Mag ik even...?

Mag ik even de tijd om mijn evenwicht terug  te vinden? Als vrouw, mama, meisje, mens.

Mag ik even ruimte, om te wennen aan alles?

Mag ik even huilen als het me te veel wordt? Zonder dat je denkt dat het om jou draait en me vervolgens gekwetst aankijkt?

Mag ik even boos zijn als het me tegenzit? Ik ben vooral boos op mezelf, omdat ik soms zo onvindbaar ben.

Mag ik even zoeken? Het niet meer weten, alles vergeten, herinneringen verkleuren: roze wordt grijs, grijs wordt roze.

Mag ik twijfelen? Aan mezelf, aan jou, aan de goedheid in mezelf en anderen?

Mag ik even uithuilen als het even allemaal niet meer mag? Van mezelf, van de wereld, …. Als me dat even niet wordt gegund, wordt  gegeven door mezelf en de wereld?

Mag ik even uithalen? Soms misschien te hard… omdat beleefdheid me soms te veel energie kost, die ik even niet  meer heb?

Mag ik even niets doen dan genieten van wat er in mijn armen ligt? Zonder me schuldig te voelen dat ik geniet, dat ik niets doe…

Mag ik even een knuffel, in plaats van een boze blik omdat ik je niet vond, omdat ik niet naar je luisterde zoals je wou, omdat ik kort was zonder veel franjes.

Mag ik zelfs dan nog even bij je komen en weten dat je het dragen kan, als ik het voor mij te zwaar dreigt te worden?

Als ik even lijk te vallen en het even langer duurt dan even…mag ik dan even?