Gewoon doorgaan...

Mijn miskraam is nu 3 weken geleden. Er zijn slechts een paar wensen die er vanaf weten. Mijn lichaam is inmiddels ontzwangerd. Ik heb geen HCG meer in mijn lijf, borsten zijn weer normaal en mijn opgeblazen buik is gelukkig ook weg. Alles weer normaal toch?
Zo voel ik me helaas niet. Ik moet er wel heel erg vaak aan denken! Als........het niet was gebeurd was ik nu 13 weken zwanger geweest en had ik vast al een buikje. Als.........dan was ik nu uit de gevaarlijke tijd geweest en had ik kunnen gaan genieten.
Maar ..........het heeft helaas niet zo mogen zijn. Ik probeer het een beetje van me af te zetten, maar ik vind het maar moeilijk. En die paar mensen die het weten vragen er ook niet meer naar.

Dat zal wel de angst zijn, maar toch. Het is niet leuk. Zo voelt het alsof het niet zo is geweest en ik dus ook niet zo moet zeuren. Terwijl ik wel degelijk voel dat ik, mijn lichaam en mijn geest een klap hebben gehad.

Vandaag is het weer weekeinde, en naast een aantal verplichtingen staat er ook een leuk feest op het programma. Daar ga ik maar eens even van genieten. Lekker bier drinken...........ik hoop dat ik dát binnenkort niet meer mag. Maar voor nu ga ik maar gewoon door....