Mijn deken van dochters

OK, een hele tijd is het al geleden dat ik mijn gedachten hier de vrije loop liet. Met enig schuldgevoel toch wel… Alles lijkt ook zo snel te gaan. Vorig jaar telde ik de dagen af naar 4 april en dit jaar denk ik ‘neee, nog niet al 1 jaar’ baby-meisje, hoe is het zo vlug kunnen gaan :-/ ?

Het was me ook een jaar. We zijn tussen al het gababy en gekleuter verhuisd. Ons eigen stekje, met speel-, kruip-, experimenteer-en loopruimte. Met licht, met kinderkamers, met zicht op bomen, weides, … het voelt als een thuis, een gezin, onze plaats gevonden.

Kaat is helemaal into kleuter: tekenen, kleuren, puzzelen, fietsen, … Ik kreeg dit weekend een tekening van een mannetje. Je kent het wel: een potato-achtig wezen met stekkiearmpjes en veel te grote ogen. Geweldig! Het blijft uiteraard een pittige dame met een stenen wil. Ik kan je zeggen dat het een uitdaging is. Maar hoe leuk is het om samen iets te gaan doen ('en gaan we nu ook iets drinken, mama?'), om samen te knuffelen, te spelen, te lachen. Ik hou zo veel van haar. We  geven elkaar elke dag een mega kusknuf als ik haar afzet aan school. Ik denk dat ze daarmee de dag wel doorkomt ;-) en ik ook.

Noor is een heel intense baby. Alles wil ze zien, kunnen, voelen, proeven, … Oh wat ontdekt ze de wereld. Ze kruipt al een hele tijd en nu onderneemt ze het trapklimmen. Ze heeft nergens bang van (mama haar genies buiten beschouwing gelaten). Bij elke nieuwigheid zie je de fonkel in haar ogen en gevolgd door een geluid dat aangeeft dat ze gefocused is. Wat een meid! Natuurlijk is ze in alles intens; hoezeer ze kan lachen en ontdekken, hoezeer ze ook kan huilen of boos zijn! Ze heeft er al meerdere doen schrikken met haar woedebui waarbij ze niet meer inademt en vervolgens flauwvalt. Het gaat allemaal heel rap en het is voorbij voor je het weet, maar het is toch even schrikken. Nounou.

Kaat kwam een week te laat en pas na 28 uur ter wereld. En ze laat zich nog steeds niet opjagen; ze neemt haar tijd, haasten kent ze niet en mijn geduld wordt dagelijks opnieuw op de proef gesteld. Alsof dat wachten toen slechts een voorproefje was voor wat me later te wachten stond.

De bevalling van Noor was korter, maar intens, heel bewust, natuurlijk, in vol vertrouwen. En zo is ze ook; ze kwam in al haar glorie ter wereld en maakte deze de hare ;-)

Mijn meisjes… Een tijdje geleden lagen ze allebei op me – tijdens één van onze familie-speel-op-het-grote-bed avonden. Allebei lagen ze op mijn buik, net als een zwaar deken. Ik zei spontaan: ‘mijn deken van dochters’ en het gaf me zoveel warmte.

Soms kookt het even met deze pittige dames, maar  als de stoom dan wat afgelaten is (bij Kaat, Noor of mezelf) is er dat warme gevoel voor die geweldige meisjes, die ik op de wereld zette.

En ja, het is ook zwaar. Zo veel verwachtingen, zo veel druk. Ik probeer me er van te weerhouden. Ik wil het op  mijn manier doen, ook al is dat niet wat de norm is. Ik voel het wel wat goed is. En ja, alle aandacht gaat naar hen. Ik heb geen tijd om te sporten, om ’s ochtends ook nog een lunch-slaatje te maken, dus ik krijg die zwangerschapskilo’s er nog niet af. En als iemand daar een opmerking over maakt word ik gewoon woest! Dat hoort niet, dat doe je niet met een jonge moeder. Of als ik commentaar krijg over een rommelig huis, te oude kleren, … blabla. Ik denk wel aan mezelf, ik doe in mijn huis het noodzakelijk en daar hoort ook spelen bij.  En ik weet dat er een tijd komt dat er weer meer tijd naar mij gaat. Ik heb er op dit moment niet zo veel behoefte aan… Hoe kan dat ook anders; hun geluk maakt mij gelukkig… Daar offer ik wel wat voor op… voor zo’n avond waarop die twee dames op je liggen en je met hun kinderlijke onbezorgdheid weer even bij jezelf brengen en bij de belangrijke dingen in het leven. En nee, dat is niet de strijk, de laatste mode, een perfect figuur of ne schonen hof. Maar mijn dochters, mijn dekentje van giechelende, snotterende, brabbelende, knuffelende meisjes…