Wat nog allemaal?

Ik ben niet zwanger.  Volgende maand beter zeker? 
Het is nu bijna een jaar dat we aan het proberen zijn.  Maar ik houd de moed er maar in he.  Wat moet ik anders doen?  Ik hoop echt dat het binnenkort zo is. 

Voor de rest gebeurt er momenteel veel in onze familie. 
Mijn ouders zijn aan het scheiden (dat moeten ze nu nog doen: meer dan dertig jaar getrouwd, samen vier kinderen gehad en nu scheiden, pffff).  Mijn opa ligt in coma (longontsteking) en die zal waarschijnlijk niet meer ontwaken; en mijn meme is net uit het ziekenhuis: zij heeft een beroerte gehad maar heeft er gelukkig niets van over gehouden. 

Nu, mijn ouders trekken hun plan wel.  Van mijn opa vind ik het erg, vooral voor mijn vader en mijn oma.  Maar ik zelf heb niet zo een echte band met hem.  Ik probeer er nu wel elk jaar een keer te gaan maar ik ben er ook al eens zeven jaar niet geweest, dus mijn leven zal er niet zo veel door veranderen. 
Maar mijn meme, da's een ander verhaal.  Haar zie ik echt supergraag en mocht zij sterven (wat ook wel kan, want ze wordt binnenkort 89 jaar) dan ga ik dat echt heel erg vinden.  Zij is zo een lief menske en ze betekent zoveel voor mij.  Ze geeft nooit commentaar en is altijd blij met om het even wat je voor haar doet.  Toen ik verleden jaar trouwde, was zij mijn getuige. 

Ze kijkt echt al heel lang uit naar een viergeslacht.  Mijn zus en ik hebben allebei een zoontje (waar ze uiteraard ook heel erg blij mee is!) maar dat viergeslacht is dan eindelijk toch op komst: eind deze maand moet mijn zus bevallen van een meisje (en ik word meter, joepie!!).  Je kan je voorstellen dat mijn meme dolgelukkig is.  Ze is ook nog eens meter van mijn zus dus hun band is echt heel bijzonder.  Het was het eerste waar ik aan dacht toen ik het nieuws kreeg dat ze in het ziekenhuis lag omdat ze een beroerte had gehad: nee he, niet net voor ze haar viergeslacht heeft.  Gek he.  Maar ze wil het zo graag, vandaar. 
Intussen is ze gelukkig weer thuis.  En ze woont bij mijn moeder dus ze is in ieder geval niet alleen.  Ik zie haar minstens een keer in de week en bel haar ook wel veel.  Nu hoop ik gewoon dat ik nog een kindje kan krijgen terwijl zij er nog is.  Dan heeft ze toch al mijn kindjes gezien. 
Dom he, waar een mens zo aan denkt? 

Mijn broer is op zijn twintigste verongelukt en wij hadden echt een supersterke band.  Ik mis hem echt veel.  Nu denk ik dat ook steeds bij alles wat ik doe: wat jammer dat hij mijn man nooit heet gekend, mijn huis nooit heeft gezien, niet op mijn trouw was, mijn kindjes niet ziet, ...  Maar zo is het leven zeker? 

In ieder geval, het is niet de bedoeling zo depressief te klinken:
mijn meme is er voorlopig gelukkig nog, ik word binnenkort meter, ik heb een goede man, leuk zoontje, mooi huis, ben net gepromoveerd op mijn werk en ben nu senior consultant..  En binnenkort nog zo een lief kindje, daar gaan we voor he!