Bevallingsverhaal

Hallo,

Twan is inmiddels alweer 11 dagen oud. En het is niet met woorden uit drukken hoe trots we zijn op ons kleine mannetje.
Ook beseffen we ons dat het alweer 11 dagen geleden is dat wij iets heel traumatisch hebben meegemaakt.
Mijn bevalling was dan alles wat niet in de boekjes staat.
Dus hierbij mijn verhaal..

22 december:
1ste dag van de inleiding. Ik ben 37.4 weken zwanger en tot onze verbazing heb ik al 1 cm ontsluiting en is mijn baarmoedermond al 3/4 verstreken.
Er kon gelijk een ballon catheter geplaatst worden. Dit was wel wat lastig omdat Twan zijn hoofdje in de weg ligt en hij is al volledig ingedaald.
Maar na wat wrikken is en pijnlijke momenten is het dan gelukt.
We mogen dan ook om 12.00 uur naar huis en wachten totdat ie uitvalt. Dit gebeurt om 13.30 en de verloskundige besluit om morgen verder te gaan.

23 december:
De ballon heeft zijn werking gedaan. 2 cm ontsluiting, maar helaas is de baarmoedermond nog niet volledig verstreken.
Dus ik moet nog 2x keer een tabletje om de boel te laten verwerken. Uiteindelijk mogen we om 18.00 naar huis om nog even goed te gaan slapen, maar wel met de belofte bij verandering gelijk te bellen.
Om 22.00 krijg ik wat last van me rug, maar ik besteed er weinig aandacht aan.
Om 01.00 word ik wakker met pijn in me rug wat komt en gaat. Ik maak me man wakker met de mededeling dat ik toch echt weeën heb.
Om 2.00 's nachts gaan we weer richting ziekenhuis.

24 december:
3.00 Ik blijk 3 cm ontsluiting te hebben en alles is verweekt. Maar omdat het nacht is wachten we tot de ochtend om verder te gaan.
Ik stuur mijn man naar huis om nog even goed te slapen.
Om 8.30 bel ik hem op met de vraag wanneer hij komt. Wat blijkt meneer heeft zich verslapen. Ik zeg nog doe rustig aan, want de verloskundige heb ik nog niet eens gezien.
Om 8.45 komt mijn verloskundige langs met de mededelingen dat ze me vliezen gaan prikken.
Alle benodigdheden worden gepakt en ik lig er klaar voor.
9.02
Eindelijk is het dan zover. Er komt een vloedgolf aan vruchtwater en ik voel hele rug nat worden.
De verloskundige merkt op dat Twan toch nog niet geheel is ingedaald. En drukt nog wat op me buik.
Nou nog even voelen zegt ze..
En opeens.. een PIJN!!! IK lig kronkelend in het bed. Opeens hoor ik de verloskundige zeggen ik moet een catheter!!! En ik blijf de pijn voelen. Een scherpe pijn.
De verpleegkundigen proberen me te laten puffen, maar deze pijn is niet te dragen.
Ik vraag aan de verloskundige of bevallen ook zo zeer doet en ik krijg als antwoord; jij gaat niet meer bevallen en ze belt naar de ok.
Ook vraagt ze me waar is je man? En ondanks de pijn bel ik mijn man. Gelukkig is hij 500 m van het ziekenhuis en ik vertel hem wat ik weet.
Ik zeg hem beneden bij de liften te blijven en dat ik naar de ok ga. Nog steeds niet wetend wat er aan de hand is.
Iedereen loopt inmiddels door mijn kamer en is in paniek. Ik blijf kronkelen van de pijn en smekend om een pauze.
Opeens merk ik dat ze gaan rennen met mijn bed en de verloskundige zit tussen mijn benen in met een vuist in mij.
In de lift naar beneden vraagt ze verpleegkundige of de doptonen zijn geplaatst, en de verloskundige zegt dat het mislukt is.
Opeens is er paniek bij mij.. doptonen.. hartslag. Heeft mijn lieve baby nog een hartslag.. Ik vraag het aan de verloskundige die tussen mijn benen zit.
Ik krijg geen antwoord op mijn vraag.
Angst.. paniek.. en PIJN! Dat is wat door mij heen gaat..
De liften gaan open en ik zie mijn man. Verschrikt houd hij even mijn hand vast, en ze rennen verder met mij.
Ik word de ok op gereden en zie een bekende gynaecoloog. Ook zei probeert mij rustig te krijgen, maar de pijn is te heftig.
De anesthesioloog vraagt of ik een ruggenprik moet, maat de gynaecoloog antwoord nijdig met; je ziet toch wel dat ze niet kan zitten.
Ook weet ik op dat moment dat ik knock-out wil. Ik kan de pijn niet meer aan.
Eerst was er angst dat mijn baby niet meer leefde, maar toen op het moment kreeg de pijn overhand en interesseerde me niks meer. Ik wilde gewoon knock-out.
Opeens val ik.. ik val in slaap...

