Spiegels

Deze week hebben mijn dochters me – wellicht onbewust – zo’n moment gegeven waarvan je denkt: oh leuk, ja, dat is zo! en me zo een spiegel voor gehouden.

We zullen ze even chronologisch toelichten. Het begon met Noor haar eerste echte bezoek bij Kind&Gezin en dito spuitjes. Ze was super-wakker. En dan doet ze het: lachen, rondkijken als een volleerde spionne, kirretjes. En daarmee imponeert ze iedereen in een straal van 10 meter. En dan zit ze op de schoot bij wellicht de fierste mama van het westelijk halfrond. De verpleegster had dat natuurlijk ook gezien en ze zei: “mag ik noteren dat het een vinnig dametje is?”  Ja, dat is ze wel; leuk dat is zo! Als ze alles heeft wat ze moet hebben, is ze content en dan zie je haar op haar best. Andere keren slaapt ze en lijkt ze de passiviteit zelve, maar dat is stilte voor de vinnige, lachende storm. Toen het spuitje gezet werd, kwamen ook de decibels… Oh wat een boosheid op de spuit (of de dokteres). En tuurlijk vind je dat als mama niet leuk, maar toch goed dat ze laat horen als het haar niet zint… Toch? Herken ik daar iets van mij...?

Tweede; de oudste. Gisteren had ik oudercontact. En eigenlijk vind ik dat ook wel goed. Ik maakte me een beetje zorgen of ze wel graag naar school ging. Ze vertelt me altijd wat er niet leuk was: Ilona die geen handje wou geven, pijn gedaan, … En ze kan dan haar opgekropte frustraties helemaal uitwerken op…mij. Tja, daar dienen mama’s soms voor, maar ik vond het een beetje vreemd. Nu ja, hele dagen naar school gaan, al die indrukken, … ik heb een vaag vermoeden dat ik ook zo zou doen. We waren dinsdag dan maar een ijsje gaan eten in plaats van thuis elkaar op te gaan jagen. En dat werkte! Ok, het oudercontact dus. Krijg ik me daar te horen wat een spontaan, leuk en vrolijk kind ik heb (ah, ze is in school dus toch ook gelukkig) en hoe ze bij iedereen speelt en dat ze ook qua schoolse prestaties vorderingen maakt (ze tekent al cirkels als ze een mannetje moet tekenen). Niks dan goed dus. En ik praat dan wat met de juffen in mijn eigen communicatiestijl (die soms – toegegeven – licht overdreven enthousiast is) en de juf lacht: ik zie precies Kaat voor me, die heeft ook zo van die maniertjes. En dat was dan zo’n moment van ‘ah ja, dat is zo; leuk’.

Dus deze week werden dochters eens bekeken door een andere bril en dat is ook wel eens goed. Ik ben enkele weken ook met Noor op babytherapie geweest (mijn collega doet dit, vandaar) en als je daar hoort dat Noor het prima doet en ik als moeder ook, dan sterkt me dat. Ik weet het ergens wel, maar als iemand anders dat ook even zegt, wordt het allemaal wat echter en het neemt tocht wat onzekerheid weg. Dus ja, ik vind het leuk dat je dan even stilstaat. Inderdaad Noor is een rustige, maar een vinnige tegelijk: zo de wereld in zich opnemen en zo contact zoeken. En ja Kaat, is een dametje met grappige maniertjes en die herken ik dan weer bij mij. En gek, ze ‘schrijft’ op haar tekeningen haar naam (kribbelt eigenlijk gewoon een lijntje en zegt dan ‘naam opschrijven’), dat pragmatische heeft ze dan weer helemaal van de papa. Zo zie je maar, …

Kinderen; een betere spiegel kan je je niet inbeelden ;-)