Medelijden met onze huisdieren

Ik heb soms best wel medelijden met onze huisdieren. Om meerdere redenen, eigenlijk. Op de laatste plaats om de namen die we ze gegeven hebben. Ik vind ze persoonlijk nog steeds fantastisch en heel goed bij ons Nerd-thema passen. Bij Plox, Mouse en Gizmo gaat het op zich nog wel. Maar er zijn al twee dierenartsassistenten in lachen uitgebarsten toen ze erachter kwamen dat, nee, er zit geen fout in het patiëntendossier, we hebben één van onze drie katten écht Error genoemd. Maar ach, het boeit die diertjes niet of ze nou Hond, Fikkie, of Klaas heten. Dus daarom staat dit op de laatste plaats.

Op de tweede plaats omdat, hoe lief ik ze ook vind, ze supersnel in mijn jeukzone komen als ik al wat geïrriteerd ben. Ik ben absoluut geen ochtendmens en beginmijn dag dus altijd al geïrriteerd vanaf het moment dat ik mijn ogen opendoe. ‘s Ochtends duurt het welgeteld vijf minuten voor Gizmo al drie keer voor mijn voeten heeft gelopen en minimaal zes keer heel irritant ge-huud. Ge-huud betekent dat hij achter me aan loopt, nét niet op mijn hakken, en dan om de 10 seconden een ‘huuh’ geluid maakt. Dit ‘huuh’ kan van alles betekenen. ‘Ik heb honger, huuh’, ‘ik heb dorst, huuh’, ‘ik wil heel graag die yoghurt hebben die je nu in je handen hebt, huuh’, ‘huuh huuh huuh’.

Meestal gaat mijn ochtendgesprek als ik in de woonkamer kom dus ook ongeveer zo: “Goedemorgen Gizmo! Daar zijn we dan! Even wachten, dan zet ik Tess even in de box en dan gaan we- Ga eens aan de kant. Gizmo, aan de kant. Gizmo, aan de kant! GIZMO! Dankjewel. En dan gaan we wandelen nadat ik haar wat drinken heb- Serieus? Ga aan de kant met dat pluizige achterwerk van je. Nadat ik haar wat drinken heb gegeven. Hou op met dat ge-huu. Hou op. AU, loop niet zo op mijn hakken, man! Hou OP, Gizmo. GA NOU AAN DE KANT. GIZMO, HOU OP. HOU OP OF IK DOE JE STRAKS IN BAD!”

Dit alles terwijl ik eerst een hindernisbaan bestaande uit speelgoed moet doorlopen met Tess op mijn arm (een efficiënte oplossing zou zijn om ‘s avonds voor het slapengaan al het speelgoed op te ruimen, maar pfff, zo volwassen ben ik nog niet), haar in de box deponeer, vervolgens om Gizmo probeer heen te slalommen om haar beker te vullen met water en ik daarbij constant met scherpe nagels op mijn blote hakken gelopen wordt. Dit alles wordt begeleid door de overture van Tess op standje luchtalarm omdat ze gevangen zit in de box, met ondersteunende huu-blaasbalg van Gizmo. Dan is vijf minuten voor ik ontplof nog vrij riant. En dan heb ik mijn ontbijt nog niet op en mijn sokken nog niet aan. Achteraf vind ik het dan altijd een beetje zielig. Het is zo’n lief dier en hij wil alleen maar zeshonderd keer over zijn bol geaaid worden vóór ik iets anders doe ‘s ochtends. Is dat nou écht teveel gevraagd?

Maar met stip op de eerste plaats staat Tess. Zij is de reden waarom ik elke avond voor het slapen gaan al mijn pluiskinders even langs ga, ze een aai of een knuffel geef en ze een zeer gemeend ‘Sorry’ toefluister.
Want onze kleine draak mag het dan goed bedoelen, ze is niet bepaald zachtaardig. Of subtiel. Of diervriendelijk.

