Hoe het leven me bevalt

Erg goed

Het blijft gek dat ik een hele tijd geen uitweg zag en dat ik dacht dat een gelukkig leven in huis niet voor mij was weg gelegd.

Guess what, dat is het wel. Grote problemen zijn kleine probleempjes geworden en ik zeg ik ben tevreden.
Het gekke van het verhaal is dat dit mede wordt mogelijk gemaakt door mijn ex. Hij woont in mijn huis wanneer ik avonds moet werken. Op die manier zijn de kinderen in dit huis en zien ze hun papa en stiefvader best vaak. En ik zie ze ook nog bijna even veel als voor de definitieve breuk en verhuizing.

Het alleenstaande ouderschap is soms rauw. Gebroken nachten zijn mn grootste beproeving. Eigenlijk ook de oudste die momenteel midden in de screening zit voor ADHD. Maar ach, inmiddels heb ik wel door dat het leven bestaat uit probleempjes maar zo lang ik me kan ontspannen en dat kan ik op deze manier is het te overzien.

Dat hij hier nog regelmatig in huis verkeert is een 'prijs' die ik graag betaal voor mijn kinderen en mijn vrijheid. Hij lijkt ook tevreden
Al blijft hij een mopperkop en negatief over van alles en nog wat. Hopelijk voelt hij zich tzt beter of hij voelt zich hier prettig bij.

De woede die ik wat voelde waarom het zus of zo is gelopen ebt weg. Ik had moeite met het accepteren dat ik geen normaal gezin heb gesticht. Ik was ook nog boos vanwege het gevoel dat me onrecht is aangedaan. Maar op de een of andere manier voelt dat niet zinvol meer. Ik hoef geen slachtofferrol voor mezelf in te vullen. Ik ben een gewone vrouw met drie kinderen die zijn verwekt door twee mannen en ik ga er op een vreedzame manier mee om
Eigenlijk denk ik wel dat ik nu meer uit het leven kan halen
Hoop.