Bijna-peuter-perikelen en ander moois

Soms staar ik naar je en denk ik 'waar is mijn baby?' Je bent al zo groot, 10,5 maanden ben je nu. Terwijl mama wat terug aan haar conditie werkt in de fitness, merk ik dat jij ook zo je eigen fitness begonnen bent. Want supermeid, je kruipt! en hoe. Als ik even niet oplet zit je aan de andere kant van de kamer. En daarbij begin je ook wat in de hoogte te werken; klimachtige toestanden. Soms mislukt dat wel eens, maar dan zijn wij er om de pijn-traantjes te drogen.

Natuurlijk hoort er bij dat exploreren ook heel wat begrenzing. Vooralsnog vind je 'mag niet' grappig, maar als we je dan werkelijk verwijderen van het beoogde doel of het verlangde object, ga je al heel peuter-puber-gewijs protesteren.

Ach meid,ik begrijp het wel hoor. Die gsm maakt zo'n leuk geluid en die tijdschriften zien er uit om op te eten en oh ja, onze flatscreen zou je toch zo graag eens helemaal willen betasten en ik begrijp wel dat het fascinerend moet zijn dat iedereen oren heeft en je daar toch wel graag eens je vinger insteekt, maar er is ook nog zo iets als 'vies, doen we niet'. En ik snap ook wel dat je zelf die lepel vol met fruitpap ik je mond wil steken, maar gun jezelf nog wat leertijd, fijne motoriek is niet zo hupla-ik-doe-dat-wel-even-in-één-twee-drie.

En dan gebeurt er ook nog vanalles in je mond; de tandjes zeggen stilaan 'hallo'. Je eerste tandje is komen piepen. Hilariteit alom. Nu begint het tandjes poetsen, bijten in de bijtring, de lepel, ...

Jammer genoeg zijn het wel woelige nachten, door je hoesten, snotneusje, misschien ook die tandjes...

En nu wordt mama ook weer moe. Van die nachten, achter je aanrennen, zeggen 'nee, mag niet' - maar dat dan proberen positief te formuleren, positief opvoeden, weet je wel? - en het hele rompslomp die ook mama's leven net wat spannender maken (not!). Enfin, goed dat ik wat ga fitnessen, kwestie van die rondkruipende en klimmende bijna-peuter bij te benen om net op tijd je val te breken, het stuk papier uit je mond te halen, de vork af te nemen, ... Of niet... en dan val je,of zie ik net een kattenhaar die je net van Frodo plukte in je mond verdwijnen (echt gebeurt, walgelijk, maar ik was te laat), moet ik je de vork afpakken, want dat is geen speelgoed en jij voelt je gewoon super-gedwarsboomd in je exploratieproces en zet je het op een brullen.

Maar ach, met vallen en opstaan luid toch het spreekwoord??

en dan vlei je je zachtjes weer in m'n schoot en lig je net als vorig jaar zachtjes op de plaats waar ik je zo lang koesterde. Nog steeds jou veilige plek, ons mama-&-Kaat-plaatsje ... even tot rust komen van al dat geëxploreer, gehol, gefoeter, gebrul, gespeel, geval, en al dat ander moois...