Deze keer wordt het een klaagblog... Dus heb je daar geen zin in, lees niet verder ;)
Terwijl weer nieuwe zwangerschapsaankondigingen om me heen vliegen, zit ik kinderloos, gefrustreerd en vol met puisten in ene hoekje... Zo voelt het op dit moment voor mij, Collega's die over 20 weken zwanger zijn lopen te klagen over hun slaapproblemen, spataderen en andere kwaaltjes en ik kan het gewoon niet meer opbrengen om nog meer medeleven te tonen. Ik zou met ze dolgraag willen ruilen, en alle ongemakken van een zwangerschap op me nemen! En in plaats van nu wat meer innerlijke rust te creëeren, vreet ik me helemaal op.
Thuis reageer ik snel boos en sarcastisch. Op het werk moet ik ook vaal een en ander inslikken en maar niet wat naars uitflappen... En zo gaat het even met me. Erg gezellig dus.
Ik merk dat het verder niet meer zo kan, en dat ik het niet meer onder professionele hulp kan. Daarom een gesprek met een bedrijfsarts gehad en die verwees me naar de maatschappelijk werk om gesprekken mee te hebben. Ik hoop dat ik klik met die professional heb, want vind het erg belangrijk.
Ook raar om aan de andere kant te gaan staan - niet hulp, luisterend oor en adviezen te geven maar deze zelf te ontvangen. Maar ik weet dat het goed is. Reniet wat veranderen in mijn leven, want zo leven is geen leven...
reacties (0)