Hyperventilatie aanval

Hmm ten eerste vervelend voor je .

Ik heb vroeger last van gehad na een gebeurtenis. Begin zwangerschap heb ik ook last van gehad.

Moment dat ik zulke aanvallen had, ging ik een rustig plekje zoeken en vooral proberen normaal te ademen. Er komt namelijk minder zuurstof binnen bij paniekaanval. En rusten na zo'n paniekaanval. Het is best een aanslag op je lichaam.

Wat bij mij heeft geholpen was bepaalde oefeningen van mindfulness. Dagelijks alles van me afschrijven wat me dwars zat. Met vrienden praten. Accepteren en toegeven dat je niet altijd lekker in je vel zit. Jezelf afvragen, waar stress je om? Is het relevant? Kan je er wat mee doen? Zo ja probeer het op te lossen en zo nee accepteren dat je geen controle over hebt en er niks aan kunt doen.

Succes en sterkte

Dit heb ik heeeeel ernstig gehad. Heb mede daardoor ontzettend geleden aan straat angst. Wat goed dat je al onder behandeling bent. Zoals je aangeeft zou dit heel goed kunnen samen hangen met jou depressieve klachten. Dat is al een hele stap. Degene die jou helpt kan jou al hele goede handvaten geven om hiermee om te gaan. Maar, uit eindelijk komt het opjezelf aan natuurlijk. Wat het zo verdomd lastig maakt. Het meest gevaarlijke is angst voor de angst (paniek) je lichaam is van slag. Op 1 of andere manier geeft ons lichaam een seintje dat zich een vlucht situatie voordoet waardoor we adrenaline aan maken en ons hele gestel in de versnelling gaat. Met als gevolg hyperventilatie. Bij mij kwam het voort uit langdurige stress en continue op mijn tenen moeten lopen. En jij zal ook ergens wel weten waar dit vandaan komt. Probeer je dat als eerste goed te realiseren. Want wat ik dus heel erg had, en wat jij ook omschrijft, is de dat ik telkens het gevoel had dat ik van buiten af naar mijzelf stond te kijken en dat ik dood ging. En dat werkte natuurlijk niet echt positief mee aan het herstellen aan de situatie. Er zijn een aantal dingen die voor mij fantastisch werken. 1 is een rustige plek zoeken. Waar ik het liefst kan gaan liggen. En dan sluit ik mijn ogen en begin ik met bewust worden en denken aan mijn tenen, dan langszaam naar boven naar de rest van mijn voet door naar mijn schenen. Etc, tot ik aan me kruin ben. Stukje bewustwording is dat, omdat je jezelf nogal verloren voelt wanneer je in een paniek/hyperventilatie aanval verkeerd. Beetje lastig is deze wel, maar oefening baart kunst. Van mijn vader geleerd, die heeft in het verleden ook echt geleden onder zijn aanvallen. Als deze niet werkt ga ik echt helemaal contra. Buiten mezelf... Ga ik omschrijven waar ik naar kijk. Mijn dressoir.. Het is een lang dressoir. Grijs. Beetje muisgrijs en het heeft 6 pootjes. Ik zeg maar wat haha. Dus de aandacht van jezelf weg halen. Wat ook fantastisch werkt voor mij. Is zingen. Zingen is echt mijn medicijn, probeer te beleven wat je zingt. En... Allergrootste voordeel van zingen is. Dat je toch echt anders moet ademen dus, maak die stembanden Los en gooi er een hazes uit haha. Of waar je dan ook van houd waar je een beetje de tekst van kent.

En dan mijn laatste tip. En deze heb ik in het begin van mijn ziekte vaak gebruikt is. Vraag een stripje oxazepam aan de huisarts. Paniekaanvallen zijn gewoon klote en je bent er gewoon een hele dag van van de rel. Oxazepam is voor mij echt een wonder middeltje geweest om de dagen door te komen. En hoewel het een onderdrukker is en geen geneesmiddel ben ik blij dat ik er een lange periode gebruik van heb kunnen maken want mijn leven was een hel. Nu ben ik jaren verder en heb ik zelfs mijn eigen winkel. Dus alles komt goed. Maar ik heb altijd oxazepam bij me. Al jaren niet meer gebruikt (alleen tijdens het vliegen) maar het idee dat ik het heb alleen al. Geeft mij rust. En ik ken nog iemand. Met hetzelfde. En die heeft het ook alleen nog maar bij zich. Enkel om het idee dat ze het heeft. Soms is het raar hoe je geest werkt. Maar als het de truc doet dan doet het de truc denk ik dan maar.

Ik had vandaag ook opnieuw hyperventilatie. Maar ben zoveel jaar en therapie verder vanaf mijn burnout. Dat het zich niet meer naar paniek doorzet. Ik merk de hyperventilatie dus wel degelijk op. En ik voel me ook heel onzeker. Maar ik ben inmiddels zo ver dat ik er aan voorbij kan komen door het gewoon te negeren. Als een kleuter die dwingend aan je been staat te trekken terwijl je in gesprek bent met een oude bekende. Nu even niet! Haha. Grappig hoe ik vroeger gelijk dacht dat ik dood ging en nu gewoon mijn gesprek voort kan zetten wetende dat ik hierdoor mijn 85ste verjaardag niet ga missen. Haha.

Heel verhaal. Ik hoop dat het jouw op een dag ook zo goed vergaat. Super vervelend voor je dat je hier zo mee zit. Stuur mij gerust een bericht als je ermee zit. Het is vervelend als je omgeving niet begrijpt wat je doormaakt,

Sterkte hoor. En het komt echt goed met je

Liefs

Ik had hem na de bevalling toen we weer naar huis mochten, op de begane grond van het ziekenhuis, mijn vriend stond een kaartje voor het parkeren te halen en gelukkig pakte hij onze dochter in de maxi cosi op tijd bij me weg ( ik zat in een rolstoel en had de maxi cosi op schoot.) de rit naar huis nog 1 gehad en nog een paar in de kraamweek. Daarna niet meer gehad gelukkig, erg vervelend en echt niet leuk.. vaak gaat het gepaard met stress of iets dergelijks.

In een boterhamzakje ademen tijdens zo'n aanval.

Verder proberen om via de buik te ademen. Kwestie van oefenen. Probeer je ook soms te focussen op je adem zonder het te beïnvloeden. In het begin is dit moeilijk, maar in de loop der tijd werpt het vruchten af en herken een hyperventilatie voordat het doorzet.

Het is bij mij gelukkig nog maar 2x tot echt een paniek/hyperventilatie aanval gekomen in +- 4jaar tijd, maar het speelt wel regelmatig op de achtergrond. Als ik verkouden ben kan ik me benauwd voelen en dan ligt de focus er teveel op. Ik probeer dan rustig en diep te ademen en zoek ik afleiding.

Ik ben nog geen mama, maar ik heb ook met regelmaat hyperventilatie tot paniek aanval!! Dit krijg ik vooral als ik gestrest of heel moe ben