BEVALLINGSVERHAAL + Nina, the story so far..

Wat een enorme steun krijg ik van jullie.
Wat een reacties, echt niet normaal!! Ik ben er zo blij mee, al die lieve woorden, mensen die aan ons denken en de hele dag met ons bezig zijn in hun hoofd..

Ik kan natuurlijk nooit al die honderden reacties persoonlijk beantwoorden, dus hopelijk voelen jullie je niet beledigd als ik niks terugstuur.
Maar ik wil dat jullie weten dat ik het super fijn vind dat iedereen zo meeleeft, wat een troost kan ik vinden als ik soms even inlog en jullie steunende berichtjes lees.

1 berichtje viel me speciaal op (eigenlijk wel meer maar deze wilde ik even noemen).. Ik kreeg een gedichtje van iemand, echt heel mooi.. Heb gezien dat het een variant is op een liedje van paul van vliet, droom kind. (als iemand dat nummer heeft, ik zou het graag eens horen, op youtube kon ik het niet vinden net)

Droom nina, weg op de wind, ook al begint jou leventje vol zorgen.
Droom kindje, en bij al wat je vind, geloof in het wonder van morgen, want jij bent een wonderkind...
De liefde van jou papa en mama voor jou overwint!!!

Ik zal jullie vertellen hoe het gaat (en gegaan is). In het radboud had ik zo'n touchscreencomputer dus kon echt amper typen daar, inmiddels achter de laptop gaat het een stuk sneller.
Het hele verhaal in het kort:

Ik liep overtijd, ben bevallen met 41.5. Ik heb heel erg getwijfeld om me in te laten leiden, rond 37 weken zat ik er ook echt doorheen en wilde ik niets liever.. Maar naarmate de tijd vorderde wilde ik wachten tot ze vanzelf kwam. Zo zie je toch een bevalling voor je, dat het spontaan begint, je wordt wakker met weeen enz.. Gewoon zo'n romantisch beeld had ik ervan, plus dat je dan niet de hele dag in het zh zit.
We zijn met precies 41 weken in het ziekenhuis geweest voor overtijdscontrole. Daar hebben ze een echo gemaakt, vruchtwater gecontroleerd, ctg gemaakt, gesprek gehad enz.. Alles was goed, geen indicatie om te denken dat er iets niet goed zou zijn. Wij twijfelden toen nog of we wilden wachten of inleiden, maarja, het was nog maar maximaal een weekje en dat konden we ook nog wel wachten dachten we. Nog met de vk van het ziekenhuis overlegd, die kon ons geen advies geven, maar wat ze wel kon zeggen was dat het medisch gezien verantwoord was om door te lopen.
Vrijdag (41.4) NOG een keer dezelfde controle gehad, ditmaal bij een gynaecoloog.. Ook deze man zei hetzelfde, maandag zouden we inleiden en tot die tijd zouden we afwachten tot ze vanzelf kwam. Ook volgens hem was alles prima in orde en was het verantwoord om af te wachten.
Dus wij gingen gerustgesteld naar huis.

Ik had die avond wel krampen, maar twijfelde of het weeen waren.. Uiteindelijk getimed en kwamen ze tussen de 10 en 13 minuten. Ik ben gaan slapen, heb ook nog wel een paar uurtjes kunnen slapen, totdat ik zaterdag om 06.30 wakker werd van de weeen om de 4/5 minuten. NOG twijfelde ik of het wel weeen waren, maar Simon en ik zeiden tegen elkaar van, het moeten toch wel weeen zijn??
Ik heb er zelfs volgens mij nog een vraag over gesteld op BB dacht ik. :-p

Om 08.45 heb ik de verloskundige gebeld, die kwam om 10 uur. Rond 10 uur had ik om de 3 minuten weeen, ze had gekeken naar de ontsluiting maar die was nog niet meer dan ik geloof 2 cm (maar kan ook 1 zijn).
Dus ze ging weer naar huis nadat ze me nog een keer gestipt had, en ze zou om 14.00 terugkomen.

