Afscheidswens 2020

Dit is mijn afscheidswens voor 2020. Morgen is het zover: dan stopt dit idiote jaar 2020 officieel. Daarmee is natuurlijk nog lang niet alle ellende voorbij, maar het vóelt in elk geval fijn.

Wij begonnen in januari vol goede moed aan het klussen voor ons eerste kindje, maar 13 rondes en 2 potten foliumzuur later ben ik nog steeds niet in verwachting. Het meeste wat er gebeurd is, is een innestelingsbloeding en temperatuurdip op cd21, maar dat liep helaas over in menstruatie. Voor de rest nada. Geen tuurstreepjes, geen zwangerschap.
Natuurlijk kwam in maart corona om de hoek en veranderde de wereld in een chaotische bende vol onzekerheid, onduidelijkheid en maatregelen (én helaas mensen die daar lak aan hebben.).
Gelukkig mocht ik in september naar de gyn voor een echo en alles zag er goed uit. Ook het zaad van mijn man was in topvorm. We zijn nu allebei 36 en in januari mogen we officieel verder met testen, omdat we dan écht een jaar bezig zijn.
Ik heb zelf het gevoel dat mijn lichaam zoiets heeft van: 'Wat bezielt je om midden in een pandemie zwanger te willen worden?! Bekijk het, ik werk niet mee.' Het is natuurlijk ook verre van optimaal en als ik de luxe van tijd had, zouden we absoluut gewacht hebben. Maar 36 is nu eenmaal een leeftijd waarop iedere maand dubbel telt en iedere ronde de kansen kleiner en de risico's groter worden. We hebben de luxe van het kunnen wachten niet meer en corona is voorlopig nog niet weg.

Ik heb soms moeite met berichten van vrouwen die voor een vierde of zelfs vijfde kindje gaan ('Maar jij hébt al een gezin, jij bént al mama...'), maar dan herinner ik mezelf eraan dat een kinderwens bij een eerste kindje echt niet sterker of anders hoeft te zijn dan bij een 4e of 5e. Iedereen is anders en iedere situatie is anders. Iedereen maakt keuzes die op dat moment goed en belangrijk voelen.
Als dit überhaupt niet voor ons is weggelegd, dan zal ik daar vrede mee hebben. Met zijn tweetjes hebben we een heerlijk leven. We hebben alle schaapjes op het droge en een kindje zou erg gewenst zijn, maar je kunt in het leven nu eenmaal niet alles krijgen wat je wilt. Ik weet hoe verwend we zijn, vooral de generatie net iets onder me, die is opgegroeid met een mobieltje en internet. We hebben altijd alles wat we maar willen kunnen kopen en krijgen. Dat we nu vrij pittige beperkingen tegenkomen, is lastig. Sommige mensen, jongeren, in mijn beleving, kunnen daar slecht mee dealen, omdat ze geen tegenslagen gewend zijn. Nooit hebben leren falen. Ook ik ben verwend, dat geef ik grif toe. Ook ik heb alles wat mijn hartje begeert. Maar ik heb wèl geleerd om met tegenslagen om te gaan. Geleerd om te falen.
Falen hoort bij het leven. Is het falen dat ik maar niet zwanger raak? Nee. Dat is puur biologie + timing + mazzel. Ik wil het graag zó bekijken: iedere ronde heb ik twee mogelijkheden: ik word zwanger of ik word niet zwanger. Die kans is dus 50/50. Als ik onze échte kansen bereken, komt daar iets veel minder hoopgevends uit. 50/50 klinkt beter en houdt me optimistisch.

Ik ben wel klaar met 2020 en velen met mij. 13 volle rondes bezig geweest. Elke ronde met ovulatietesten zoeken naar de piek, hopen goed geklust te hebben en dan weer het wachtbankje, en in de tussentijd alle beperkingen die covid met zich meebrengt. We hebben 1 familielid in april moeten begraven en een tweede is nu ziek zonder te weten of te snappen hoe het gekomen is. Zelfs als je alles goed doet, kan het dus nóg fout gaan.
Wij doen op papier ook alles goed; bijna 17 jaar samen, groot vrijstaand huis, goede banen, uitstekende inkomens, rijk sociaal leven, genoeg vrije tijd, we zijn kerngezond, roken niet, drinken gematigd, zijn slank, eten gezond, klussen op de juiste momenten en nóg lukt het niet. Ik wil daarom geloven dat mijn lichaam slimmer is dan mijn hoofd en hart, omdat er nu een pandemie is bijvoorbeeld, en dat die zal bepalen wanneer het okay is. Dat ze wacht tot mijn man wèl mee zal mogen naar echo's en andere bijzondere momenten. Er is zo vreselijk veel goeds en moois dat we wèl hebben, tenslotte. Dat waardeer ik elke dag. En een baby'tje zou een kers op de taart zijn, maar de taart is hoe dan ook verrukkelijk.

Ik zit op dit moment op cd20 en 8dpo, dus in 2020 word ik niet meer zwanger. Wie weet wordt 2021 een beter jaar mét een vaccin, zodat we allemaal weer normaal kunnen functioneren en hopelijk een lief baby'tje in onze armen.
Wat je situatie ook is, of je nu voor je eerste of 8e kindje gaat, of je nu pas 24 of al 42 bent, veel geluk. Vergeet niet af en toe te kijken naar wat je wèl al hebt, wees voorzichtig, ook voor anderen en de beste wensen van een mede-BB-er.
Tot ziens in 2021!

-Kitty