Baarmoederfoto. Okay, auw!

Na officieel een jaar 'geprobeerd' te hebben en 14 onsuccesvolle rondes, was het vrijdag zover: de baarmoederfoto.

Ik kon, nadat ik me bij een zuil had aangemeld, direct doorlopen naar de afdeling röntgen, mondkapje op uiteraard en al snel werd ik uit de wachtruimte opgehaald. Nadat ik alle broeken had uitgetrokken, mocht ik op de rand van een bed-dinges komen zitten. Er werd een plakkertje op mijn onderbuik geplakt zodat ze zeker wisten wat de rechterkant was. Ik praatte nog wat met de dames van de röntgenafdeling tot de gyneacoloog er was. Zij was vriendelijk en legde me duidelijk uit wat ze ging doen.
Ik mocht achterover gaan liggen, met een eendenbek in, feest, waarna er, terwijl ik als afleidingsmanoeuvre moest hoesten, een klemmetje op mijn baarmoedermond werd gezet. Daarna bracht de gyn een catheter in. Dat prikte wat, maar het deed nog geen pijn. Toen werd er contrastvloeistof in mijn baarmoeder gespoten en werd er een ballonnetje opgeblazen om dat overal te krijgen. Zow... Dat was niet grappig. Auwie auw auw! Ik had al zweethanden door de spanning, maar nu brak het zweet me al helemaal uit. 'Auwauw, fuck, oh sorry, maar auw!' waren mijn exacte woorden. Ik kon meekijken op het scherm, waar steeds een nieuwe foto te zien was. De vloeistof verspreidde zich in eerste instantie niet optimaal, dus moest er opnieuw gespoten worden. Auw.
Maar! Het zag er goed uit, zei de gyn. Omdat ik pijn had en dus 'Auwww' zei, legde een van de assistenten haar hand op mijn arm en dat was zó vreemd, na maandenlang alleen maar door mijn man te zijn aangeraakt, dat ik er spontaan van begon te huilen. Het voelde ook zo bizar. Lig je daar, in ongeveer de meest kwetsbare houding, met allerlei spullen in je vagina en baarmoeder, middenin een pandemie en een lockdown. Je verwacht niet dat er een moment komt dat iemands hand op je arm zoiets bijzonders wordt en je zo kan raken omdat je het niet meer gewend bent. De weirdheid van de situatie kwam toen even extra binnen, of zo. De dames waren gelukkig begripvol en lief. De catheter en eendenbek werden er weer uitgehaald en ik kon gaan zitten. Ik mocht met mijn telefoon foto's van het scherm maken, terwijl de gyn aanwees dat de eileiders er goed uitzagen, maar dat er mogelijk een verkleving was.
Er moest een vervolgfoto worden gemaakt, waar ik even op moest wachten. Daarop zou dan te zien zijn of de vloeistof zich wel overal naartoe had verspreid. Ik mocht me weer aankleden en een minuut of 20 in de wachtkamer zitten. Voor de tweede foto hoefde alleen mijn jeans maar een klein stukje naar beneden. Alle vloeistof was keurig verspreid en er was dus niks verkleefd. Kortom: de allerbeste uitslag die we maar kunnen wensen! Ik moet wel zeggen dat het direct voelde alsof ik ongesteld was. Zeurderig en een beetje beurs. Ook kwam er in het weekend wat oud bloed uit, dus er is wel wat geraakt van binnen. Maar dit is weer een stapje in het proces van de zogenaamde MMM.

Vandaag, cd14 had ik een positieve ovulatietest én hebben we geklust, dus ik zit hierbij weer officieel op het wachtbankje. Voor de 15e keer. Morgenmiddag heb ik een vervolgafspraak bij de gyn om deze uitslagen te bespreken en te bekijken wat de volgende stap is. We gaan het zien. Omdat ik al 36 ben, telt elke ronde dubbel. Als we de luxe van tijd hadden, zouden we onze kinderwens wel op pauze gezet hebben nu midden in een pandemie. Het is toch veel leuker als de vader mee kan naar echo's? Maar die tijd is er voor ons niet echt meer. Dat is waarom we ook nú willen weten waar we aan toe zijn. Stel dat het om een of andere reden niet op een natuurlijke wijze kan. Dan zijn we jarenlang zinloos aan het proberen en verliezen we daarmee kostbare tijd.
Ik wil liever nú weten waar we mee dealen, júist omdat tijd een factor is. Stel dat we ooit nog een tweede kindje zouden willen. Ik heb in 14 rondes alleen maar één keer een hoopgevende innestelingsbloeding gehad die helaas na een weekje toch overliep in een menstruatie. Geen tuurstreepjes, geen zwangerschap. Zoals het er nu uitziet zijn er geen fysieke factoren waardoor een zwangerschap niet zou kunnen lukken. Ook onze gezondheid, thuissituatie en timing zijn uitstekend. Ik wil geloven dat mijn lichaam slimmer is dan mijn hoofd of hart. Ik zal erop vertrouwen dat het gebeurt wanneer het de bedoeling is. En ook als het pas over een jaar of überhaupt niet lukt, is ons leven hartstikke fijn. Daar ben ik dankbaar voor.