Bijna 31 weken en eindelijk lichtpuntjes weer

Zo wat een verschil met de eerste zwangerschap. Die verliep vlekkeloos tot en met de vroegtijdige gebroken vliezen, nul klachten.. zalig!

Toen was daar baby 2.

 vanaf week 17 frequent harde buiken, regelmatig pijnstillers gebruikt, vanaf week 23 slaappillen af en toe: gelukkig niet te vaak. INmiddels was ook dát niet meer voldoende: zit regelmatig laatste uren tot ik opnieuw mag gebruiken al beroerd te worden van de buikpijn en steeds was daar weer de reactie: Het gaat goed met de kleine dus er is niets aan de hand.

Afgelopen weekend trok ik het niet meer: Steeds meer de fantasie om in slaap gebracht te worden en pas wakker te worden bij bevalling, steeds meer onverschillig gevoel naar het kindje in mijn buik in plaats van de liefde die ik al maanden voelde voor dit kindje. Steeds meer gedachten wat nou als ik in de auto stap en een afslag 'mis' maar wel een boom.. Die avond maar weer slaappil genomen. Merk dat de sombere en nare  gedachten na een goede nachtrust al zoveel afnemen.

Tijd om actie te ondernemen! Heb maandag gebeld en geeist dat ik naar het ziekenhuis mocht voor verder onderzoek. Deze staat nu gepland, en ook nu gaat het goed met het kindje.
Maar ook... mag ik komende weken 2x per week in het ziekenhuis 'logeren' krijg dan een spuit morfine en een soort slaappil waardoor ik gegarandeerd goede nacht slaap maak.

Ook staat er een afspraak in de agenda om evt inleiding te bespreken.. 

Het gevoel gehoord te worden en de ondersteuning doet me zoveel goed! Wordt er helemaal blij van dat ik nu niet meer er alleen voor sta voor mijn idee (m'n man helpt al waar hij kan, maar staat ook machteloos omdat hij mijn pijn niet kan verhelpen). 

Op naar de laatste weken tot onze eerste ontmoeting! Hopelijk lukt het zo toch nog wat positieve dingen eruit te halen, een derde zien we allebei niet meer zitten na deze zwangerschap ;)