Mijn verhaal over onze lieve Thomas*

Als je op mijn pagina kijkt, dan zie je dat wij  een vlindertje (engeltje) hebben.Ons lieve zoontje Thomas*

Ik heb hier eigenlijk nooit echt mijn verhaal gedeeld.En nu bijna 15 maanden verder  voel ik eigenlijk nog wel die behoefte om het hier alsnog te delen.

December 2012 ben ik gestopt met de pil.Wij wilden graag een broertje of zusje voor onze dochter. Onze dochter was op dat moment 1,5 jaar oud. Van haar was ik met zo'n 5 mnd zwanger, dus gingen wij er eigenijk wel een beetje vanuit dat het nu ook zo ongeveer zou duren.

Mijn cyclus bleek heel erg onregelmatig te zijn. Zo'n 33-74 dgn. Erg onhandig en frustrerend. Na een maand of 7 ben ik naar de huisarts geweest. Zij vond dat we het maar gewoon tot een jaar moesten blijven proberen en als het dan nog niet gelukt zou zijn dan zou ze mij door verwijzen. We hadden al een kindje, dus het doet het allemaal daarbinnen. Was niet echt het antwoord wat wij wilden horen,maargoed...

Twee maanden later kreeg ik mijn eerste uitstrijkje. Dit bij een vervangend arts. Zij vroeg op een gegeven moment wanneer ik voor het laatst ongesteld was. Ik vertelde mijn hele verhaal. Zij vond het gelukkig wel een reden om mij door te verwijzen en kreeg dus eindelijk een verwijsbrief. Maand later  (november )kon ik terecht bij de fertiliteitsarts. Ik kreeg bij haar een inwendige echo en moest bloed prikken om te controleren of bepaalde waardes wel in orde waren. Dat was gelukkig wel het geval. Helaas moest ik van haar ook eerst een aantal kilo afvallen voordat ik met eventuele medicatie mocht beginnen. Eindelijk had ik die rottige kilo's er na een paar maanden af en mocht ik in februari beginnen met clomid 50 mg. Dit is een medicatie die mijn hypofyse stimuleert het lh- hormoon aan te maken die ervoor zorgt dat er een eisprong plaatst vind. Vanaf dag 12 van mijn cyclus kreeg ik dan inwendige echo's om te kijken of mijn lichaam erop reageerde. Dit was gelukkig het geval.

Na twee rondes had ik op zaterdag 24 mei 2014 eindelijk een positieve zwangerschapstest!! We waren echt zo blij! Op dinsdag 25 juni kregen wij de eerste echo in het ziekenhuis. Ik was erg moe en onzeker.Maar gelukkig zagen wij daar een mooi hartje kloppen.Ik was toen 8w en 1 dag. Na deze echo hebben wij onze dochter verteld dat ze een broertje of zusje zou krijgen.Ze begreep er nog niet zo heel veel van. Ze was toen net 3.

Op 8 juli kregen wij de tweede echo.De termijnecho. Ik was toen 10w en 3d. Ik was uitgerekend op 31-01-2015. Op 24 juli hadden wij de nekplooimeting.Dit is een onderdeel van de combinatietest. Zag er allemaal goed uit. Hoor de echoscopiste nog zeggen dat het maagje een blaasje goed gevuld waren.

Dinsdag 12 augustus gig ik samen met mijn dochter naar de verloskundige voor een conrole.Ik was toen 15w 3d. Ook zou ik voor het eerst het hartje horen kloppen. Nacht ervoor droomde ik dat ze  het hartje niet kon vinden en dat we er uiteindelijk met een echo achter kwamen dat het kindje niet meer leefde. Ik was dus eigenlijk wel een beetje angstig op het moment dat we naar de verloskundige gingen. Eenmaal daar moest ik op de tafel gaan liggen zodat ze naar het hartje kon gaan luisteren. Helaas kon ze het niet vinden. Ik dacht bij mezelf; nee, het zal toch niet waar zijn. Gelukkig werd er meteen een echo gemaakt en zagen en hoorden wij een hele mooie hartslag die ik gelukkig nog heb kunnen opnemen met mijn telefoon. Helaas zag ik aan het gezicht van de vk dat er iets niet goed was. Het kindje bleek een megablaas te hebben. Verder kon ze mij er niet veel meer over vertellen en heeft voor ons meteen een afspraak kunnen maken voor 2 dagen later voor een GUO in het WKZ in Utrecht. Ik ging verward en verdrietig terug naar huis waar gelukkig mijn man al  was omdat hij thuis was gekomen van zijn werk.

