Veel zenuwen, maar een goede echo

Gisteren was het dan zover.. de dag van de echo. Ik was zo mega zenuwachtig. Niet te beschrijven. Ik had de echo ook eind van de middag gepland. Niet heeel slim van mij. Want dat betekende een hele lange dag.. !

Uiteindelijk was het de tijd om te gaan. Ik was zo zenuwachtig dat ik geen hap heb gegeten die dag. In de wachtkamer.was het helemaal afzien. Wat kan je dan kortaf doen hè. Mijn man wilde me een beetje geruststellen,
Maar ik kon alleen maar korte antwoorden geven. En dacht alsmaar, wat als het weer niet goed is, weer niet gegroeid is, er geen hartje klopt. De vorige twee miskramen hebben er zo ingehakt. Waarschijnlijk heb ik daardoor ook een wachtkamer fobie.

Mevrouw... komt u binnen! Nou daar gaan we dan. Met lood in de schoenen. De vk zag de spanning. Ga maar meteen liggen zegt ze. Ik kijk niet naar het beeld maar gespannen naar mijn man.
Ziet er goed uit! Prachtig! Zegt de vk. Er valt een mega zware last van mn schouders. En ik durf eindelijk te kijken. Daar zie ik een inimini mensje. Met een hartje wat klopt. Heel bijzonder zón wezentje waar
Je zo weinig van voelt behalve je hormonen. Volgens de meting zit ik op acht weken wat precies klopt. Natuurlijk heb ik geen garanties dat het allemaal goed gaat. Maar we hebben hele goede hoop.
Ik moet alleen vertrouwen zien te krijgen.