Mijn verhaal...

In de zomer van 2009 hebben we de pil overboord gegooid. Een kleintje was heel welkom! Mijn mannetje heeft al 3 tieners, voor hem was de noodzaak dus niet zo hoog. Maar het begon aan mij steeds meer te vreten.
We waren er niet druk mee, gewoon komen op wat komen gaat!
Tot we begin januari er achter kwamen dat we zwanger waren. Wat een fijne verrassing. Mijn mannetje was nog eerder aan het idee gewend dan ik. Heel hartverwarmend om te zien. Voor hem was het duidelijk: we krijgen sámen een kleintje en het is meer dan welkom!!!

Met 8 weken heb ik een echo gehad. Daar gaven ze aan dat dat de groei achterliep. Maar er was wel een kleine hartslag te zien. Maar ik werd al gewaarschuwd dat het mis kon gaan. Omdat er een hartje was bleef ik wel hoop houden!

Twee weken later zou ik weer een echo hebben op woensdag. Spannend hoor. Maar dinsdag begon ik te bloeden. Steeds heviger en 's avonds kwam volgens mij de zwangerschap er uit. Ik was er al behoorlijk van onder de indruk. Veel bloed en grote stolsels. Maar je weet ook niet goed wat je kunt verwachten.
Ik dacht het redelijk van me af te kunnen zetten. Het was de eerste keer: geen paniek, bij zoveel vrouwen gaat het een keer mis, dus ik moet gewoon verder!

Een aantal dagen later ging het helemaal mis, op zaterdagavond. Ik begon 's middags weer behoorlijk moet bloeden, steeds erger. Enorme stolsels, er was geen houden aan. Ik had zeker niet het gevoel dat het goed ging. En 's avonds was ik helemaal in paniek. Hoe moest ik nou de nacht doorkomen? Alles zat elke 20 minuten helemaal vol en onder (sorry voor de details).

Toch maar met de doktersdienst gebeld en ik moest meteen naar het ziekenhuis komen. Gynaecoloog heeft eerst nog een echo gemaakt en zag dat er nog van alles achter was gebleven. Hij probeerde het zo er uit te halen, maar dat ging niet. Ik werd alleen maar beroerder en beroerder en ging bijna van m'n stokje. Ik zou direct gecurreteerd worden. Vond het prima, want zo was het ook niet uit te houden. Nadat ze me in slaap hadden gebracht was het allemaal zo gedaan. En 2 uur later mocht ik alweer naar huis om lekker verder te slapen. Wat een enorme rollercoaster van emoties is dit zeg. Ik dacht na dinsdag dat het wel klaar was maar had zo'n hevige lichamelijke reactie een paar dagen later niet meer verwacht.

Maar nu vind ik het allemaal maar moeilijk. Door deze zwangerschap weet ik dat ik het écht graag wil!
En nu heb ik natuurlijk nog geen cyclus, dus ik kan ook niet gaan rekenen. Lastig hoor. En het rekenen hebben we tot nu toe nog niet echt gedaan, het was juist allemaal zo lekker ontspannen. Lijkt me toch lastig....

Ik hoop gewoon op een vruchtbaar jaar voor ons allemaal meiden!