Even klagen hoor sorry

Na mn laatste blog ben ik bij de revalidatie arts geweest.
En die heeft me opgegeven voor Ergotherapie en fysiotherapie.
Dit gaat tegelijker tijd starten, dus ik hoop heel erg dat t gaat helpen allemaal.
Een week of 2 geleden moest ik weer naar het UWV.
Meneer vond dat ik gewoon aan het werk kon, en dat ik maar zo snel mogelijk moest gaan solliciteren.
Tuurlijk, ik snap dat ze me aan het werk willen hebben.
En dat zou ik zelf ook leuk vinden,want ik was gek op mn werk.
Maar het gaat gewoon niet op dit moment.
En ik hoop dat ik, uiteindelijk, met die Ergotherapie wel weer kan werken.
Dus na een poosje gesproken te hebben met deze meneer, had ik zoiets van oke.....alles lief leuk en aardig enzo, maar t is nu even klaar.
Met heel veel moeite heb ik meneer dus verteld wat ik die ochtend alleen al had bij het opstaan.
Van mn stijve,pijnlijke rug, tot pijn in mn knie met naar beneden lopen.
Ik heb hem verteld dat ik dat elke dag heb en dat dat nog maar het begin van mijn dag is.
Meneer zag dat k het meende en dat het erg hoog zat en hij begon me tips te geven.
Hulp in de huishouding, opvang voor mn meisje 1 a 2 dagen per week.
En over een half jaar moet ik terugkomen en dan gaan we kijken hoe we er voor staan.
Als ik dan die hulp en opvang hebben geregeld, gaat hij kijken of ik herkeurd kan worden.

En in de tussentijd worden de ontwrichtingen, kneusingen enzov steeds frequenter.
Zo, loop je met de kleine naar de winkel, schiet er een middenvoetsbeentje nie lekker in mn voet, ik ga onderuit, loop toch door naar de winkel.
Daar aangekomen schieten er een paar vingers uit de kom,omdat een meneer het nodig vond om een 6pack op de band te gooien terwijl ik nog bezig was om mijn boodschappen der op te leggen.
Ik ga kapot van de pijn en meneer 6-pack en mevrouw kassa zeiden nog net niet tegelijk: stel je niet zo aan mevrouw, er is niks aan de hand.
In tussen werden mn vingers blauw en ik begon te snuffen van de pijn.
Eerst mn meisje gerust gesteld,omdat meneer aan het schreeuwen was dat ik moest opschieten( met 1 hand en een huilend kind in de wagen)
Probeer je nog rustig uit te leggen van joh, ik heb een probleem met mn bindweefsel, ik kan hier ook niks aan doen, dus even geduld, k doe mn best om mn spullen zo snel mogelijk weg te krijgen.
En je stelt je aan, rot toch op, je bent een lui varken,ga toch werken, dan had je maar geen kinderen moeten krijgen enzov...........
Toen meneer over mn meisje begon ben ik compleet uit mn stekker geschoten.

Niet mn beste moment van de dag, helaas.
Maar ik schrijf dit niet om te klagen, want dan blijf ik bezig.
Ik schrijf het ook niet om medelijden te krijgen, want daar zit ik totaal niet op te wachten.
Maar ik denk wel dat mensen die iets mankeren, want voor andere mensen onzichtbaar is, misschien hier wel iets in herkennen.
Zo niet, nou gelukkig! Zo wel, ja ik weet t.
Het is dan zo moeilijk om vriendelijk te blijven, en te blijven lachen.
Als is het maar om je hoofd omhoog te houden en hun niet het plezier van jou pijn te gunnen.
Want ik ben wel trots op mezelf, dat ik het tot nu toe niet opgegeven heb.
Dat ik zoveel geprobeert heb en gewoon door ga.
En dat ik zo'n mooie meid heb.

Ze doet het zo goed!!
Het kruipen is nu een feit, ze kruipt het hele huis door en het gegiechel dat er dan voorbij gekropen komt is heel grappig.
Ze begint ook papa en mama te zeggen, en soms komt er een bah voorbij.
Optrekken aan de tafel of de bank doet ze ook.
En stapjes zetten begint ze ook te doen, ze wiebelt al een heel stuk minder als ze staat.
Als ik 's morgens haar kamertje binnen kom, elke keer een hele grote glimlach op dat smoeltje.
De hapjes gaan er ook goed in.
Banaantjes hoef ik geen eens te prakken voor der, k breek een klein stukje af en geef haar die zo.
Ben echt trots op mn meisje, en ook een beetje op mezelf.

En dan ben ik dit aan het schrijven,komt ze naar me toe gekropen, gaat ze staan en gaat dan met een grote glimlach op der bekkie om haar heen staan kijken.
Trekt ze even aan mn shirt om mijn aandacht te krijgen en wil ze even kroelen.
Altijd een glimlach op der bekkie.

Ben zo trots dat ik dit mooie meisje heb.
Sorry voor het klagen, maar het moest er echt even uit.