Wat is zwanger zijn toch moeilijk soms.

Wat is zwanger zijn soms toch moeilijk.
In het begin ben ik veel onzeker geweest. Kunnen we dit wel. O jee wat een verandering in ons leven. Zijn we hier wel echt klaar voor enz.
Tussendoor nog een enkele extra controle gehad want o jee gaat het toch wel echt goed met onze kleine uk.
Vervolgens kwam het vrij recente nieuws over de stuitligging en dat het beste een keizersnede zou zijn. Uhm weer even slikken. Alles staat nu gepland en we gaan weer door.
Eindelijk begin ik een beetje te wennen aan mijn buik en alles wat ik er in en aan voel en werd ik wat zekerder. En dan is het bijna op zijn einde. Jeetje.
Maar dan nu. Nadat we gisteravond zijn thuisgekomen van gezellig eten bij mijn broer en schoonzus. Ik ga naar het toilet en veeg af en er zit wat bloed bij. Of ik wil of niet mijn lichaam schiet direct in een soort stress mode en ik sta volledig te trillen.
O nee niet nu al ik was net een beetje aan de datum en de keizersnede gewent (ik weet dat geen garantie geeft overigens). Pffff chips chips chips. Direct het ziekenhuis toch maar gebeld want ja veiliger was die kleine met een keizersnede laten komen. De dame aan de telefoon stelt me zo goed als ze kan gerust.
Niet dat mijn lichaam daar een boodschap aan heeft maar goed. Het was maar een spelde puntje bloed overigens maar genoeg om me van slag te maken. ( ja ik weet t stom). Het kan de slijmprop zijn die los komt het kan ook gewoon een beetje bloed zijn en verder niks. En ookal is het eventueel de slijmprop wil dat ook niets zeggen.
Pff ja he, maak me gek man. Heb ik pijn. Nee kan het geen pijn noemen wel gevoelige hardere buik.a maar dat heb ik meer als ik een poosje op een eetkamer stoel zit.
De dame aan de telefoon is super aardig en zegt mocht ik twijfelen of zelfs maar een praatje willen maken vannacht mag ik bellen. Ze ziet dat het mijn eerste is en hoort de stress in mijn stem. Daar was ook weinig verbergen aan, ik kon eerst nauwelijks praten.
Ze adviseer me om toch gewoon wat te proberen te slapen. Ja gaan we doen. Stijf van de adrenaline of wat dan ook heeft mijn lichaam daar natuurlijk geen boodschap aan. Even een relaxte douche, en beetje op bed hangen. Ik sikkel toch af en toe in slaap.
Ik moet nog wel regelmatig maar de wc maar meestal voor een paar druppels dat heb ik nog niet gehad dus zal nu misschien ook wel tussen mijn oren zitten. Geen bloed meer te zien. Maar die buik jongen. Die buik danst erop los. Links een bobbel. Rechts een bobbel. Helemaal gevoelig. Geen regelmaat er in en niet echt pijn.
Ik doe mijn best op de worde van de verpleegkundige van vannacht te vertrouwen maar jeetje wat is zwanger zijn soms toch moeilijk iedere keer nieuwe dingen voelen. Andere dingen voelen. Niet perse weten wat waar hij hoort.
En nee ik wil niet graag Google want wat er dan allemaal aan de hand is wordt je pas echt gek van, dus dokter Google raadpleegt ik lekker niet.
Voor nu ga ik kijken of ik nog een beetje kan slapen en ik sluit niet uit dat ik nogmaals ga bellen naar het ziekenhuis. Wat ik dan precies wil weet ik ook niet echt. Maar ik merk gewoon dat er iets flink ongerusts in mij blijft zitten.