Even voordat je begint met lezen.
Ik voel me kut en dubbel teleurgesteld en boos.
Als je daar op om wilt zeiken ga dan lekker naar de wc.
Week voordat we weer voor follikelmetingen moesten waren we bij onze vrienden geweest.
Stand van zaken vertelt, dat alles er dit keer beter uit zag en we komende week voor metingen moesten.
Mn vriendin heeft sinds ze zelf een kindje hebben erg weinig tijd.
Begrijpelijk... kindje is druk! Snap ik.
Vraagje hoe t gaat heb ik nog nooit gehad sinds die tijd.
Lijkt me een kleine moeite. Als ik vraag hoe t met haar gaat en de baby krijg ik wel reactie.
Ik vertel dan maar uit mezelf hoe het met ons gaat... kortaf reactie.
Ze heeft tijdens de week van metingen niet 1 x gevraagd hoe het er voor stond.
Heb ook bewust niks vertelt. Noem t kinderachtig...ik wilde zien of ze ook er aan zou denken. (Wel de vrijdag ervoor dat wss de maandag erop de punctie zou zijn)
De maandag van de punctie kreeg ik om 23.00 nog eens een whatsappje.
Of de punctie door was gegaan, want ze was vergeten te vragen. Dus heb haar de dinsdags vertelt hoe en wat.
5 uren later ofzo een reactie.
Woensdag kregen we de uitslag dat t niet was gelukt.
Heb het haar vertelt... maar serieus... amper reactie.
De volgende dag heb ik dr een whatsappje gestuurd dat we een maand moeten wachten voordat we weer los kunnen.
Je raadt t al. Geen reactie.
Ik krijg sterk het vermoeden dat ze klaar is met ons traject en er gewoon niks van wil horen.
Dat doet pijn.... zij hebben moeilijke tijden gehad... ik heb oppas geregeld zodat we er voor hen konden zijn
Ik had verwacht iets terug te krijgen maar het tegendeel is waar.
Op facebook zie ik haar uitgebreid reageren op wildvreemde mensen. Maar op haar 'vriendin' reageren is teveel moeite?
Zullen mn hormonen wel zijn maar ben zo diep teleurgesteld....
reacties (0)