De bevalling

De vorige keer heb ik de volgende dag al vanalles opgeschreven over de bevalling. Deze keer heb ik dat weer gedaan, een paar dagen later vond ik dat alweer zo helpend. Het is ook niet niks zo'n bevalling. Morgen komt de verloskundige nog nabespreken, ook wel prettig.


De bevalling was een uitdaging, fysiek en emotioneel. De pijn was intens, het was lastig om in mijn bubbel te blijven. En regelmatig verzette ik mij tegen de pijn, wat de pijn intenser maakte. Mijn man wees mij dan op mijn ademhaling, wat voor mij hielp de knop om te zetten. Mij niet tegen de pijn verzetten, maar deze accepteren en inzetten om de bevalling te bevorderen. Wanneer ik dit deed werd de pijn ook weer hanteerbaar. Ik besefte mij dit, maar toch bleef ik mij regelmatig verzetten. Ik was zo moe, zo ontzettend moe en er zo klaar mee. Daardoor verloor ik regelmatig de moed om door te gaan. In de pauzes tussen de weeën voelde ik regelmatig wanhoop, in plaats van even rust te hebben. De momenten dat ik wel in mijn bubbel zat, waren veel beter te doen.

8-09-2021:
2.10: Ik word wakker omdat ik heel nodig moet plassen en een paar druppels plas ben verloren. Niks voor mij. Zouden het mijn vliezen zijn? Er volgt niks en ik heb geen weeën. Droge onderbroek aan en weer naar bed. In slaap vallen gaat wat lastig maar pijn heb ik niet, meer zenuwen.
03.45: Ik word wakker omdat ik in mijn bed plas en sta snel op. Het vruchtwater loopt langs mijn benen: gauw naar de wc! Een spoortje druppels volgt mij. Het water is helder en ik heb nog geen weeën. Spannend allemaal hoor! Het huis is nog in diepe rust. Ik ga mijn lenzen in doen en wacht nog even af. Een handdoek over de vloer halen is wel handig.
4.20: Mijn lenzen zijn in, mijn tanden gepoetst. In de badkamer ben ik gestoken door muggen. Één dood maar nu vliegt er nog één. Ik krijg nogal stress van muggen dus besluit ik naar mijn slaapkamer te verplaatsen. Maxi maandverband in mijn laatste onderbroek in de kast: een witte. Ik moet wat grinniken, niet zo'n handig kleurtje nu. Matras beschermer op bed, gelukkig ligt er ook al een waterdichte molton. Ontbijtkoek eten. Ik ga zo weer even in bed liggen, ik heb nog een lange dag voor de boeg. Om die reden laat ik mijn man nog even slapen, hij kan nu toch niks doen. Tot ik pijn ga krijgen en wel hulp nodig heb. Terwijl ik dit typ, voel ik de eerste lichte wee. Spannend! Om ontsluiting te bevorderen moet ik ontspannen. Dat klinkt nu als één grote grap.
04.42: Ik lig op mijn linkerzij, voelend naar de baby. Gaat het goed met je? In gedachten praat ik met je, in gedachten omdat we stil moeten zijn. Papa en broer slapen nog. De baby begint te bewegen, ik voel mijn buik samen spannen en een lichte wee volgt. Een vreemd idee dat de bevalling is begonnen. Echt ontspannen is lastig, ik ga wel even lezen.
06.13: Tijd voor mijn man om zijn bed uit te komen. Ik ben benieuwd naar zijn reactie! Ik zit al in pyjama op bed te wachten, straks lekker ontbijten. Ondertussen ben ik klaarwakker en heb ik trek.
10.00: Mijn zoontje wordt opgehaald door opa en oma. Vlak voor ze kwamen de laatste spullen ingepakt en 'melkje' gedronken. In de tussentijd nog aardig wat vruchtwater verloren en nog één lichte wee.
Straks zet mijn man het bed nog op klossen en pakken we voor de zekerheid de laatste spulletjes in onze 'vluchttas'.
10.20: Verloskundige en Kraamzorg gebeld. Bed op klossen gezet. Nu even douchen.

