Tuuterdetuut!

Daar zit ik dan. Thuis. Zo overspannen als Truus de Mier aan
de amfetaminen, en tegelijkertijd geen idee hebbend wat dat nu precies
betekent.

Wat ik wel weet, is dat ik de afgelopen maanden 50 uur per
week heb gewerkt, in twee verschillende banen. Een nieuwe baan. Het runnen van
mijn eigen bedrijf daarnaast. Ik weet
ook dat in die maanden mijn geliefde mannetjesdier in elkaar is gezakt.
Depressie. Dat een goede vriend van ons overleed in januari aan een
verwaarloosde longontsteking. Zomaar. Boem. Weg. Dat we eind vorig jaar ineens
(of nou, zo voelde het in elk geval) diep in de schulden zaten. Dat ik me zo
verantwoordelijk voel voor alles. Alles. Altijd ook.

En dat ik weet dat lief mannetjesdier nu eenmaal niet meer
in staat was om iets voor elkaar te krijgen. Dus thuiskomen na een dag werken, een
dikke kus op zijn grauw geworden voorhoofd geven, boodschappen doen, koken voor
mijn lieve zoon (mijn alles, mijn leven, mijn liefde, mijn spekkoek), samen
even spelen en 'hup' naar bed. Beginnen met stofzuigen, afwassen, wassen,
vouwen. Zo verantwoordelijk. En dan -prrrr-prrrr- snel achter de computer om
mijn mail af te handelen, evaluaties te schrijven, trainingen te ontwerpen.
Klikkerdeklik-tiepperdetiep.. Om na een uur of wat en met geluk net voor middernacht
totaal rusteloos en uitgeput naar het plafond te gaan liggen turen en te
overdenken wat ik vandaag allemaal niet voor elkaar heb gekregen. De dingen die
ik ook nog had moeten doen. Zo.
Verantwoordelijk. *TUUUUUT!* Zes uur. De Wekker.

En oh ja....

Ik ben ook-nog-Zwanger.

En nu voelt het getver-de-getver als een waanzinnige
klaagzang die ik hier afsteek. En laat ik er nou juist zo een zijn van 'Haar los,
tieten vooruit, en GAAN!'. Voor het geval nog niet tot uw universum door is
gedrongen of u luid en duidelijk kenbaar is gemaakt: Ik behoor tot de categorie 'Sterke Vrouwen'. Ik ben een Stoer Wijf. Een Bad-Ass Chick. Uweetwel, zo-een
waar je van op aan kunt, waar je op kunt bouwen. Altijd vrolijk, lekker stabiel
maar toch ook impulsief en stoer, in voor een geintje en daarnaast natuurlijk
rete-ontwikkeld. Ja hoor, ik heb het wat dat betreft dik met mezelf getroffen. Ge-wel-dig-ge-noten.

Maar als dat beeld van mezelf nou eens 'out of the blue' in
elkaar dondert? Want uit het niks zat ik een paar weken terug te trillen als een
rietje bij de gedachte aan werk alleen al. Hyperventileerde ik mijn
onderbroekje uit als ik aanstalten moest maken om richting werkgever te gaan. Tranen
met tuiten. Waarom? Ik-kreeg-de-auto-niet-gestart-toen-ik-naar-werk-moest. IK.
Een auto niet gestart krijgen. En dat ik dan dus helemaal doorflip. Nou ja zeg,
het moet niet gekker worden.

Daarom ben ik nu dus thuis. En weet je wat, het levert me langzaamaan
nog iets op ook. Alles wat ik ooit over mezelf heb bedacht moet op de
schopstoel. Weg ermee. Allemaal bullshit. Ik heb er niets meer aan, het levert
me niks op. De rollen die je aanneemt door de tijd heen. Al die
verantwoordelijkheden. Omdat je vindt dat jij het allemaal alleen moet kunnen. Allemaal.
Alleen. Omdat je het alles bij elkaar onmenselijk zou vinden wat je op je
hooivork gepleurd hebt gekregen, maar dat is zolang het iemand anders' verhaal betreft.
Maar jij? Jij kan toch alles aan? Niks 'teveel hooi'! Omdat je denkt dat
anderen vanalles van je verwachten. Mag ik een revelatie doen? Een knus
bommetje laten vallen? Dat doen ze niet! Nee! Heus waar! En mochten ze het wel
doen: who cares? Want wat doet er als nieuwbakken moeder nou toch het meeste toe
in het leven? Dat kind toch? En dat jullie gelukkig zijn toch? En waar wordt
dat kind nou verdomme gelukkiger van dan van een gelukkige moeder?

Dus. Stapje voor stapje ben ik de tent aan het afbreken en
aan het zoeken naar nieuwe stenen, plaatwerk, glas en kekke verflikjes om de
boel weer een fris bekkie te geven. En ik voel dat het tijd gaat kosten, maar
het geeft niet. Ik neem die tijd en ben trots op mezelf. Want voor het
aller-allereerst sinds ik moeder ben geworden voel ik me daadwerkelijk de
moeder die ik wil zijn: een die keuzes
maakt voor zichzelf, zodat ze haar haar zoontje kan zien uitgroeien tot een
fantastisch en gelukkig mens. Een mens met een stevige basis.

....En een mens met een moeder die zo nu en dan even
doorflipt misschien. Oke. Vooruit. Tuuterdetuut.

Dat neemt' ie dan maar op de koop toe.