Ik voel het met de dag wegglippen...
Mijn gezin... Mijn geluk... Mijn gezond verstand... Alles wat ik liefheb...
Elke dag opnieuw zorg ik voor de kinderen: wassen, tandjes poetsen, kleden, luiers, eten maken en geven, zorgen dat ze in een proper huis thuiskomen, naar school brengen en halen, alles wat ze nodig hebben. Maken ze ruzie, kom ik tussenbeide, hebben ze een auwie, geef ik er een kusje op. Maar soms kom ik dan tijd tekort om met hen te spelen, plezier te maken. En daar kom jij dan, Papa.
Als je al thuis bent, want je houdt namelijk enorm van je eigen me-time, elke week ben je wel minstens 1 hele dag van huis zonder ons, zonder je kids. Als ik zeg dat het me even teveel word en in er tussenuit wil, moet ik ofwel de kids meenemen, ofwel moet ik zorgen dat mijn ouders ze kunnen opvangen, zolang jij het maar niet alleen hoeft te doen, al was het maar een uur of 2.
Jij doet niets anders met de kindjes dan spelen, Papa. Een luier verversen, heeeeel soms, maar dan enkel omdat ik aan het koken ben ofzo, en het écht niet anders kan. Maar dan enkel voor de twins, Baby R komt echt helemaal voor mijn rekening. Als hij lacht, is alles oké voor jou. Maar als hij huilt, voor welke reden dan ook, ben je weg. Als ik echt even niet naar hem toe kan, vind jij het voldoende om hem even uit park te nemen en in zijn stoel te zetten of omgekeerd, je zult hem zelden knuffelen. Spelen doe je wel met hem, zolang hij maar op mijn schoot zit, niet op de jouwe.
Maar weet je wat ik het ergste vind, Papa? Dat de twins telkens weer naar jou vragen, als je thuis bent. Dan ben JIJ degene die hun auwie kan genezen, een kusje van mij helpt dan niet. Dat ze ‘s ochtends steeds naar JOU vragen, terwijl jij hen nooit uit bed haalt, ofwel ben je niet thuis, ofwel slaap je nog. Zo kan ik nog wel even doorgaan...
Soms heb ik het gevoel, dat Baby R en ik, geen deel meer uitmaken van jouw gezinnetje...
Is het omdat je er zo weinig bent, dat zij zo veel mogelijk van de tijd willen genieten dat je er WEL bent...? Of is het, omdat ik steeds degene ben die “boos” wordt, of verdrietig, als ze weer eens niet luisteren of ruzie maken of totaal niet doen wat ik vraag...? Of is het, omdat ik niet altijd tijd heb om met hen samen te spelen...? Ik weet het niet...
Maar het voelt op dit moment, alsof ik heel mijn gezinnetje aan het kwijtraken ben.
Het gaat niet goed tussen ons, Papa, al een tijdje niet, ik kan ook niet met je praten. Problemen tussen ons, vertel je tegen anderen, zelfs mensen die mij helemaal niet kennen, maar nooit tegen mij. Hoe wil je onze problemen dan oplossen, als je er niet wilt over praten??? We groeien steeds verder uit elkaar, ik heb je al een paar keer verteld dat ik het aanvoel alsof wij geen koppel meer zijn, dat gevoel lach je weg in plaats van eens te luisteren naar wat ik te zeggen heb, of zelf eens te praten over wat jij voelt.
En nu de twins ook zo gaan doen zoals ik al schreef, heb ik meer en meer het gevoel dat ik niet alleen jou, maar ook hen kwijtgeraak. Je hebt in een dronken bui onlangs eens gezegd, dat als we zouden scheiden, ik Baby R maar moest meenemen, dat kon je niks schelen. Maar de twins, daar zou je voor vechten. Die woorden kwetsten enorm, niet zozeer het woord “scheiden”, maar het feit dat het je niks kon schelen dat je Baby R zou kwijt zijn. Dat schatje heeft een hele moeilijke start gehad, weet ik, maar het is de allerliefste op de wereld, als je hem kent, weet waarvoor hij huilt enzovoort. Maar het kan jou zo te zien niks schelen. Laatst schreef ik, over de fout die ik maakte, toen ik had toegelaten hoe jij hem een pannenkoek gaf, terwijl we beiden weten dat hij koemelkallergie heeft. Vandaag, zat je hem ineens broccoli met Boursin Cuisine te geven, en kip gekruid met curry en gebakken in boter??? En toen ik zei dat dat niet kon omwille van zijn kma (en de kruiding niet omdat hij nog maar 10 maand is) bleef je toch doorgaan?!?!?!
En het feit dat jij werkt en ik niet, maakt me angstig, Papa, heel angstig. Als je toch zou gaan scheiden, kan ik niet anders dan terug naar mijn ouders gaan, een heel eind van hier. De twins zitten hier op school, dus die zou ik waarschijnlijk moeten achterlaten. Die zou ik enkel in het weekend kunnen zien, en dat wil ik helemaal niet. Ze zijn mijn leven, Papa, alle 3 mijn zoontjes trouwens. Ik heb niks anders, heb geen echte vrienden meer sinds ik getrouwd en verhuisd ben, en kindjes heb gekregen. En dat kon en kan me niks schelen, ik leef enkel voor hen! Ik zou het zelfs niet erg vinden, als wij geen echt koppel meer zijn, ik zou samen blijven enkel voor hen, zodat ik geen van hen zou kwijtraken! Maar ik moet zodanig mijn huishouden doen, dat ik echt bitter weinig tijd over heb voor entertainment met de kids (of ik moet hen alleen entertainen, wat niet altijd evident is met 2 peuters en een baby), waardoor vooral de twins meer naar het spel met Papa verlangen dan naar de alledaagse zorg van Mama.
Ik heb écht het gevoel dat alles door mijn vingers wegglipt...
reacties (0)