Eenmaal in het WKZ werd de megablaas bevestigd.Ook kregen wij te horen dat wij een zoon zouden krijgen.Een megablaas wordt veroorzaakt door een afwijking in de urinebuis. Hierdoor kon hij het vruchtwater wat hij dronk,niet meer uitplassen. Ik had dus ook bijna geen vruchtwater meer. Zijn blaas vulde zijn hele buikholte, organen zaten tegen zijn middenrif gedrukt, nieren waren verzadigd met vocht en dus ook aangetast.Ook hadden je longetjes geen ruimte meer om zich te ontwikkelen.

Het ging tegen ons gevoel in om na de eerste GUO al meteen een beslissing te nemen.Er volgden nog meer echo's, een gesprek met de kinderuroloog en een vruchtwaterpunctie. Uit de punctie waren gelukkig geen  afwijkingen in de chromosomen gekomen. Verder kwam er uit dat Thomas* geen levenswaardig bestaan zou hebben ALS hij de zwangerschap al zou overleven. Wij hebben als ouder de meest verschrikkelijke beslissing moeten nemen. Het leven beindigen van een kindje die je eigenlijk heel graag zou willen. Maar liefde is ook loslaten.

Op maandag 25 augustus hebben wij die verschrikkelijke rot datum geprikt en heb ik een pil moeten slikken die je baarmoeder voorbereid op een bevalling. Dit voelde echt als het begin van een einde. Hebben tegen elkaar aan zitten janken op de bank.

Twee dagen later , woensdag 27 augustus, moesten wij ons om 10.00 melden op de afdeling verloskunde in het WKZ. Om 11.30 kreeg ik de eerste 3 tabletjes ingebracht bij mijn baarmoedermond. Ik kreeg al vrij snel krampen in mijn buik.Drie uur later kreeg ik de volgende 3 tabletjes ingebracht.Ik verloor al wat bloed. Ook kreeg ik een infuus.Dit ging helemaal mis.Maar uiteindelijk zat hij.

Als snel kreeg ik al wat heftigere weeen. Rond 16.00 heb ik gevraagd om een ruggenprik. In dit soort gevallen zijn de heel laagdrempelig met pijnbestrijding.  Om 16.30 kwam dan eindelijk de anesthesist om de ruggenprik te zetten. Helaas verliep dit ook niet zo soepel moest hij over gedaan worden.Uiteindelijk werkte de ruggenprik ook niet. Ik verging van de pijn. De weeen waren erg heftig en er zat weinig tijd tussen.

Mijn ontsluiting vorderde niet en begon veel bloed te verliezen. Ik was in een uur tijd al 1 liter bloed kwijt. De gynaecoloog kwam erbij en die zei dat ik goed in de gaten gehouden moest worden. Er werd een echo gemaakt van mijn litteken van mijn keizersnede (ivm de enorme pijn) en er kwam gelukkig weer een anesthesist met een snelwerkend middel tegen de pijn. Ook werd er voor de zekerheid  een tweede infuus geplaatst en een blaaskatheter.

Na een tijdje begon de pijnstilling eindelijk te werken maar begon ik ook weer meer bloed te verliezen. Uiteindelijk moest ik met spoed naar de OK en  werd Thomas* daar vaginaal uit mij gehaald. Hij is rond 21.00 uur geboren. Helaas hebben wij beide zijn geboorte niet  mee kunnen maken. Thomas* is op woensdag 27 augustus  2014 met 17w en 4d  geboren. Hij was zo klein en zo helemaal af.

Na 2 nachten ziekenhuis is Thomas* op vrijdag met ons mee naar huis gegaan. Eenmaal thuis hebben wij hem aan onze dochter laten zien. Ze was (en is nog steeds) zo trots op haar broertje. Heel  even waren wij een compleet gezin. Op zaterdag 30 augustus is Thomas* na een kleine ceremonie met familie, gecremeerd. Zijn as hebben we na een maand weer terug gekregen en  staat in een mooi nijntje urn op zijn gedenkplekje thuis, bij ons, waar hij hoort te zijn.