Ik moet er niet zo zwaar aan tillen

Zwanger zijn is leuk en fascinerend.
Wat ik me niet had gerealiseerd, is dat je je als zwangere ook de
kans hebt je te verdiepen in de wereld van bijvoorbeeld de dikkere
medemens.. Vanaf nu heb ik groot respect voor mensen die zijn
“gezegend” met een fors lichaamsgewicht. Dat geldt trouwens ook
voor ouderen onder ons. Want jeetje.... er wordt wel wat creativiteit
van je verwacht zeg.

Simpele taken zoals het aandoen van je
schoenen... klinkt dat bekend? Nou helpt het ook niet echt dat mijn
evenwichtsgevoel naar de maan is. Plus dat er zich zo langzamerhand
wat vocht begint vast te zetten op mijn wreef. Daar sta ik dan,
puffend en blazend en me wanhopig vasthoudend aan trapleuning,
muurtje, vriend of wat er maar in de buurt is. Met mijn been in een
zijwaartse krul probeer ik eerst de schoen om mijn voet te krijgen.
Charmant is anders. Daarna moet die rits/veter nog dicht. Ik ben er
serieus bang voor dat ik straks tegen mijn principes in naar de
supermarkt ga op Crocs!

Kleding passen doe ik niet meer... veel
te krap in zo'n pashokje, het licht is fout en laat onverbiddelijk
elke bobbel en put zien èn er zijn geen zaken waar je je aan vast
kunt houden. Dus sta ik in de winkel een kledingstuk voor mijn
lichaam te houden. Denk; “dat moet wel passen” om er vervolgens
thuis achter te komen dat ik toch beter het pashok in had gekund. Ook
nu ligt er weer een tasje van de V&D bij de voordeur met een
broek die weer terug moet. Handig... als de dichtstbijzijnde
vestiging vijftig kilometer verderop is.

Omdraaien in bed... mijn krakkemikkige
linkerheup werkt ook niet mee, maar los daarvan is omdraaien al een
hele onderneming. Eerst ben ik me minutenlang geestelijk aan het
voorbereiden om vervolgens met een flinke slinger mijn buik en de
rest de goede kant op te krijgen. Het is maar goed dat we geen
waterbed hebben, daar zou ik een woest binnenmeer van maken.

Bij mijn cursus zwangerschapsyoga zorg
ik er standaard voor dat ik in de buurt lig van een vensterbank.
Zodat ik bij een opdracht als “je mag wel even gaan staan/liggen”
niet meer zo in paniek raak. Wel zorgen dat ik als eerste in het
lokaal ben, want ik ben natuurlijk niet de enige met dat probleem.

Winkelen oftewel lopen is ook zoiets.
Afgelopen zaterdag kwam ik tot de conclusie dat ik niet zo heel veel
sneller meer ben dan de gemiddelde bejaarde medemens met rollator..
Zij zijn er natuurlijk aan gewend dat mensen ze links en rechts met
stevige pas inhalen. Bij mij hadden ze ruim te tijd om een
begripvolle blik naar links te werpen, een praatje te beginnen over
de veel te gladde straatstenen in het centrum en me nog uitgebreid
een fijne dag te wensen.

Ook maak ik de voor de zwaardere
medemens kenmerkende schommelbeweging... Als ik mijn schaduw voor me
uit zie tijdens het lopen, is het eigenlijk wel lachwekkend. Als een
metronoom schommel ik mij voorwaarts. Op zo'n moment voel ik me
werkelijk log en reusachtig. Recht proberen te lopen, heeft geen
enkele zin. Dan maar de humor ervan inzien.

Eén ding heb ik wel voor op de
zwaardere mens. Ik bevind mij standaard in het gezelschap van een
beweeglijk en avontuurlijk nieuw leven. Mijn zoon die soms zo
aanwezig is dat ik hem ervan verdenk dat hij aan de navelstreng heen
en weer liaant. Mijn zoon die bepaalt hoe ik in bed mag liggen; bij
een houding die hem niet aanstaat, trapt/duwt en pookt hij net zo
lang tot ik me verplaats. Dus neem ik alle ongemakken met liefde voor
lief.

Wel heb ik meer respect voor de
zwaardere, maar ook de oudere medemens. Daarom heb ik een besluit
genomen. Als ik straks met mijn kinderwagen zo iemand passeer, maak
ik even uitgebreid te tijd voor een begripvolle blik, een praatje
over de gladde straatstenen en het wensen van een prettige Voor mijn
zwangerschap was ik net zo gehaast als ieder ander. Wat geeft het nou
eigenlijk dat ik een paar minuten later ben? Daar moet ik niet zo
zwaar aan tillen.