Vanaf hier heb ik het niet meer op het moment zelf bijgehouden, in de hoop dat ik mij meer zou ontspannen en in mijn bubbel zou komen:
Buiten een rondje gelopen en gezellig gekletst terwijl we op het bruggetje naar de vissen stonden te kijken. Thuis kwamen de weeën iets opzetten, in de douche werd ik heel loom en kwam ik in een bubbel. De weeën waren nog onregelmatig en opeens vielen ze weg. De hele dag door kleine beetjes gegeten. We hebben nog een rondje gelopen maar gingen vroeger terug omdat de verloskundige langs kwam voor controle rond 20.00. De baby maakte het goed, mijn bloeddruk was weer netjes. Vlak voor ze ging begonnen de weeën weer te komen. Zittend op de bank waren ze niet op te houden. Mijn favoriete houding was staand, kont wat naar achteren en armen leunend tegen de muur.
We gingen naar bed, maar na een kwartiertje kwam ik er weer uit. Mijn buik deed zo'n zeer. Ik moest naar de wc en ging daarna douchen. Daar heb ik staand met de straal op mijn rug weeën opgevangen. De weeën kwamen al snel regelmatig en werden steeds heftiger. Mijn man belde de verloskundige, het was een lang half uur wachten. Ervoor wilde ik haar niet in de buurt hebben, maar in dit stadium vond ik het wel een fijn idee om haar in huis te hebben. Het ging zo snel ineens. Af en toe perste ik al zachtjes mee. Ik volgde hierin mijn gevoel. Ook met ademen en bewegingen. Ik draaide rond met mijn kont, wiegde met mijn heupen en zakte soms tot een hoge hurk houding. Met het gevoel van de wee mee. Ik voelde mij er soms wat vreemd bij, op de rug in bed bevallen zit zo in mijn systeem dat dat hoort. En zoals ik nu deed 'was voor hippies'. Mijn vooroordelen heb ik snel aan de kant geschoven, dit was nu prettig en het voelde goed om mijn gevoel te volgen.
Mijn man hielp goed mee met mijn ademhaling, een hand in mijn hand en wat liefde. Hij maakte me kalm.
De verloskundige legde alles klaar voor het persen. Ze heeft niet getoucheerd maar vertrouwde op mijn lichaam en de signalen die ik afgaf. Dit gaf mij ook weer vertrouwen in mijn lijf, ik ben hier voor gemaakt en mijn baby weet wat hij doen moet.
Op handen en knieën heb ik op bed zachtjes mee geperst naar het laatste stukje ontsluiting. Ook moest ik de weeën gedeeltelijk weg puffen, dit vond ik lastig. Het voelde best 'oer' om in deze houding te persen. Ik kon goed voelen waar hij zat en welke kant hij op moest.
Na een tijdje kon ik actief mee persen. Ik had de omschakeling snel gemaakt en was daarna blij dat het einde in zicht was. Want tussendoor zag ik het af en toe niet meer zitten, al pakte ik het met wat aanmoediging wel weer prima op. Ik was dan ook al flink moe en de pijn was soms niet goed te doen. Wanneer ik mijn pijn als kracht inzette ging het goed, wanneer ik ertegen in weerstand kwam ging het minder. Mijn man probeerde mij dan weer op de juiste manier te laten ademen zodat ik het weer juist oppakte. Echt teamwork. Dit was ook al eerder in het proces, maar aan het eind kwam het meer voor.
Het persen begon. Dat was een vreemd gevoel. Een flink hoofd die veel druk gaf en elke keer een stukje verder kwam. De verloskundige hield een washandje op mijn perineum. Dit hielp ook mee met welke kant ik op moest persen. Op een gegeven moment begon het te branden en pufte ik de persweeën weg. Best lastig.
De persweeën waren krachtig genoeg om helpend te zijn maar niet zo krachtig dat ik het niet kon hanteren. Vooral op de momenten dat ik mee kon persen. De momenten van weg puffen waren lastig.
Het was een opluchting toen ik het keerpunt voelde en over het breedste stuk van zijn hoofdje heen was. Het laatste stuk ging makkelijker.
Hij lag tussen mijn benen en ik ben op mijn rug gaan liggen zodat hij op mijn borst kon liggen.
De pijn was nog heftig aanwezig en het voelde zo onwerkelijk. En ik was zo moe. Het was fijn om hem te kunnen bekijken, ik heb meerdere keren zijn ademhaling gecontroleerd. Mijn man kwam ons meteen knuffelen, ons zoontje bewonderen en mij knuffelen en bedanken. Vertellen hoe trots hij op mij was.
Onze zoon geboren op 09-09-2021 om 00.55, gezond en zo welkom.

We wilden de navelstreng goed uit laten kloppen, na een paar minuten gaf de verloskundige aan dat hij uitgeklopt was maar we hem er ook langer aan konden laten zitten als we dat prettig vonden. De navelstreng was lang, dus ik kon de baby goed vast houden en had er geen last van. We hebben hem laten zitten. Het hele 'gouden uur', dus ook nadat de placenta geboren was. Er stond al een bak klaar. De verloskundige had het achteraf enthousiast over de halve lotus.

Onder de bevalling is goed met mij overlegd en werd er toestemming gevraagd voor ze iets deed. Erg prettig.
Helaas moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis om te hechten. Het ambulancepersoneel was vriendelijk en begaan. Mijn man kwam met de baby met de auto achter ons aan. De verloskundige ging met haar auto mee. Ze lichtte het ziekenhuispersoneel duidelijk in over mijn wensen: eerst overleggen voor ze iets zouden doen. Deze grens bewaakte ze ook zo nodig. Al gauw hielden ze er goed rekening mee. Het naar de hechtingen kijken was erg pijnlijk en door de bevalling en het erna niet kunnen eten lag ik soms te shaken. Mijn man kwam mijn hand dan vasthouden. Het hechten werd door de gynaecoloog gedaan, gelukkig zonder narcose. Dat bleek toch niet nodig te zijn. De ziekenhuis verloskundige en gynaecoloog haken beiden ook. Om mij af te leiden van het hechten babbelden ze daar over. Dat hielp een beetje, want de verdovingspray had niet elk stukje voldoende geraakt, dus soms deed er een hechting ontzettend zeer.

We waren blij dat we weer naar huis konden en hebben een uurtje kunnen slapen. Helaas niet langer. Toen hebben we de kraamzorg gebeld.
Ik kijk positief terug op de bevalling, het was zwaar, erg zwaar. Het vroeg het uiterste van me. De steun van mijn man was ontzettend waardevol. Dat de verloskundige mijn wensen volgde was een verademing. Zo'n sterk contrast met de bevalling van mijn oudste zoontje. Ik heb de kracht van mijn lijf beter leren kennen en een prachtige zoon mogen krijgen.
Nu genieten en werken aan mijn herstel.