De grote reis naar deze wereld

Dinsdag 6 november; De laatste controle, daar was ik vanuit gegaan. De vluchtkoffer al mee in de auto voor het geval ik moet blijven. Ik had zondag 4 november ook al een extra bezoekje gebracht aan het ziekenhuis voor de hoge bloeddruk. Helaas kwam er een flinke buikgriep bij en dat was echt balen. Dinsdag voel ik me ook nog alles behalve fit, mn man had vrij gevraagd, want ik zag het niet zitten om alleen naar het ziekenhuis te gaan, een klein wandelingetje naar het ziekenhuis toe kostte al veel energie. Eenmaal boven was ik behoorlijk duizelig. ik hoopte maar 1 ding dat ik niet heel snel hoefde te bevallen, misschien nog 1 of 2 nachtjes slapen. Al snel werd het duidelijk dat ze me toch wilde inleiden. zo lang al hoge bloeddruk en de diabetes die nog om de hoek kwam kijken. Vandaag een ballonnetje inbrengen en kijken wat het ging doen. Meteen ging de knop om, het ging gebeuren en door de adrenaline zou het vast goed komen. Ineens volop energie, ik ging bevallen. Binnen een half uur had ik al een ballonnetje, want ik had 1.5 cm ontsluiting en dat mocht nog wel iets meer worden. Ik moest wel in het ziekenhuis blijven. Vrijwel meteen kreeg ik lichte weeen om de 4 minuten, iets vervelend, maar wel te doen. Om 2200 viel het ballonnetje eruit, bij de vorige bevalling stopte daarmee de weeen ook, dus daar wachtte ik nu ook op voor ik kon slapen, maar ze werden nu alleen maar krachtiger en kwamen inmiddels om de 3 minuten. Slapen lukte dus ook echt niet meer, als ik bijna weg viel diende de volgende wee zich aan. Dan maar hopen dat het zou doorzetten.

Woensdag 7 november; inmiddels een hele nacht rondgelopen, het was erg druk op de verloskamers en als ik geen weeen had gehad, dan hadden ze de inleiding doorgeschoven naar donderdag, maar in mijn geval mocht ik al om 600 naar de verloskamers en gingen ze mijn vliezen breken en kijken wat dat ging doen. Snel mn man bellen dat hij deze kant op moest komen. Dat duurde nog wel een klein uurtje, ook omdat de oppas nog moest komen. Inmiddels waren mn weeen flink krachtig en ik hoopte dat mn man er snel was. Gelukkig toen hij er was kon ik zelf ook iets meer ontspannen. Het was goed te doen, de weeen bleven om de 3 minuten komen, dus ik had wel een adempauze en dat was fijn. Ik merkte wel dat mn energie opraakte, maar op deze manier was het nog wel te doen. Toch wilde ze een infuus aansluiten om de weeen iets vaker te laten komen en het infuus gng aan. De adempauze verdween een beetje en ik gaf aan een ruggenprik te willen. ik had inmiddels 4 cm ontsluiting. Dit wilde ze uit mn hoofd praten, ik kon het best zelf wel en even lekker douchen, wie weet hoe ver we dan al waren, het was wel nummer 4. Maar mijn ontsluiitng gaat nooit erg snel weet ik uit ervaring inmiddels en na een ruggenprik wel. Ik had het in mn hoofd, dus het moest gebeuren. Ik mocht voor een ruggenprik, gelukkig! ik werd weer iets rustiger toen de ruggenprik gezet werd. het gevoel verdween, wat was ik opgelucht. Dit was het plan. Ik voelde nog licht een wee, maar ging er vanuit dat dat gevoel zou verdwijnen. Toen ik terug kwam op de verloskamers voelde ik toch nog een wee en werd het ook weer pijnlijk. Mijn man keek me aan alsof ik een grapje maakte, nou echt niet. Het gevoel kwam weer terug in mn benen en binnen 5 minuten waren de weeen er weer op volle kracht. Helemaal verbijsterd lag ik daar te puffen. Hoe kon dit nou? Ze diende me nog een laatste dosis toe om te proberen, maar het hielp niet. Ik raakte lichtelijk in paniek, want ik moest nu omschakelen, ik moest het nu zonder ruggenprik doen en helaas werd het infuus weer iets hoger gezet. Ik kon ook niet meer protesteren, ik moest hier doorheen. Ik kwam uiteraad in een weeenstorm terrecht en de pijn was inmiddels zo overweldigend dat ik het niet meer trok. Ik probeerde mezelf steeds toe te spreken, je kan het, weer een wee voorbij en zo kwam er iedere keer een nieuwe oppepper voorbij, maar ineens was het klaar, ik kon ze niet meer opvangen en raakte in paniek. Ik zat inmiddels op 7 cm ontsluiting, maar ik wachtte op de persdrang die ik nog niet voelde en ik wilde zo graag persen, er vanaf zijn. Toen heb ik op een moment geroepen dat ik persdrang had, maar volgens  mij was het nog niet zo en toen zei de gyn, we wachten nog even op het oergevoel, toen wist ik wel dat het nog niet zover was. Oh wat was dat een heftig stukje. Ineens voelde ik een hoofdje aankomen, ze schoot er met haar hoofdje al uit, toen moest ik even zuchten en mocht ik nog een keer persen en ze was er al. 2 dikke persweeen. Ik was helemaal in shock geloof ik. Ik heb eerst wel 5 minuten voor me uit lopen staren zonder naar onze dochter te kijken. Ik was overdonderd door het hele gebeuren en ik heb het best als traumatisch ervaren, de pijn was zo intens en ik moest omschakelen van een ruggenprik naar geen ruggenprik. Gelukkig na 5 minuten was ik weer terug op aarde en was ik de meest blije persoon op deze aarde. Dit was voorbij! We zijn weer ouders geworden van een prachtig gezond meisje  van 3450 gram met een bos donker haar.

Na een nachtje slapen mochten we naar huis. Haar suiker was iets laag na de bevalling, dit was weer goed en  mijn bloeddruk was weer goed. Nu een weekje thuis en ze doet het super! Haar dag en nachtritme was de eerste week nog helemaal andersom. Ik liep de hele nacht met haar. Gelukkig gaat het nu al 2 nachten iets beter en heeft ze zelfs meer dan 5 uren al achter elkaar geslapen. Gisteren voor het eerst gewandeld. De kinderen vinden het ook geweldig. Dus wij gaan verder genieten!