Kleine vos is bevallen!

Welkom op de wereld,

Een zwangerschap die de laatste weken niet meer zo fijn was.
Een gevoel van onrust en onzekerheid begon steeds meer te overheersen.
Erg opzien tegen de bevalling, er niet echt aan durven denken….
Gedachten als: eerst maar eens zien hoe het gaat, wat nou als het niet goed gaat.
Veel onrust en weken buikpijn…dit deed ons besluiten voor een ziekenhuis bevalling te gaan.
Jij, kleine man had het nog fijn in mama’s buik.
Tot we zaterdagavond 5 juli op de bank zaten en ik dacht: wanneer heb ik jou voor het laatst gevoeld?
Na een aantal pogingen om contact met jou te krijgen belden we de verloskundige.
Binnen 10 minuten was ze er gelukkig al.
Gauw luisteren en het duurde gelukkig niet lang en daar hoorden we jouw prachtige hartje…wat een opluchting….
Zo rustig als je die avond was hadden we nog nooit meegemaakt.
Want een actief mannetje was je in de buik zeker.
Kindje nummer zes dus veel ruimte in mijn buik en dat was wel te merken.
Mijn bezorgdheid werd hier niet minder door en ik wilde zo graag bevallen voor de 40 weken.
Helaas kon ik met 39.5 nog niet gestript worden, alles zat nog dicht.
Een week later lukte het gelukkig wel en dit zorgde voor 3 cm ontsluiting.
Je was ingedaald en lag zelfs al een beetje vast.
En jaaaa, de nacht van donderdag op vrijdag 18 juli voelde ik mijn eerste wee.
Normaal barst bij mij dan een weeenstorm los, maar dit keer niet.
Om de zes minuten had ik een wee en die duurde zo’n 10 seconden.
Na 2 uren zo in bed te zijn gebleven er toch maar uit en mijn lieve man wakker gewaakt.
Omdat het nog niet zo snel ging kwam de verloskundige nog even naar ons toe om de ontsluiting te checken.
Die was inmiddels 5 cm.
Tijd om naar het ziekenhuis te gaan.
In het ziekenhuis aangekomen leek het wel alsof de weeën compleet verdwenen.
Uiteindelijk met mijn man rondjes over de afdeling gewandeld in de hoop dat ze terug zouden komen, maar er gebeurde niet veel.
Tijd voor een overleg met de verloskundige.
De vliezen breken was eigenlijk de enige optie met het idee erachter: dan barst die weeënstorm wel los.
Ze ging eerst nog even voelen naar de ontsluiting die was inmiddels 6 cm.
Alleen kon ze het hoofdje niet meer voelen dus het echo apparaat erbij.
Toen werd duidelijk waarom de bevalling niet doorzette.
Onze kleine jongen lag heel hoog en had zich nog volledig omgedraaid.
Zijn hoofdje lag precies onder mijn ribben.
En nu…..
Ze konden de baarmoeder tijdelijk verdoven en dan proberen hem te draaien dan de vliezen breken en wachten op de weeën.
Een stuitbevalling kon ook of een keizersnede.
Gezien mijn onrust en angst om de kleine man te verliezen koos ik meteen voor de laatste optie.
Nog overlegd met de gynaecoloog.
Volgens hem kon ik ook prima een stuitbevalling doen en dan was de kleine er zo.
Ik was te bang voor complicaties.
Hij keek nog een keer met de echo en toen ging het idee van de stuitbevalling meteen van tafel.
De kleine lag nu met zijn voetjes recht voor de uitgang dus de risico’s werden te groot ivm de navelstreng die er dan ook uit zou kunnen komen dus het werd sowieso een keizersnede nu.
Inmiddels waren de weeën ook terug en hoe!
Terwijl er nog druk overlegd werd over de voorbereidingen van de keizersnede voelde ik me wat verloren, plat in het bed met weeën af en aan…gelukkig kwam een lieve verpleegkundige me bijstaan met het weg puffen en om rustig te blijven.
Even later werd het infuus geprikt en gingen we naar de OK.
De ruggenprik werd gezet en toen gauw weer platliggen op de operatietafel.
Het duurde te lang voordat de ruggenprik werkte.
Ik kon mijn tenen nog steeds bewegen en het controleren of de verdoving al werkte dmv het prikken in mijn buik met een pincet voelde ik ook nog steeds.
Dit hadden ze nog niet eerder meegemaakt.
Helaas moest ik daarom onder volledige narcose.
Toen ik later weer wakker werd zag ik daar mijn lieve man met onze kleine schat.
Eindelijk was hij daar, gezond en wel en en echt zo’n mooi kereltje….
Ze hadden moeite gehad hem eruit te krijgen.
Zijn hoofdje zat heel erg vast in mijn buik en het was een heel getrek en gedraai geweest om hem eruit te krijgen.
Om vervolgens helemaal slap en blauw ter wereld te komen.
Het duurde wel even voor ze hem bij kregen.
Mijn lieve man was er naar van.
Maar na heel wat zuurstof en een hardhandige poetsbeurt met een hydrofiele doek kwam daar eindelijk zijn eerste kleine kreetje.
En toen kleurde hij gelukkig mooi bij.
Wat een bevalling!
Hier hadden wij beide nooit rekening mee gehouden dat we uiteindelijk nog af zouden sluiten met een keizersnede.
Ik ben zo blij dat ik mijn moedergevoel serieus genomen heb.
Wat is dat toch een bijzonder instinct dat je iets aanvoelt al weet je niet precies wat.
Nu waren we al op de juiste plek en is het allemaal goed afgelopen.
Ik heb de kleine man de daaropvolgende ziekenhuis dagen alleen maar heerlijk in zijn luiertje bovenop me gehad.
Zooooo blij dat hij er nu is en zoooo dankbaar dat alles goed met hem is.
Hij is echt een natuurtalentje qua borstvoeding en is verder tot nu toe een rustig kereltje.
Helemaal verliefd op zijn snoetje en zijn prachtige bos zwarte haartjes.
Herstellen nu en heeeeeel erg genieten op een grote blauwe wolk.

Fotootjes in mijn album en dè naam.