Hoe het begon...

10 mei 2018 -
Met een geïrriteerde zucht ga ik rechtop staan en rek me weer eens uit in de hoop die vervelende rugpijn kwijt te raken.
Het is een uurtje of half 9 's avonds en door de nesteldrang, die de laatste weken al zéér aanwezig is, kan ik maar geen rust vinden. Dus, wat doet elke verstandige zwangere vrouw dan? Juist. Lekker op de bank zitten met een kop thee en een goed boek, terwijl manlief haar voeten masseert. Wat doe ik, die op die dag op de kop af 38 weken zwanger is? Juist. De trapleuning naar zolder schuren en de trap zelf eens grondig schoonmaken. Want waarom ook niet. Er was me verteld dat eerste kindjes vaak op zich laten wachten en ik was echt niet van plan om die laatste twee (of misschien nog wel meer) weken op mijn bevallige achterwerk te blijven zitten.

(Er is me trouwens wel meer verteld. Zoals bijvoorbeeld dat je het echt wel merkt als je een wee hebt. Haha. En dat de bevalling bij een eerste kindje vaak HEEL LANG duurt. HAHA. Dat je de pijn vergeten bent als de baby er eenmaal is. HAHAHA.)

De rugpijn neemt wat af en ik ga weer verder met poetsen. Helaas duurt de opluchting niet lang en de pijn komt snel weer terug. En gaat weer weg. En komt weer terug. Je zou denken dat ik slim genoeg ben om het patroon te herkennen. Helaas...
Het is al 10 uur geweest als ik bij de onderste trede van de trap aangekomen ben en me opeens besef 'Hey... die pijn komt wel vrij regelmatig eigenlijk... en wordt steeds heviger... en sneller... en.. oh shit'.

Ik laat de schoonmaakspullen liggen en waggel naar beneden.
Nog heel even hebben we de hoop dat het gewoon rugkrampen zijn door het vele klussen/poetsen van die dag. Dus we gaan gezellig even wandelen met Gizmo.
Dat was niet zo'n succes. Om de 10 meter stil staan omdat je door de grond zakt van de pijn in je onderrug is niet heel efficiënt. Gizmo raakt er ook door in de war, normaal gesproken is hij juist degene die bij elk paaltje en elke boom stil staat.

Dan maar een hete douche, dat schijnt namelijk te helpen bij spierpijn en kramp.
Ook geen succes. Het douchen houd ik welgeteld vijf minuten vol voor ik het zat ben. Vloekend droog ik me af en kleed ik me aan terwijl ik met een schuin oog de klok in de gaten houd. 22:55 uur als ik de pijn weer op voel komen. Ennn 22:56 als de pijn weer wegzakt.

We bellen dan toch maar het ziekenhuis dat we eraan komen. Dit gaat ook niet zo makkelijk als ik had gehoopt, want praten ging me toch een stuk moeilijker af dan verwacht. Uiteindelijk druk ik Jasper de telefoon in handen terwijl ik nog net een 'Oh shit, dit doet pijn' weet uit te brengen.

Als we de auto instappen kom ik erachter dat zitten tijdens de weeën godsgruwelijk rammende pijn doet. Wat op zich best een beperkende factor is tijdens een autorit. Vijf minuten en heel veel vervloekte rotondes, stoplichten en parkeerpoortjes later, weet ik mijn nagels uit de autostoel te haken en waggel ik de parkeerplaats van het ziekenhuis over. Jasper gaat me voor en roept nog heel vrolijk over zijn schouder 'Loop eens door joh, Slowpoke!'. De grapjas.
Dat ik niet op dat moment nog een scheiding heb aangevraagd is ook voor mij een raadsel.

Het is me opgevallen dat alles retelang lijkt te duren als je niet geheel comfortabel bent. Zo duurt het voor mijn gevoel bijna een kwartier voor de nachtportier eindelijk de schuifdeur van het ziekenhuis voor ons opendoet. Later krijg ik te horen dat het slechts een halve minuut was. 
Wel zijn ze zo lief geweest om voor mij een rolstoel klaar te zetten.
Helaas is zitten nog steeds ABSOLUUT geen optie. Ik pak de rolstoel en gebruik hem als een vrij lompe en grote rollator om bij de lift te komen.
Ik weet er vrij weinig meer van, maar Jasper moet nog steeds grinniken als hij vertelt over de verbaasde blik van de zuster toen we om half 12 bij de verloskamer aankwamen. Iets over dat de meeste mensen in een rolstoel gaan zitten en het ding niet zelf vooruit duwen.

Na de gebruikelijke beleefdheden ("Nou, kleed je maar uit" "Wat, op een eerste afspraakje? SORRY, IK MAAK FLAUWE GRAPPEN ALS IK ME NIET LEKKER VOEL") word ik op bed gedirigeerd ("Of wil je liever zitt-" "NEE! NIET ZITTEN")
"Gefeliciteerd, 9 centimeter ontsluiting. We kunnen bijna beginnen!"
"... dus geen pijnstilling?"
"Ik ben bang van niet, daar gaat het te snel voor."
"... kut."

De rest van de avond is een beetje een waas voor mij. Maar Jasper was zo lief om me te vertellen dat ik niet heb gevloekt. Wel maakte ik een paar opmerkingen waar ik hele rare blikken om kreeg. Een greep uit het repertoire:

• "Ze heeft huisarrest. Tot haar twintigste!"


• "Wat was ook alweer erger? Hoofdje of schouders?" "Hoofdje" "*super sarcastisch* Oh. Fijn. Fluitje van een cent dus."


• De verloskundige bleef maar zeggen dat ik het zo goed deed, tot ik er na een tijdje zat van was. "Goed zo, Ilona! Je doet het fantastisch!" "Ja ja, dat zeg je vast tegen al je dates."


• "Als ze eruit is mogen jullie haar van mij een fikse tik op haar billen geven!" (Wist ik veel dat ze dat niet meer doen.)


• "Oh cool. Mooi op tijd voor moederdag!"


• "Weet je, zonder weeën zou dit niet eens zo erg zijn."


• "Blijven puffen, Ilona!" "Waarom? Het helpt geen zier!"

Een laatste blik op de klok boven mij (serieus, wie hangt er een klok boven het HOOFDEINDE van het bed? Zou er nekklachten van krijgen) vertelt me dat het 23:55 is als ik de opdracht krijg om er nu toch echt werk van te gaan maken.

Het eerstvolgende moment dat ik weer op de klok kijk is het 11 mei, 00:14 en ligt er een glibberig, huilend hoopje mens bovenop me. Nooit geweten dat je zo snel zo verliefd kunt zijn op iemand die op dat moment bedekt is in bloed, smeer, en weet ik veel wat voor andere rotzooi nog meer. Rond 03:00 uur gingen we weer naar huis, Tess warm ingepakt in de MaxiCosi. ("Een rolstoel? Is dat echt nodig? Mag ik niet gewoon lopend naar de auto?" "NEE")

Op naar het ouderschap! Maar die twintig jaar huisarrest heeft ze nog steeds.