Het gaat niet goed..

33 weken vandaag!
Inmiddels de termijn overschreden waar ik bij mijn eerste gebroken vliezen kreeg!

Sedatie om bij te slapen vanwege veel pijnklachten lijkt te helpen al moest het wel even op ingesteld worden.
Ik was eerst van plan maximaal één keer per week te doen. Het blijft toch troep wat je in je lijf stopt en dat moet je niet teveel willen was mijn insteek.

Desondanks vond ik het toch teleurstellend dat ik dag na sedatie niet topfit was, dat ik niet paar uur minder pijn had..
Hoop dan toch dat het tussen m'n oren zit en dat door de medicatie m'n lijf zo ontspande dat floep pijn weg was.
Blijkbaar toch niet psychisch al vind ik t wel zwaar voor te houden.

Woensdag opnieuw voor sedatie geweest, ctg goed, ik voelde me ontspannen en kreeg op tijd m'n prik zoals ik graag wilde
Aardig goed geslapen, één keer maar naar wc geweest, wel alsnog wakker ivm pijn, maar wél ontspannen en op gemakje voor ctg .
Baby ook erg ontspannen, te zelfs..
Uiteindelijk 2 uur ctg voordat ik goedgekeurd ben.
Eenmaal thuis even wat gegeten want moest met half uur weer naar verloskundige voor groeiecho.

Ging er ontspannen in, weliswaar was vorige echo iets afwijkend, maar er waren geen zorgen en nu het met mij beter ging, vast ook met baby toch?
Niet dus..

Groei wijkt af, buikje zat onder P10, die wijkt het eerst af, erna volt het hoofdje: die week dus ook al iets af, al dan niet minimaal.
Ze gaf aan dat dit niet goed was en dat ik echt aan de slag moest om iets te veranderen.

Er is gebeld en moest direct door naar ziekenhuis, daar opnieuw groeiecho en ctg en meten van doorbloeding placenta is.
Haar waren waarden iets positiever, maar nog steeds zorgwekkend.

Nu flink spanning en ook even kijken hoe ik qua werk zsm kan afbouwen om lijf rust te kunnen geven. (Werk voor mezelf dus moet sowieso afspraken gaan afzeggen en even ziek melden zoals in loondienst kan helaas niet)
Pijn is vervelend en rot, maar zorgen om mijn kindje des te groter, ik wil mijn kindje niet missen.
Ik ben bang, bang voor wat gaat komen, wat ik kan of moet doen om ook maar iets beter vooruitzicht te creëren voor m'n kindje.

Vanochtend schopte m'n zoontje in m'n buik en bam, alle emoties knalden eruit, zoveel tranen, t arme kind wist niet wat ik overkwam..