Een kleine persoonlijke overwinning
In mijn vorige zwangerschap ben ik ivm een te hoge bloeddruk meerdere keren opgenomen geweest. Eenmaal over de drempel van het ziekenhuis verloor ik mijn inspraak/zeggenschap over mijn lijf.
'Nee dat wil ik niet.'
'Het is protecol, het moet. Anders helpen we je niet verder.'
Dus dan doe je dat maar. Dit ging over het nemen van paracetamol omdat ik hoofdpijn had. Ik wilde dat niet onnodig en kon de hoofdpijn prima hanteren. Ze bleven ernaast staan tot ik beiden geslikt had.
Een naar gevoel, die zeggenschap kwijt zijn. Officieel kun je weigeren, maar dat werd erg lastig gemaakt. Zo sterk was mijn ruggengraat niet meer op dat moment. Onzeker door de vele opnames, angst voor de gezondheid van de baby in mijn buik.
Ook bij de bevalling zijn er dingen zonder overleg gedaan waarbij ik duidelijk aangegeven had dit niet te willen. En zeker niet zonder overleg.
Achteraf gezien heb ik hier moeite mee gehad. Het is toch mijn lijf? Niet het lijf van het protecol? Het waren maar kleine dingen die ik niet wilde, niets wat de baby eventueel zou schaden. Maar ook over de kleine dingen had ik niets te zeggen.
In mijn vorige zwangerschap ben ik met 32 weken medisch geworden. Nu ben ik 27 weken zwanger. De onrust neemt toe. De kans dat ik vanwege een te hoge bloeddruk weer medisch wordt is maar iets groter dan wanneer dit in mijn vorige zwangerschap niet was gebeurd, aldus de verloskundige. Maar toch die extra zenuwen elke bloeddruk meting.
Deze zwangerschap ga ik het anders doen. Ik laat mij mijn zeggenschap over mijn eigen lijf niet meer afpakken. (Zal mijn ruggengraat stevig genoeg zijn deze keer? Ik hoop het.)
Dus nu mijn kleine overwinning. Momenteel zit ik te wachten op het bloedprikken voor de glucose test. Het eerste uur wachten is al voorbij. Ik had vooraf besloten dat ik buiten op het bankje ging wachten, een klein stukje verder dan het bankje binnen. Een afstand die een stuk korter is dan waar ik de vorige keer in het ziekenhuis moest wachten. Voor de test dus geen probleem logisch gezien. Ook moest ik de vorige keer elk kwartier naar de wc, deze zwangerschap kan ik het wel ophouden :) Dus wat dat betreft een stuk minder beweging onder de test.
Ik had mij er al op voorbereid, maar ik moest binnen blijven zitten. Dus twee uur lang, wat mij betreft onnodig, kotsmisselijk met een mondkapje op zitten terwijl ik ook de frisse buitenlucht in had kunnen ademen. Werkt beter tegen de misselijkheid. Dus ik heb uitleg gegeven dat het maar een paar stappen verder zijn, in het ziekenhuis de afstanden groter zijn en de kans groter is dat ik halverwege moet overgeven wanneer ik in zo'n bedompt mondkapje zit dan in de frisse buitenlucht. Daar kwam het woord weer hoor: 'Maar volgens protecol moet je binnen blijven.'
Protecol, altijd weer het protecol.
Dus ik gaf aan dat ze wat mij betreft een notitie mocht maken en dat het dan op mijn verantwoording gebeurde.
Dat was dan ook weer niet nodig. Of ik het drankje dan wel in de wachtkamer op wilde drinken?
Of ik dat wil doen? Niet dat ik dat moet doen? Kijk, dat klinkt al een stuk prettiger. En totaal geen probleem.
Dus nu zit ik buiten, op een bankje, frisse buitenlucht om mij heen, vogeltjes die kwetteren en een persoonlijke overwinning rijker.
Een mooie oefening voor het ziekenhuis, waar ze een stuk standvastiger zijn. Dan maar een lastige patiënt. Mijn lijf blijft deze keer van mij.
Ik hoop dat jullie andere ervaringen hebben in het ziekenhuis en jullie dit stuk overdreven vinden. Mijn ervaring was helaas echt naar.
Voor degene die ook moeite hadden met de protecollen die altijd nagevolgd moeten worden en (kleine) dingen hieruit zelf niet wilden, hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
reacties (28)