De papfles
Achteraf gezien begrijp ik niet waarom ik er niet eerder aan gedacht heb. Maar soms ben je zo moe, gefrustreerd en zweert je man erbij, dat je er gewoon niet aan denkt. Een gesprek erover had toch alleen maar tot ruzie geleid.
Al een week of twee gingen de avonden hier slecht. En daarmee bedoel ik vooral het naar bed brengen van onze dreumes.
Sinds drie weken krijgt de kleine een papfles voor het slapen gaan. Waar in mijn omgeving wanhopig gepoogd gestopt te worden met de papfles rond deze leeftijd (16 maanden), dacht mijn man: laten we eens met de papfles beginnen.
De eerste nacht sliep hij (toevallig) door, de tweede nacht ook. Daarna werd hij weer, net als daarvoor, de ene nacht een keer of meer wakker en sliep hij de andere nacht(en) door. Eigenlijk was er niks anders gebeurd, maar mijn (al weken gefrustreerde vermoeiende) man had de oplossing gevonden. De papfles. Ach prima als je dat fijn vind, ik ga je echt niet tegenspreken als je daar zo vrolijk van word.
De afgelopen twee weken is het naar bed brengen van onze dreumes dus een frustrerend geheel. Het naar bed breng ritueel boven is niets aan veranderd, maar de uitwerking wel. Waar hij eerst na één tot drie keer aan de borst drinken liefelijk bij mij in slaap viel, is er nu niks liefelijks meer aan.
Hij doet moeilijk met aanhappen, drinkt onrustig, bijt en slaat. Wanneer ik het zat ben loopt mijn man een rondje met de kleine en doe ik daarna weer en poging, en weer één en weer één. Ondertussen is het voeden zeer onaangenaam want de kleine drinkt sinds een week of twee met strakke kiezen, wat betekent dat zijn voortanden hard in mijn tepelhofje boren. Pijnlijk, zeker op mijn toch al gevoelige zwangere lijf. Uiteindelijk valt de kleine toch aan de borst in slaap en elke avond hoop ik dat het weer een keer makkelijk zal gaan. Mijn man is het lopen zat want hij kan zo de boel beneden niet handig opruimen met al die onderbrekingen. Ik voel mij niet gehoord, want hallo weet je wel niet hoe erg ik mijn best doe en hoe zeer mijn tepels doen? En dan mopper jij omdat je af en toe tussendoor moet lopen?
We voegen iets toe voor het voeden, gezellig met zijn drieën op het grote bed een boekje lezen. Even positieve aandacht (alsof de kleine dat de hele dag nog niet krijgt) voor het slapen gaan. De kleine geniet volop en ik zie vol horror dat het boekje bijna uit is en ik dus in mijn tepels gebeten ga worden.
Gisteren was ik het zat, dit moest anders. Dat gezeur van mijn man over het lopen tussendoor was ik ook meer dan zat. Hetzelfde ritueel als anders, met het gezamenlijke boekje lezen, één keer borstvoeding en dan in zijn bedje de papfles ipv beneden voor het tanden poetsen (geweldig voor de tandjes maar het scheelde mijn man een keer lopen). De kleine hapte gretig aan, dronk liefelijk en we hebben een heerlijk momentje samen gehad en na een kwartiertje drinken viel hij in slaap. Verbazing alom, voor de papfles gezellig aan de borst in slaap gevallen. Tot ik rustig ging nadenken. Best logisch allemaal. Na één avond kun je eigenlijk nog geen conclusies trekken maar ik en mijn tepels hebben de oorlog verklaard aan de papfles.
Mijn man heeft ons zoontje slapend in zijn bedje gelegd en we hebben even rustig kunnen praten en knuffelen. Eindelijk waardeerde ik mijn man zijn knuffels weer, want na het gedoe met mijn zoontje wilde ik elke keer alleen maar rust en zeker niet ook nog mijn man aan mijn lijf.
En ons zoontje heeft prima geslapen vannacht, hij is één keer wakker geworden waarbij hij hulp nodig had met in slaap vallen. Was zo gedaan en niet vaker wakker dan met papfles. Het drinken vanmorgen was ook weer fijn omdat ik er niet bij voorbaat gespannen in ging.
Doei doei rot papfles ;)
reacties (20)