Mijn koeka-meisje

Okee, het is nu wel lang geleden. De laatste keer balanceerde je nog tussen uit-de-kluiten-gewassen baby en aanstormende peuter. Nu ben je een volleerde peuter, inclusief nee-bewegingen en –klanken, grappen en grollen, enzovoort, enzovoort.

 Je bent een echt meisje geworden. Een dame, a lady, een patotter, … je bent me er eentje, … En ik wil voor het jaar helemaal gedaan is toch nog wat terugblikken op die laatste periode, want zoals je wellicht zelf al gemerkt hebt, mama’s geheugen is momenteel als een bibliotheek waar alle boeken uit de rekken gevallen zijn; de herinneringen zijn er, maar ik vind niets terug in dat vermoeide, verwarde brein van me.

Nou de afgelopen maanden ben je helemaal aan je verkenningstocht begonnen. Je holt van hot naar her, je kruipt nu ook al overal op. Je zou denken ‘ik kan ze geen minuut uit het oog verliezen’, maar toch kan je je ook steeds beter af en toe alleen vermaken. Dan ben ik in de keuken bezig en hoor ik je ware conversaties voeren met de dieren van je boerderij, of met de poes (die ondertussen helemaal op hun hoede zijn voor dit grijpgrage, achtervolgende, gillende mensenkind). Maar te lang mag het niet duren, want je kan dan plots aangetriepeld komen om vervolgens letterlijk aan m’n been te plakken.

Ik vind het toch zo gek hoe ik mijn kleine kantjes in jou kleine kantjes terugzie. Ik heb het dan over ons gebrek aan geduld, ongeduld zeg maar. Als je honger hebt, wil je nù eten; als je wil gaan wandelen, wil je nù die jas aan, als je iets wil kunnen, wil je het nù kunnen… Helemaal de mama – ik geef het dan ook wel toe. En daar wordt mama soms ook ongeduldig van, en zo jutten we elkaar soms wat op. Maar ja, jou buien zijn net als die van mij, kort maar krachtig :-/

Ik vind het super hoe je leert. Je eet alleen, je drinkt alleen, je zegt al enkele woorden – die ook wel met enige prioriteit uitgekozen zijn zoals “koeka” (=koek), “boeka” (=boke=boterham), “appel”, “aap” en natuurlijk het woord waar elke moeder bij smelt: “mama”. Ook het woord “kaka” helpt ons ook wel; nu kunnen moeten we niet meer wachten tot de geur van jouw pamperinhoud onze neuzen bereikt. Je bent nu echt in contact met de wereld, door je wuiven, wijzen, de woordjes, maak je steeds beter je willetje of gewoon je gedachten kenbaar. Wat is dat gemakkelijk. Nu ja, soms is het nog zoeken, zoals toen je doekie zei en mama zei dat je echt geen koekie meer kreeg, of als je wijst, maar we moeten raden waar naar toe…

Ach schat, wat is het toch leuk met je te ravotten of kielekielekiele te spelen. Wat is het leuk om met je te rollebollen op de mat, in de zetel, op bed. Wat is het leuk om samen te lachen om onze dolle fratsen, mama’s gekluns, elkaars’ grappige gezichten, papa’s dansmoves, … Of samen te knuffelen, als je je tegen me vleit, dan omarm ik je en fluister ik hoe graag ik je zie. Die momenten, daar wegen korte nachten, driftbuien, zeurmomenten, … niet tegen op. Ook al mopper ik dan uit ongeduld, steek dan maar je ‘doedoe’-vingertje uit of schater dan maar ‘ohow’.

Ik vind het ook super om je bezig te zien met andere kinderen. Het ontroerd me echt.  Je bent echt wel sociaal en inlevend. Ik vind je zo mooi, van buiten en van binnen. Je bent als een engel, met af en toe een b- voor :-/ Je ogen lichten op, maar kunnen ook tranen laten, wanneer je je onheus behandeld voelt (waarom nu geen koehoek?) of als we na 10 keer iets harder zeggen dat iets niet mag. En daar komt dan mijn empathiserend vermogen naar boven en troost ik je en zeg je dat je dat gewoon niet mag doen, maar we wel heel veel van je houden -  waarop je papa wel eens bedenkelijk kijkt naar mijn soft gemoeder…

Ik zie ook al je talenten, tekenen, dansen, entertainen, je openheid, je nieuwsgierigheid. Ik vind het super dat je het leven zo omarmt.

Echt meisje, dame, (b)engeltje, mama houdt zo veel van je en ik vind je geweldig. Ook als ik ’s nachts grommel om je wakker worden (maar dat gebeurt steeds minder, mijn prima slapertje) of foeter om je deugenieterijen, dan denk ik ook wel eens stiekem, het is er me toch wel eentje, met dat willetje, die sprankelogen, die dochter van me…

Mama