Ernstig vertraagd bevallingsverhaal

Vandaag iets meer dan 3 maanden na DE grote dag heb ik eindelijk mijn bevallingsverhaal op papier gezet (en nu op babybytes). We zijn erg bezig geweest met andere dingen maar dat zal ik in een tweede blog van me afschrijven.

Dinsdag 1-12 verloor ik mijn slijmprop, 6 dagen voor de uitgerekende datum. Dit was voor mij erg confronterend omdat ik toch wat bang om mijn meisje te delen met de buitenwereld. De dag hierna begonnen de voorweeën, onregelmatige menstruatieachtige krampjes. Volgens de verloskundige kon het nu niet lang meer duren dus gingen we zenuwachtig terug naar huis, hierna werd ik wakker en was het weer helemaal rustig.. De dag daarna moest ik naar het ziekenhuis om het vruchtwater te controleren, ik was een beetje verloren in bed en helaas was het groenig wat kon duiden op meconium. Na anderhalf uur jouw hartje monitoren, een echo en een eendenbek onderzoek konden ze geen scheurtje vinden.

S’avonds begonnen de menstruatieachtige krampen weer maar nu wel erg regelmatig. Toen deze om de 4 minuten kwamen waren ze nog erg licht, toch bel ik voor de zekerheid de verloskundige. Deze vroeg mij te wachten met bellen tot de weeën een minuut aanhielden. Ze bleven maximaal 40 seconden duren en na een uurtje of 7 werden ze korter en hielden op. Zaterdag was het 5 december en helemaal rustig. Toch fijn dat ze niet op sinterklaas werd geboren!! Ook zondag en maandag kreeg ik slechts kleine krampjes.

De nacht van maandag op dinsdag begonnen de (voor)weeën opnieuw, hier kon ik doorheen slapen tot 5 uur s’ochtends. Omdat ze nu dus sterker werden wist ik dat je op 9 december geboren zou worden zoals ik heel de zwangerschap had voorspeld! Het klopte ook exact met de berekening vanuit de innesteling, erg bijzonder!

Mijn vriend ging toch werken en ik deed alle rolluiken dicht, kaarsjes en de kerstverlichting aan en nam voor het eerst in mijn verlof tijd voor mezelf. Tijdens het kijken van een film ving ik de weeën op en probeerde niet te letten op de lengte en frequentie. Toen mijn vriend s’avonds thuis kwam was het duidelijk dat de bevalling echt was begonnen. Ik had gelezen dat weeën veel effectiever zijn wanneer je ontspannen bent, dus probeerde afleiding te blijven zoeken..Ik stuur mijn vriend naar bed zodat hij straks fit is en ga om ongeveer 00.00 in bad Als ik uit bad kom besluit ik de verloskundige te bellen.

Wanneer ze komt blijk ik 4 cm ontsluiting te hebben!! Dus al het voorwerk heeft effect gehad. Ik voel me enorm positief en loop over van de energie en adrenaline!! De verloskundige constateert dat er een verdikking zit op het vlies waardoor ik eerst naar het ziekenhuis moet. De rit naar het ziekenhuis duurt zo`n 20 minuten en de weeën om de drie minuten worden heftiger. In het ziekenhuis blijk ik al een krappe 6 cm onts;uiting te hebben, wat gat het snel!

Met het vlies is niets aan de hand dus mochten we toch naar het kraamhotel. Ik ga daar in bad liggen maar eigenlijk kon ik zo de weeën niet opvangen. De weeën zijn nu heel heftig en pijnlijk maar als de verloskundige na 2 uur terugkomt blijkt de ontsluiting niet te zijn opgeschoten! Dit is erg demotiverend en ik verlies wat van mijn positieve energie. De verloskundige besluit mijn vliezen te breken zodat de bevalling wat opschiet. In het vruchtwater blijkt meconium te zitten waardoor we weer naar het ziekenhuis moeten. De verloskundige gaat nog mee naar het ziekenhuis maar moet dan weg om bij een andere bevalling te helpen.

De arts en verpleegster blijven de rest van de bevalling bij ons al merk ik daar weinig van. De weeën komen nu zonder tussenpauzes, een weeënstorm. Ik vraag of ik pijnstilling mag en krijg een pompje met Remifentanil. De weeën doen nog steeds erg veel pijn maar tijdens het op en afbouwen van de wee kan ik wat bijkomen door het pompje. Mijn vriend zegt weinig maar begrijpt me erg goed en helpt haar wanneer mogelijk. Hij vind het heel erg dat ik zoveel pijn heb. De ontsluiting vordert nu erg snel en na 3 uur heb ik de volledige 10 cm en mag gaan persen.

Ook tussen de persweeën zit bijna geen pauze waardoor het te snel gaat. Mijn dochters bloeddruk daalt tot 55 slagen per minuut! Ik moet op mijn zij liggen wat ondraaglijk voelt en de persweeën weg puffen. Wanneer ik eindelijk mag persen ben ik dankbaar en pers met volle kracht. Wat een oerkracht is dat!! Om 7.04 is mijn dochter geboren, na 15 minuten aansluitende persweeën wegpuffen en 5-8 keer persen.

Mijn vriend huilt meteen maar ik voel me heel nuchter. Haar hoofdje is erg vervormd en ze ziet blauw maar dat trekt snel bij. Mijn vriend mag de navelstreng doorknippen en hij zit helemaal onder de bloedspetters. Hierna ligt ze bij mij op de buik en drinkt meteen goed uit de borst. Ze krijgt een 10 op haar apgar score en na ongeveer 2 uur valt ze in slaap waarna we het grote nieuws gaan vertellen. Wat een bijzondere dag!!