Vanaf toen ging het hard, eerst weeen om de 2 minuten tot ongeveer 1 uur, en daarna kwamen ze echt ELKE minuut, had amper tijd om bij te komen tussendoor. Om 14.15 was de verloskundige er weer, en ze zei toen ze me zo zag.. Zo meid dat schiet op, ik verwacht een flinke ontsluiting als ik jou zo zie. Nou, dat bleek dus 3 cm te zijn, waar zij echt van schrok.. Want met zulke weeen maar 3 cm, dat schiet niet op.
Eerst wilde ze 2 uurtjes afwachten, daar maakte ze al gauw 1 uurtje van. En na nog wat dingen opgeschreven te hebben zei ze, we gaan nu naar het ziekenhuis want dit hou jij niet vol met zulke weeen. Ga jij maar lekker daar een ruggenprik halen dan kun je ff bijkomen.

In het zh aangekomen bleek ik koorts te hebben.. Dus gelijk een infuus erin (HELP IK BEN MOEILIJK TE PRIKKEN, STRESS!!) en dat ging gelukkig goed na een kwartier zoeken.. Antibiotica kreeg ik. Nou, nu was ik ook niet meer zo bang voor die ruggenprik want dat infuus was mijn grootste angst toen haha. Ruggenprik gekregen (na 2 uur pas ofzo) en die werkte wel eventjes. Ondertussen lag ik de hele tijd aan het CTG, want Nina's hartslag zat rond de 180/190 en na elke wee zakte hij wat af.
Ik moest op mijn zij liggen, omdat dat het beste was voor Nina (moest voor de ruggenprik ook al trouwens, o die weeen waren niet te houden!!)
Na de ruggenprik viel dit wel mee, totdat hij dus al vrij snel rechts begon uit te werken!! En dan lijkt de pijn op die plek wel dubbel aan te komen. Maar ik mocht geen verdere pijnstilling omdat ze niet wisten wat ze met me aanmoesten en ze eerst wilden kijken hoe het met Nina ging.
Om dat te kunnen onderzoeken moesten ze via mij een klein sneetje in haar hoofd maken, daar een zuivere druppel bloed uithalen en dat kon dan onderzocht worden. Ze hebben het heel lang geprobeerd, maar kregen er geen goede druppel uit. Na de 1e 3 pogingen hadden ze het er al over, dat als het echt niet ging lukken dat het dan misschien een keizersnee werd. Bloed werd onderzocht, maar het ging niet. Dus nog 3 pogingen gedaan, ging ook niet.
Ze hebben toen heel lang overlegd, en besloten om het zekere voor het onzekere te nemen en een keizersnee te doen. (hier hebben ze dus tot het laatste moment over getwijfeld)
Er was namelijk ook niet bekend dat ze in het vruchtwater had gepoept, omdat ze met haar hoofdje te ver voor de uitgang zat ofzo dat het vruchtwater er niet uitliep.
Nou, de keizersnee was een hel maargoed daar kom ik later misschien nog weleens op terug (begin echt moe te worden nu haha en moet nog een boel vertellen).

