met onze mond open want een slimme kerel zeg! Zoals nog altijd is hij heel actief en weet wat hij wel en niet wil. Soms is het strijd met hem want hij treuzeld graag en luisteren is ook niet zijn sterkste kant behalve als papa zijn mond open die dan wel maar met mij durft hij graag het varken uithalen.. Maar swat, hij kan ook heel lief zijn geeft graag knuffels en zoentjes en is een echt mama’s en oma’s kindje, Hehe!
Zo, heb ik ook een flinke stoot gehad in mijn leven. We hebben toch het één en ander meegemaakt maar soms word dit allemaal eens te veel. Het verlies van een goede vriend van ons heeft mij goed door elkaar geschud en mij op mijn twee voeten op de grond gezet dat het leven ook heel anders kan uitdraaien zoals je niet wilt. Zo is hij eind mei de strijd verloren van lymfeklierkanker.. 33 jaar oud, 11 jaar getrouwd en laat 2 kinderen achter van 10 en 4 jaar. Dit nieuws sloeg als een bom in ons leven! En dat was voor mij ook de laatste druppel die de emmer deed overlopen. De laatste maanden liep ik al moe en werd veel ziek, de stress op het werk deed me ook niet goed ook al doe ik die job graag. De symptomen kwamen al op tijdens het werken, ook bij mijn vrije tijd had ik last van benauwdheid en hartklopping tot die ene druppel... Ik kreeg angstgevoelens en ik kreeg die ook niet weg, daarbij kwam er ook eens paniekaanvallen bij... Ik kon niet meer functioneren en ik heb op tijd aan de alarmbel getrokken bij mijn huisarts en mijn verhaal gedaan al huilend. Zij schreef me direct medicatie voor om rustig te blijven en lichte medicatie om de angstgevoelens te verminderen maar natuurlijk had dit tijd nodig want dit werkte niet direct. Ook direct besproken om naar de psycholoog te gaan en ik ging daar snel mee akkoord als ik er maar vanaf kon geraken! Ondanks de medicatie die ik nam werd het erger. Ik kon nergens meer naar toe... Had enorme angst van gesloten ruimtes, meerijden met de auto was een hel want ik kreeg direct paniekaanvallen want ik voelde me benauwd. Mijn zoontje brengen of halen van school lukte niet meer... Naar de winkel gaan alleen was ook een hel. Ik heb ook tijdens een auto rit een zware hyperventilatie aanval gehad.. Ik moest alles weer “aanleren” de gesprekken met de psycholoog heeft veel van mezelf los gemaakt en mij doen nadenken. Ik had al heel mijn leven een probleem over bepaalde angsten maar voor mij leek dit normaal te zijn wat eigelijk niet normaal was. De psycholoog heeft me zeer goed geholpen door me aan te leren wat ik moet doen ivm met angst of paniekaanvallen. Ik heb ook zeer doeltreffende sessies ondergaan dankzij bepaalde drukpunt oefeningen en ademhalings oefeningen. Maar ik mocht mezelf niet opsluiten, ik moest mijn angsten aangaan en niet vluchten want zo blijf je in die cirkel zitten en dit wou ik niet! Ik wou vooruit. Gelukkig had ik heel veel steun van me vriend en zoon, zussen, ouders, schoonouders en ook mijn werk zoals mijn collega’s hadden veel begrip van mijn probleem. Maar swat ik ben toch 10 weken out geweest en sinds 5 aug terug aan het werk en de eerste week was best heftig maar de collega’s waren en zijn nog steeds zo begripvol en lief, nu ondertussen voel ik me weer de oude op het werk en daar buiten en thuis alhoewel ik durf nog niet naar de cinema te gaan of pretparken. Maar alles op zen tijd. Dit komt nog wel want ik heb al grote sprongen gemaakt. Ik heb ook veel geleerd van deze periode. Geniet elke dag, laat jezelf niet opjagen door niemand niet, laat die stress maar achterwege op het werk want je hebt heus nog tijd over vooraleer je werk gedaan is. Lach elke dag en wees vriendelijk, voel je je eens slecht dat is geen ramp en ween je daarbij dat is geen stap achteruit maar een stap vooruit! Heb iemand om te praten, is dat je partner, zus/broer, ouders,.. of collega’s gewoon doen! Ik ben van heel ver gekomen en nu nog steeds ben ik aan het genezen. Het luchte me nog meer op hoeveel mensen die dit meemaken in hun leven. Het was een opluchting van oef ik ben niet alleen. Maar angste en paniekaanvallen zijn precies nog een taboe want er word daar heel weinig over gesproken en dat vind ik jammer tot dat je zelf begint te vertellen dan komen de antwoorden en verhalen van andere mensen.
Ik probeer nu veel dingen van mij af te zetten want ik ben een persoon die veel begaan is met andere mensen, dat mag wel maar dit mag niet de te koste zijn van uw leven of gezondheid! Het lukt me stilaan maar het blijft nog moeilijk want zo iets kan je niet gemakkelijk afleren en al zeker niet als dit je karakter is.
Ik ben er alle sinds sterker uitgekomen en ik heb het ook leren aanvaarden dat ik er mee moet leven want ik ga er altijd gevoelig aan blijven.
Maar het belangrijkste is pluk de dag!