Diep teleurgesteld.
Waarmee zal ik beginnen.... hoe krijg ik dit onder woorden terwijl ik me zo inmens teleurgesteld en boos voel.
Vrijdagmiddag, spannende dag, we mochten gezien mijn voorgeschiedenis weer voor een echo. Ik had er al zoveel gehad. En toch vond ik het mega spannend. Bijna 12 weken zwanger.. het zou nu wel goed moeten gaan. Toch was ik bloednerveus. Ik voelde me heel erg gespannen. Met trillende handen zat ik weer in de wachtkamer. Gelukkig waren we vrijsnel aan de beurt.
Mijn man kneep nog een x in mijn hand. Komt wel goed schat, vertrouwen hebben! De gyneacoloog vroeg hoe het me ging. Bloednerveus zei ik. Ze lachte, en dat nog na al die mooie echo's? ik knikte hard. Ga maar snel liggen, gaan we zien hoe goed hij of zij het doet. Achteraf denk ik, waren dat opbeurende woorden, of had ze totaal geen idee dat het wel eens serieus fout kon zijn.
De koude gel streek ze op mijn buik. Al snel had ze het in beeld. Prachtig! alles erop en eraan. Groot ook weer vergeleken met de 10 weken echo. Maar ik keek, en ik keek naar de gyneacoloog. Ik zie geen hartje.. zei ik. Ik begon hard te huilen. Ik wist het! Ik wist het! Ze zei nee, ik zie het ook niet zo snel, maar even inwendig kijken, Voor mij hoefde dat al niet meer, ik zag genoeg. Ik zag een kindje van ruim 11 weken zonder hartje. Een kindje wat niet bewoog, geen knipperend lichtje daar in het midden. Ze keek inwendig en bevestigde mijn gevoel. Je hebt gelijk!
Ik heb me toen helemaal laten gaan. Weg schaamte. Ik keek naar mijn man en ben onbedaarlijk gaan huilen. Neeee! niet weer!! Niet weer!! we waren zover! Ik had er zo over gefantaseerd. En dan voor de zoveelste keer. Ik vond het zo intens gemeen.. Een ander gevoel had ik er niet bij. Boos was ik, heel boos! Waarom overkomt ons dit weer.. Waarom laat mijn lichaam me voor de derde keer in de steek? Waarom nu.. en waarom niet met zes of zeven weken..
En nu, een aantal dagen zit ik thuis.. Ik heb even rust genomen. Ik voel me ook heel rustig,, voel weinig emotie. En ook dat maakt me bang. Ik huil niet, ik schreeuw niet, ik voel me wel bijna relaks.Nu zit ik hier op de bank. Met een dood kindje in mijn buik. Het lijkt niet te landen in mijn geest. Ik heb er voor gekozen om het even de tijd te geven. In de hoop dat het kindje vanzelf komt. Ik wil mijn lichaam nog 1 kans geven. Helaas doet tie er niet veel op uit. En anders volgt er weer een curretage.
Tabletten heb ik de tweede keer zulke hevige bloedingen van gekregen.. Dat durf ik niet meer aan..
Wat ik wel heb zijn enorm veel vragen... Hoe kan dit, na twee pracht kindjes, drie keer zo fout... kan onze wens wel vervuld worden.. Hoeveel miskramen kan ik aan Is er iets heel erg fout met me..? Zou er wat uit de onderzoeken komen, die we gaan doen? Komt het ooit wel goed? Vragen,,, vragen. Angst voor de toekomst. Maar ook dankbaar voor de twee prachtkinderen die ik heb mogen ontvangen. Wat zijn kinderen kostbaar, en zo niet vanzelfsprekend.
reacties (0)