Bevalverhaal, eindelijk!

Het is al even geleden dat ik ben bevallen: 2 juni. En het is ook niet dat er geen tijd voor was, maar man, wat vind ik het toch nog best lastig om dat allemaal op te schrijven. Komen toch weer emoties bij kijken: waar ik weer helemaal geen zin in heb natuurlijk.. Vandaag toch maar eens een poging wagen.

Het voortraject verliep al wat anders: 2 mei braken de vliezen waarna ik 3 weken in het ziekenhuis heb moeten blijven. Veel wezen wandelen om toch een beetje fit te blijven voor zover mogelijk. Niet altijd op het ziekenhuisterrein, wel op 5 minuten afstand hooguit. Uiteindelijk thuis mogen zijn voor 1,5 week waarvan 2x per week naar zh voor ctg. Mijn familie vond het allemaal een stuk spannender dan ik. 

Bij mij begon de spanning toen ik thuis was en controle-echo's kreeg in het ziekenhuis: hieruit kwam naar voren dat hij niet meer was gegroeid vanaf week 32. En toen kreeg ik het op m'n heupen: de baby moest eruit en wel zo snel mogelijk: in mijn buik hongerde hij alleen maar uit.  Helaas was het nog niet veilig genoeg zeiden ze. Met week 37 zou ik ingeleid worden.

Op 1 juni was ik opnieuw in het ziekenhuis, ik kreeg een hormoonveter die 12 uur moest inblijven. Na 8 uur trok ik hem er per ongeluk uit bij het afvegen na toiletgang. Niets te merken, heel licht iets kramp maar niet noemenswaardig. Dus in de avond afscheid van m'n man genomen, gezegd dat hij wel mocht uitslapen: het zou een lange dag worden tenslotte: ik bel wel als ik weet wanneer het infuus gezet gaat worden.

Die avond kreeg ik geen pil voor slapen gaan: bloedsacherijnig want had een hekel aan die verpleegkundige. Halverwege de nacht toch maar gebeld: gek genoeg lukt het niet ontspannen te slapen met wetenschap dag erna te moeten bevallen.

Uiteindelijk rond half 9 mocht ik aan CTG, erna zou VK komen om te kijken of ik al ontsluiting had en het plan voor die dag te bepalen. Tijdens die CTG kreeg ik kramp: niets te zien op het scherm dus iik dacht: voorwee misschien? Ik probeerde maar goed te ontbijten: hard aan het werk die dag toch? Dat lukte niet zo goed: kramp deed wel zo'n zeer: hooguit één hapje tussen elk 'krampje'. Ik moest naar de wc: en dat moest ook echt direct: ik gebeld: CTG moest eraf. Hun vonden dat ik moest wachten.. Ik voor m'n idee een eeuwigheid later: weer gebeld, mocht niet, later wéér.. Later bleek hooguit 5 minuten tussen elke x bellen haha! Uiteindelijk gezegd dat ik NU ging met of zonder toestemming en dat kramp niet te doen was voor een voorwee. 

Ik geweest, verpleegkundige wilde erbij zijn, ik totaaal niet mee eens. Verpleging zei dat het mogelijk harder ging dan ik dacht en dat ik mogelijk écht weeën had. Ik had ondertussen mijn man al een apje gestuurd: ik heb pijn, maar geen weeën, zou het fijn vinden als je toch even komt, al ist maar om een knuffel te geven. Hij dacht rustig te kunnen ontbijten, gezegd dat ie dat best mocht doen: als ie dat maar in de auto deed. Toen dacht hij ook van hmm.. volgens mij begint er wat.

Volgens mij is toen een verloskundige geweest om ontsluiting te meten, maar ik kan het me niet herinneren. Wat ik wel weet was dat ik toen naar een andere kamer mocht (ik had een buurvrouw naast me) als de wee voorbij was. De ene wee was voorbij en ik wil net overeind komen en de volgende wee was er al. 

