En toen kwam het verlossende telefoontje vanmorgen om 9.20 dan eindelijk.
Van de 3 gevonden eicellen is er niks bevrucht. Helemaal niks. Er was ook gewoon niks gebeurt.
Ook niet dat het met het delen niet goed was gegaan ofzo, gewoon niks...
Nu moeten we eerst een embryologisch onderzoek afwachten, dat duurt 2 tot 3 weken, en vanuit daar bepaalt het ziekenhuis wat er dan gaat gebeuren.
Nou.. ik ben daar natuurijk allang over uit.
Wat mijn gevoel vanaf de eerste niet geslaagde IUI al heeft gezegd, klopte uiteindelijk. De zaadcellen missen een enzym waardoor het niet door de eicel heen komt. Dat kan gebeuren, en is op te lossen met ICSI.
Ik heb dat meerdere malen aangegeven in het ziekenhuis, maar ze doen er niks mee.
Aan de ene kant begrijp ik dat. Je kunt niet met elk 'gevoel' van een patient iets doen... Maar "IK ZEI HET TOCH" is nu wel van toepassing.
De arts verwachtte dat ik over ongeveer een week wel ongesteld zou worden.
Dan kon ik wel even bellen voor een afsrpaak. Over 2 of 3 weken hadden ze de uitslag wel van dat onderzoek wat ze in Groningen doen.
Ik weet niet hoor.... ik baal gewoon ontzettend, en kan niet eens zeggen dat ik dit niet aan zag komen.
Mijn lieve mannetje is helemaal van slag. HIj baalt. Hij ziet dit als een falen... er ontbreekt iets. De natuur wil kennelijk niet dat hij zijn genen doorgeeft. Ik zie dat iets anders... maar hij niet.
Het moet natuurlijk ook even dalen allemaal.
Ik ga nu eerst kijken of we ergens een last minute kunnen boeken voor komend weekend. Ik wil er even uit.....
reacties (0)