Een deel van onze dag

Vandaag was de verjaardag van Omi. Een uur met de auto, want ze vierde het op de camping. Je middagdutje eindigde helaas vroegtijdig omdat ik de autodeur niet zachtjes genoeg open deed. We hadden het zo bedacht dat je dat uur nog zou slapen in de auto, maar helaas.
Eenmaal daar hebben we nog even bij wat diertjes gekeken en heb je met papa op de wipwap gezeten. Het is een aardig eindje lopen van de parkeerplaats naar Omi's stacaravan en aan het begin van de tocht viel je, geschaafde knie. Papa droeg je verder, want je bleef verdriet houden. Maar je wilde perse naar mama. Dus de ringsling aka doek om en onder licht protest accepteerde je dat. Liever hang je op mijn arm en heup. Maar met 30 weken zwangerschap zo'n stuk lopen echt geen optie meer. Je voelde wat warm, waarschijnlijk door de autorit.
Aangekomen bij de stacaravan zaten er allemaal mensen, familie, maar voor jou muv Omi eigenlijk onbekenden. Vanwege de corona maatregelen heb je ze veel te weinig gezien het afgelopen jaar. Je begon weer te huilen en naar je zere knie te wijzen. We namen wat extra afstand om je te troosten en te laten wennen aan het idee van al die mensen. Ondertussen werd er voor jou een speelkleed met een Sesamstraatcamper neergelegd door Omi en stond er al drinken, taart en knijpfruit voor ons klaar. Je was lastiger te troosten dan anders, maar terwijl je bij mij hing, wist papa je op te vrolijken. Dat het wat langer duurt dan anders kwam vast van je te korte dutje.
De Sesamstraatcamper zag er interessant genoeg uit om met papa op het kleed te gaan spelen.
Toen je knijpfruitje op was, wilde je wel een tucje eten, en nog één en nog één. De hele dag heb je al weinig gegeten dus ach, eet er maar lekker van. Er werd nog een cracker voor je gesmeerd met kruidenroomkaas, de vorige keer smulde je hier zo van. Nu bleef je er een half uur mee rond lopen, maar at er niet van. Tsja dreumesen, het kan maar zo weer anders zijn wat ze willen. Een tucje werd nog wel langzaam opgeknabbeld en een knijpfruitje slurpte je rustig weg. Met minder enthousiasme dan anders, je was ook zo moe. Tijd om naar huis te gaan. Jij op papa's schouders, tante droeg de zware tas en ik waggelde mee. Halverwege wilde je toch weer door mij gedragen worden. Je voelde nog steeds wat warm. Je wilde ook graag de auto in, normaal wil je dit liever niet. Onder het rijden viel je in slaap. Eenmaal thuis werd je half wakker en haalde ik je uit de auto. Hoog tijd voor het avondeten, al hoefde je geen hap. Je wilde alleen maar bij mama op schoot hangen, wat voelde je toch warm. Het wakker worden lukte ook al niet echt, zou je je niet lekker voelen? Je wilde niks eten, ook niet wat je normaal lekker vindt. Uiteindelijk wilde je wel melkje. Terwijl je bij me lag te drinken zakten je oogjes steeds dicht. Wat vroeger naar bed vanavond is misschien wel fijn, zeker wanneer je je niet lekker voelt. Papa kleedde je om en las een verhaaltje voor en ik ging klaarliggen om je meer melkje te geven. Je viel steeds bijna in slaap, maar het wilde maar niet lukken. Na bijna een uur kreeg ik harde buiken, tijd om papa erbij te roepen. Die zingt ondertussen al ruim een half uur 'hoe zingt Mozes door de rode zee' voor je. Ik hoor dat je je best doet om in slaap te vallen maar het niet wilt lukken. Arm ziekig jongetje. Hopelijk slaap je vannacht goed en voel je je daarna weer beter.