9.19 Twan word geboren. Mijn man is zich nog aan het omkleden en onze zoon komt ter wereld.
Eerst is hij wat slap maar na een goede droog wrijving laat hij zien hoe sterk hij is. Hij ademt zelf en is sterk. Na 5 min is zijn apgar score een 9.

10.30
Ik word wakker op de verkoeverkamer. Ik hoor in de verte iemand klagen over dat ik geen ok jasje aan heb en ook nog geen polsbandje.
Opeens krijgen ze door dat ik wakker ben en ik vraag met een pijnlijke keel waar mijn kind is. Leeft hij?
Ze vertellen dat alles goed is en ik huil en huil.
Opeens staat mijn man naast me bed en huilt met me mee.
Ondanks dat ik nog stoned ben van de narcose laat hij me foto's zien van kleine Twan met een enorme bos haar.

10.45
Ik rijd de kinderafdeling op. Er ligt een klein mannetje met de rug naar mij toe. Hij word opgepakt en ik kan niks anders doen dan huilen.
Hij ligt op mijn borst en hij leeft. En ongelooflijke.. hij is de mooiste van alle baby's!
Ik ben zielsgelukkig.

Uiteindelijk bleek ik een navelstreng prolaps gehad te hebben. Dit is iets wat zelden voorkomt en in ons ziekenhuis was het al in 7 jaar niet meer gebeurd.
Dit betekend dat de navelstreng eerder kwam dan Twan en dat hij hierdoor afknijpt en dat zorgt voor zuurstofgebrek.
Misschien heeft Twan dit een paar seconden gehad, maar tot zover geen schade gehad.
De gynaecologen vertelden me later dat we zoveel geluk gehad hebben. Want ook de verloskundige voelde geen pulsaties meer in de navelstreng en ook zij dacht net als mij in die lift dat hij niet meer leefde.
Ook hadden we het geluk dat we in he't ziekenhuis waren en dat er een compleet OK team zo snel klaar stond.
In 17 min tijd is Twan gehaald.
Ik ben mijn artsen hiervoor ook zo dankbaar.

Helaas na 2 dagen thuis te zijn geweest krijg ik hoge koorts. Door de spoed is er niet steriel gewerkt en heb ik een bacterie in me baarmoeder.
Na 7 stoot kuren van antibiotica mogen we na 2 dagen weer naar huis. En nu hopelijk voorgoed.

Ik merk wel door dit alles dat ik me schuldig begon te voelen. Dat de pijn overhand kreeg en ik voor mezelf koos en knock-out wou.
Ook merk ik extra waakzaam te zijn op Twan dat hem niks mag overkomen. Ik weer zelfs de dochter van me man uit zijn buurt Omdat ze verkouden is.
Door dit gedrag hebben de artsen maatschappelijk werk ingeschakeld. En ik hoop met behulp van hun dat ik wat minder obsessief gedrag ga vertonen.

Maar ondanks dit alles.. Ben ik trots.. trots op mijn kleine man die het zo fantastisch doet.
Dankbaar dat hij leeft en gezond is.

Zodat was mijn verhaal.

Lianne