Na de keizersnee werd ze gelijk meegenomen, ik had niet eens door dat ze echt geboren was. Hoorde niks huilen, het enige dat ik had gevoeld was dat ze eruit getrokken werd. Half van de wereld door de pijn hoorde ik Simon nog wel zeggen, ik ga even met Nina mee. Hij verdween, ik lag daar nog een hele tijd om dichtgemaakt te worden en werd daarna naar de uitslaapkamer gereden.
Hier heb ik anderhalf uur gelegen, zonder dat iemand wat tegen me zei. De verpleegsters stopten wel medicijnen in me enzo, maar verder werd er niks gezegd of gepraat. Ik was ZO overstuur, maar kon niet huilen omdat dat teveel pijn deed bij die keizersnee.. Ik had een kind gehad (blijkbaar) maar ik had haar niet gezien. Simon was weg, mijn baby was uit mijn buik, en ik lag alleen op een kamertje met piepende apparaten en mensen die niets zeiden. Wat voelde ik me verschrikkelijk op dat moment.
Toen kwam er na anderhalf uur een mannelijke verpleger, Jo.. Hij praatte wel tegen me, ik heb hem gevraagd waar Nina en Simon waren.. Hij zou het regelen. Simon werd gebeld en die kwam naar me toe (bleek dat hij ook helemaal niet wist waar ik was gebleven).
Hij vertelde me dat Nina in het vruchtwater had gepoept, dat ze beademd werd en dat ze misschien naar het Radboud over moest worden geplaatst.. (de bevalling was nml in het cwz)
Ik dacht, oow in het vruchtwater gepoept, dat is niet fijn maar dat hoor je wel vaker.. Het zal wel goedkomen. Ik dacht echt niet dat ze kon sterven op dat moment. Ik wilde haar zien, dus vroeg aan Jo of dit mogelijk was. Nou moeilijk moeilijk, ik mocht er niet naartoe, zij moest naar het radboud, maar hij zou kijken wat hij kon doen. Uiteindelijk zijn ze met het ambulancepersoneel naar mijn kamer gekomen, maar ik kon haar nog niet zien want mijn bed was lager dan haar couveuse en we lagen allebei plat.
Hier waren ook de artsen bij, de arts van het cwz begon met uitleggen, maar de arts van het radboud was er ook bij en die vertelde iets en ik luisterde gelijk naar hem. Wat een enorme fijne man. Hij vertelde hoe het zat, dat ze veel haast hadden omdat het niet goed ging met Nina. Ik vroeg naar de overlevingskans (ja weet ik veel ik dacht niet dat ze dood kon gaan maar wilde gerustgesteld worden)
Hij zegt, ik weet het niet. Ik geef je 50/50 kans dat ze dit overleefd. We gaan er alles aan doen maar we moeten echt gaan.. Dus ze gingen, en wij bleven in het cwz. Simon is later nog naar het Radboud gereden om te kijken hoe het ging. De familie was naar mij gekomen (toen was 't al 00.00 's nachts) en die zijn tot een uur of 2/half 3 gebleven. Wij sliepen zelf om half 5, en om half 6 was ik weer wakker.
Om 06.00 ging Siem's telefoon. Het was de 'fijne' dokter die d'r ook op had gehaald. Hij kwam gelijk terzake, hij zei: "Ik maak me ernstige zorgen om Nina, we hadden veel opties maar die hebben we allemaal geprobeerd, niets werkte, en als we nu niks anders doen is de kans 80-90% dat ze overlijd. Er is nog 1 optie, dat is haar aan de ECMO leggen (een hartlongmachine die de functies van haar longen overneemt) maar hiervoor hebben we wel jullie toestemming nodig. Ja natuurlijk zei Simon, doe maar alles wat je kunt. 
Wij zijn toen gelijk naar het Radboud gebracht met de ambulance, en daar mocht ik nog heel even snel voor de operatie bij haar kijken.. Ik zag alleen d'r achterkant van d'r hoofdje en de zijkant van haar..

TOT HIER WAS IK VANMORGEN GEKOMEN, HIERONDER HEB IK VANAVOND GETYPT..

We zijn niet lang gebleven want ze moest dus al geopereerd worden.. Het voelde echt niet alsof MIJN kind daar lag. Ik voelde me totaal geen moeder. Ik vond het wel heel erg enzo maar al het gevoel ging langs me heen ofzo. 
Dat heeft ook echt een tijd geduurd. Ik heb me zo schuldig gevoeld dat ik zo weinig gevoel bij dat alles had. Simon was zoveel meer papa dan dat ik me mama voelde. Maar hij was er natuurlijk ook gelijk na de geboorte bijgeweest en alles.. 

