Labiel

Ow jeetje, wat ben ik toch labiel! Dacht ik gisteren nog dat alles wel goed zou komen, sinds vanmorgen heb ik weer het gevoel alsof de wereld vergaat. Om mezelf wat meer moed in te praten had ik bedacht om maar weer een zwangerschapstest te doen, maar dat had ik beter kunnen laten...De test was wel positief hoor, maar het streepje was niet zo donker als ik verwacht had...Vervolgens vond ik het nog moeilijker om het negatieve denken te stoppen. Begin nu weer in te zien dat ik mezelf gek maak, omdat er feitelijk gezien niets is veranderd ten opzichte van gisteren.

Het is toch ongelooflijk dat er binnen 24 uur zoveel kan veranderen in stemming? Ik weet nog wel dat ik dat in de puberteit ook wel eens had, maar sinds ik een jaar of 18 ben, heb ik daar nauwelijks nog last van gehad. Het ene moment zit je even op een roze wolk, het volgende moment donder je er weer vanaf. Zal blij zijn als dat straks een beetje stabiliseert (dat gebeurt toch nog wel he???).

Als het droog blijft, ga ik maar een stukje wandelen, dat helpt me mn hoofd even leeg te maken. Ben blij dat ik middels een blog mn gevoelens en gedachten van me af kan schrijven en op een later tijdstip weer terug kan lezen. Dat lucht op voor het moment en helpt me een volgende keer beter te relativeren...

Liefs,