Soms overwinnen de zorgen

Dit weekend, lekker veel gewandeld met manlief, Hly en Enr. Ik voelde me perfect gelukkig met de zon op onze huid, de wereld die ontwaakt uit zijn winterslaap. Toch bleef het in mijn achterhoofd knagen. Hoe zou het zijn geweest als alles “normaal” was? Zou Hly dan gister al stukjes hebben gewandeld? Zou ze rechter hebben gezeten in de buggy?

Vanmorgen was het even druk. De kinderen hadden samen honger. Weer kwam in mij de gedachte “wat als”. Ik weet dat ik zo niet mag denken maar wat als alles normaal was? Dan had ik Hly in haar eetstoel kunnen zetten in plaats van haar zitschelp. Dan had ik haar zelf kunnen laten experimeteren met eten in plaats van haar hapje voor hapje te moeten geven. Dan zou ik me minder schuldig voelen, als Hly weer in haar box ligt, omdat ik druk bezig ben Enr zijn krampjes te verlichten. Ik weet dat ik ontzettend dankbaar moet zijn voor mijn kinderen, en dat ben ik ook, maar ik verlang naar een gewoon leven. Even geen zorgen, geen angst voor wat de toekomst gaat brengen. Hoe mooi normaal kan zijn

949 x gelezen, 8

In Baby

reacties (0)


  • enitam

    Ach lieverd.....zoveel zorgen zonder dat ze worden weggenomen. Heel veel sterkte!!

  • Jij-laat-het-hartjes-regenen

  • mybabies

    Moeilijk he? Ik snap heel goed wat je beschrijft. Het is ontzettend moeilijk om afscheid te nemen van het normale leven. Helaas is het onvermijdelijk. En dat spijt me voor je. Je hoort nu bij "ons". En we zijn niet met veel, maar we doen alles voor elkaar dat zal je nog vaak gaan merken. De gedachtes en gevoelens die jij hebt zijn voorkomen normaal. Daar hoef je je echt niet voor te schamen. En vertrouw er op dat er lentes gaan komen dat je, mét je zorgen en knagende gedachtes, toch heel gelukkig gaat zijn. Geef jezelf de tijd. Je neemt afscheid van het ene leven en krijgt er een ander voor terug. Zwaarder misschien, maar ook mooier misschien. Het blijft jouw leven, hoe het er ook uit ziet. Doe wat je moet doen om daar het beste van te maken. Want je leeft maar 1 keer. En dat is ook gelijk het trieste. Ik snap dat. Maar schreeuw, huil, praat, herhaal, klaag, gooi, schop.. doe wat je moet doen om te accepteren dat dit het gaat zijn. Je gaat heel sterk zijn en heel trots zijn en heel gelukkig.

  • Lillybell

    Wij horen nu inderdaad echt bij de ouders met een kind met een beperking. Vamaf nu gaat het anderen ook veel meer opvallen, zijn de verschillen veel groter. Het heeft inderdaad ook mooie kanten (de ervaring toen Hly op mij lag te slapen, haar pacemaker haar lijf liet schokken en dat Enr daarop reageerde in mijn buik blijft uniek). Ik vind het ook heel moeilijk om een goede balans te vinden tussen de kinderen evenveel aandacht te geven. Puur omdat ik weet dat Hly levenslang meer hulp nodig gaat hebben dan Enr.

    Wat er ook bij meespeelt, toen Hly even oud was als Enr nu, was ze op haar zwakst, was ze enorm afgetakelt. Vandaag is het ook een jaar geleden dat ze na bijna 3 weken van de intensieve af mocht

  • droomboom

    Ik denk aan je! De tijd voor alles (proberen te) nemen en genieten van alle leuke, zonnige momenten