De operatie was gelukkig goedgegaan! (de rest van die zondag ben ik echt vergeten, en Simon ook, raar zeg! Weet nog maar een paar kleine dingetjes)
Dat de familie langs is geweest, mijn beste vriendin is langsgeweest, we gingen van de 2 persoonskamer naar de 1persoonskamer waar Simon dus ook een bedje kreeg zodat hij bij mij kon blijven. Wat ik me kan herinneren hebben we weinig gedaan, ik kan me alleen nog wel goed dat gevoel herinneren dat ik me ECHT geen moeder voelde, het voelde echt niet alsof ik een kind had gehad. Ik wist alles precies, hoe het werkte, wat de risico's waren, alle feiten wist ik. Alleen het gevoel miste. En dat vond ik verschrikkelijk maar kon er echt niks aan doen. Ik werd bijv. ook naar Nina gereden, kon d'r dus alleen maar vanaf de achterkant bekijken maar ik voelde er niks bij als ik bij d'r was.. Het was een kindje, het scheen van mij te zijn, maar het voelde meer alsof ze van de dokters en de verplegers daar was. 

Maandag moest ik alweer het bed uit, douchen, lopen enz. Daarvan weet ik nog dat ik bijna flauw ben gevallen in de douche, maar de verpleegster had mijn infuus wat hoger gezet voordat ik in de douche ging omdat er wat bloed inzat, dat wilde ze doorspoelen. Ik denk zelf dat het er te snel in is gelopen, want toen ik me dus zo voelde was mijn infuuszak helemaal leeg. Ik had toen naar Nina gewild maar voelde me te slap. Eerst maar weer op bed dus. Er is wel veel visite geweest die dag.
We zijn toen nog wel naar Nina geweest, en toen heb ik haar gezichtje voor het eerst gezien in het echt. Ik had wel foto's gezien maar dat was natuurlijk niet hetzelfde. Maar nog toen ik d'r gezichtje zag had ik het gevoel niet.
Toen vroeg de verpleegster of ik wilde helpen met haar verschonen enzo. Ja, ik wilde dat best doen, maar niet dat ik dacht ooww geweldig ik mag helpen! Maar ik was nogal duizelig dus ik vroeg aan Simon, wil jij anders helpen met verschonen enzo? Hij begon helemaal te stralen, een echte goeie papa! Hij wilde dat heel graag doen.. Ben ook echt blij dat ik dat aan hem gevraagd heb. Ik werd trouwens toen steeds duizeliger dus ik ben met mijn zwager en schoonzus (die waren er toen bij) weer naar de kamer gegaan. Echt je had Siem moeten zien toen hij terug was, helemaal aan het stralen! Echt zo trots was hij!
Na alle visite voelde ik me echt zo klote, ik zag hoe hij ermee omging en ik miste dat gevoel zo! Hij was wel echt papa.. Waarom voelde ik dat niet zo?
Ik heb toen met Simon gepraat over dat ik me zo slecht voelde dat ik er dus zo weinig bij voelde.
Simon zei, als je echt niks voor d'r voelt dan maak je je ook geen zorgen, en dan hoef je ook niet te huilen enzo.
Toen zijn we 's avonds laat nog naar Nina toe gegaan, en toen heb ik haar hoofdje vastgehouden. En terug op de kamer moest ik heel erg huilen, denk dat vanaf toen het pas echt tot me doordrong ofzo.
Ik voel me nog steeds geen mama daar niet van, maar mijn gevoel naar haar toe is weldegelijk veranderd.

Dinsdag was ik zelf echt beroerd, ik moest eigenlijk met ontslag om 10 uur, maar ik heb de hele ochtend op de wc gezeten pff wat was ik beroerd.. En zolang op de wc zitten met een keizersnee is ook geen pretje.
Toen kwam de maatschappelijk werkster nog, daar hebben we nog een gesprek mee gehad waar ik alleen maar heb zitten janken. Uiteindelijk waren we pas om half 2 die kamer uit ofzo.. Toen zijn we voordat we gingen toch nog even naar Nina geweest, en toen vond ik het wel fijn om daar te zijn. Thuis is de kraamzorg nog geweest om afspraken te maken over de rest van de zorg.