Ze doet echt haar best, dat is het probleem niet. Maar ik denk dat alledrie de katten ondertussen al minstens één van hun negen levens kwijt zijn. In ieder geval zijn ze heel wat plukken haar minder. Dan komen ze snel langslopen terwijl Tess op schoot zit, maar geen kat is snel genoeg voor die watervlugge grijpgrage vingertjes. Nog vóór de kat doorheeft wat er is gebeurd, heeft Tess een hele toef donker haar te pakken en vlucht de kat weg om permanente kaalheid te vermijden. Op deze manier heeft ze ook al een keer haar tanden in de staart van Plox gezet. In het voorbijlopen, hup, zo in haar mond. Net een harige hotdog. Hotcat! Gelukkig had Plox het niet door en was Jasper snel genoeg om die arme staart uit de kaken van onze gremlin te bevrijden. En dat was toen Tess nog niet kon lopen of kruipen. Want toen ze eenmaal mobiel werd waren de katten twee hele dagen in pure paniek. Eerder konden ze haar gemakkelijk ontwijken door gewoon net buiten bereik te gaan zitten. Nu VOLGT ZE. En héél snel! Traumatisch.

We hebben Tess ondertussen geleerd dat ze de huisdieren voorzichtig moet benaderen en niet aan de haren mag trekken. Dit gaat redelijk goed. Ze trekt inderdaad niet meer aan haren. En ze steekt netjes haar vinger uit zodat het huisdier in kwestie daar eerst aan kan snuffelen. Het probleem dáár ligt hem echter in haar motoriek. Ze is nog niet zo heel goed in rustig haar vinger uitsteken. Het is meer een agressief en woest vooruit steken van een klein vingertje, vaak in een oog of neusgat. Soms allebei, als de kat zich niet snel genoeg uit de voeten maakt. Maar langzamerhand begint er verbetering in te komen, Tess heeft door dat haar aanpak ervoor zorgt dat ze de beestjes niet kan aaien. En dat wil ze het allerliefst. Dus is ze voorzichtiger geworden. Heel fijn, want die negen levens liepen opeens snel af.

Maar degene die er het meeste onder te lijden heeft is Gizmo. Het arme dier. Hij doet zo enorm zijn best om geduldig te blijven. Maar soms is dat zo verschrikkelijk moeilijk. Ben je net gecastreerd, amper een half uur weer terug van de dierenarts, zie je opeens dat kleine mormel op je vers afgehakte edele delen afkruipen. Of lig je lekker uit te hijgen na een warme wandeling en dan propt ze opeens haar hele hand in je mond. En ze gilt harder dan jij kunt huu-en. Vóór de baby er was, was Gizmo een slanke, stoere vent. Nu is de baby er en hij is opeens 10 kilo zwaarder en ontmant. Bovendien is het erg moeilijk om je stoere imago tegenover je hondenvrienden in stand te houden als dat rare wezen in het openbaar naast je staat en die kleffe handen over je vacht heen laat lopen met een luidkeels “HAAS AAS HAAAAAAAAS” (Dat is Tess-Taal voor “Aai, aai, aai”). Niks stoer alphamannetje, je bent gedegradeerd tot Nana uit Peter Pan. Een harige babysitter.

Natuurlijk doen wij er alles aan om te zorgen dat ze hem zo min mogelijk lastig valt en is ze nooit zomaar alleen met hem. Maar in het dagelijks leven is het soms erg moeilijk te voorkomen dat ze met veel overtuiging en doorzettingsvermogen een tennisbal in zijn bek probeert te stouwen. Hij heeft zijn eigen plek in de woonkamer waar Tess ook absoluut niet bij in de buurt mag komen, zodat hij af en toe even op adem kan komen. Iets dat hij dan ook regelmatig doet als ze weer eens naast hem staat, “HAAS AAS HAAAAAAS”. Dan sjokt hij naar zijn plekje toe, ploft met een kreun en zucht neer en geeft mij een blik die boekdelen spreekt.

Gelukkig lijkt het erop dat hij haar wel accepteert. Al was het alleen maar omdat ze hem meestal meer dan de helft van haar boterham en avondeten toewerpt. Die tien kilo moet natuurlijk ergens vandaan komen.

Dus, lieve Gizmo, Mouse, Plox en Error. Jullie krijgen elke dag die extra knuffel voor wat jullie momenteel moeten doorstaan. En onthoud, er komt een dag dat ook Tess groot genoeg is om jullie elke ochtend zeshonderd keer over jullie bol te aaien. Dat hebben jullie absoluut verdiend.