Het ging zó hard ineens.. Ik ben denk ik paar minuten over 9 naar verloskamer geweest: 2 weeën in het stukje van over de gang lopen. En ik was totaal onrustig want wat gebeurde er allemaal en waarom was mijn man er niet? Waar was de tijd? Een paar minuten tussen weeën is toch normaal in het begin? 

Om half 10 was mijn man er, in  een uur tijd was ik van 0 naar 5 cm gegaan. Ik zei geen gedag: water NU! Hij: ja krijg je zo. Nee NU. Door het enorme tempo wilde ik hetgeen wat ik nodig had NU: er zat namelijk maar 1,5 minuut tussen een wee: zometeen? Dan had ik een wee en dan had ik niets meer eraan.  

Rond kwart voor 10 wilde ik verdoving: het was zó heftig. Ruggenprik zou ik niet krijgen; duurde een uur en ging ik niet halen. Andere verdoving wel. Ik vroeg steeds opnieuw waar die verdoving bleef. Mijn man zei steeds dat bijna kwam. Wat bleek: dat mocht alleen als hartfilmpje goed was, en dat was niet zo. 

Ondertussen is er vanalles uitgespookt: hartslagmeter op z'n hoofd geprikt etc, steeds personeel in en uit.. mijn kamer werd verhuisd met spullen terwijl ik aan t puffen was.. Een paar minuten over 10 had ik blijkbaar volledige ontsluiting. 

Tegelijkertijd kon mijn kindje het niet meer aan: zijn hartslag daalde bij elke wee en kwam niet meer omhoog. Op een gegeven moment werd dit gevaarlijk. Ze hebben toen nog meer man opgeroepen: ik kan me niet meer heugen wie of wat.. minimaal 6 man. zuurstof en alle spyllen om te reanimeren werden klaar gezet. Uiteindelijk zonder dat ik gewaarschuwd werd kreeg ik een knip. Ik gilde het uit van de pijn.. Nauwelijks bijgekomen werd er bij de volgende wee wéér een knip gezet. De vaccuumpomp werd naar binnen geduwd met geweld en ik kreeg in éen zin uitleg hoe ik moest persen. Eerste poging: geen succes. Nog een stukje uitleg. En erbij: je moet NU kind eruit halen, anders haalt hij het niet.. Even later stond het hoofd, en bijna meteen erna werd het kind eruit getrokken en op mijn buik 'gegooid'. Voordat ik begreep wat er gebeurde was het baby'tje alweer weg en waren ze hem aan het onderzoeken. 

Na een tijdje mochten we hem eindelijk vasthouden en bekijken. vanaf de eerste wee tot de geboorte heeft het 2 uur geduurd, toen mochten wij ouders worden van een lief zoontje van 2540 gram en 51 cm.

Tijdens het buik op buik contact werd ik vervolgens gehecht. Hoewel de ligging goed was: lag het kindje bekneld: na zijn hoofdje kwamen zijn voeten: mogelijk levert dit nog problemen op: hiervoor binnenkort onderzoek. Verder is hij gezond gelukkig.

Voor mij een enorm heftige tijd: weliswaar kort, maar ook totaal geen besef van wat er gebeurt was..  (had echt iets van wtf is hier net gebeurd en waarom mocht ik er niet bij zijn? En dat heeft nog een hele tijd geduurt voordat dat besef een beetje kwam.. en nog steeds vind ik het nog best lastig hoe snel alles gegaan is en hoe weinig ik bewust heb meegemaakt van de geboorte van mijn kindje.. 

Iedereen heeft zich ingezet om mijn zoontje gezond ter wereld te laten komen, geen verwijt naar acties die nodig zijn.. Maar ik had er ook zo graag bij betrokken willen zijn en dat is helaas niet het geval geweest. 

Ieder heeft zo zijn eigen verhaal, dit is de mijne..