Vandaag kwam om 9 uur de kraamzorg, heb ik eerst het hele verhaal verteld (dan ben je echt lang bezig zeg pff) maar we moesten Nina aangeven om 11.20 dus we moesten om 10.30 eigenlijk weg. Ik moest nog aankleden enzo maarja ze bleef maar vragen stellen. Dus toen ik net aan wilde gaan kleden kwam mijn verloskundige nog (zonder afspraak die dacht dat we er wel zouden zijn) om de krammetjes eruit te halen. Maarja ze had een verkeerde tang bij dus die heb ik er vanmiddag in het zh uit laten halen. Uiteindelijk waren we nog bijna te laat bij de aangifte en ben ik in de auto blijven zitten terwijl Simon daarheen is gerend om aangifte te doen.
Daarna zijn we naar Nina geweest, en toen heb ik haar luier helpen verschonen (eng met al die draadjes en dingen die je niet aan moet raken enzo) en ik heb haar sondevoeding erin gespoten. Wel fijn dat ze je er zo bij betrekken! We hebben nog te horen gekregen dat we een geurdoekje mogen maken die ze bij haar leggen, en ze hebben ons haar dagboekje meegegeven.. (de verpleegsters schrijven daar verhaaltjes in over haar en aan haar, hoe het gaat enzo echt leuk!) Die nemen we morgen weer mee terug, dan kunnen we er zelf ook wat in schrijven.
Het gesprek met de neonatoloog vanmiddag was ook positief, hij was zeer tevreden, ze was stabiel en dingen als hersenbloedingen enzo (wat toch het grootste risico is) gebeurden veel vaker bij kindjes die schommelden, maar zij was zo stabiel daar maakte hij zich niet heel druk over. Ik ging echt gerustgesteld naar huis. Simon had juist helemaal geen goed gevoel erbij, raar eigenlijk want de arts was dus heel positief.
Nadat we gingen heeft de vriendin van mijn vader onze geboortekaartjes gebracht, echt raar om die te zien. Er staat op de voorkant een tekst; 'And all I can taste is this moment, and all I can breath is your life.' Hmm, dat had ik dus bedoeld van het moment dat ze op mijn borst gelegd zou worden na de geboorte. Echt raar om dat nu te lezen, maarja we hadden besloten om de geboortekaartjes gewoon zo te laten en er een los briefje bij te doen. Binnenin staat 'En dan is alles anders, zoveel anders dan verwacht. Blijkt het leven zoveel mooier, zoveel mooier dan ik dacht!' Hmm, anders dan verwacht is het wel, maar dat andere deel vd tekst. Kortom, echt moeilijk om te lezen en weet ook niet of ik nou spijt heb dat we 't zo gedaan hebben.

Maar ik voel me nou echt klote, wilde zo gaan slapen dus ik belde nog even naar de intensive care om te vragen hoe 't met Nina was gegaan.. En toen kreeg ik een antwoord dat ik liever niet wilde horen..
Het bleef even stil, en toen zei ze.. Nou.... Redelijk. Ik ben niet echt tevreden. Ze schommelt met haar bloeddruk, die is te laag.. We proberen nou de boel weer stabiel te krijgen, de arts is er vaak bij.. Ik was helemaal aan het trillen, dat wilde ik dus echt niet horen.
Ze maakte zich niet heeeeeeeeeeel veel zorgen, maar ze was toch ook niet blij ermee. Pfff en nu moet ik zo gaan slapen, maak me echt veel zorgen. Op de babywatch (we kunnen via internet de hele dag via de webcam naar haar kijken) is ze wel heel rustig.. Maarja dat komt weer omdat ze haar een extra medicijn hebben gegeven tegen het vele bewegen want dat vonden rond 5 uur ook weer teveel worden.
Pfffffffff ik moest echt huilen net. Net als ik me eraan ga hechten gaat 't mis.
Ik ga nu slapen m'n ogen vallen dicht, er was vast nog wel meer te vertellen maar dat hou ik nu echt niet meer vol.. Ben kapot!

Sorry voor het megalange verhaal, als je tot hier bent gekomen.. Respect! ;-)

Weltrusten lieve meiden! xx