Je wordt een grote meid

Als ik naar je kijk als je slaapt, als je speelt, als je b(r)abbelt, ... dan moet ik toch echt wel  toegeven; je wordt een grote meid. Je bent dan wel bijna 10 maanden, maar ik schrik toch vaak welke 'updates' je breintje weer voor elkaar gekregen heeft.

Nou, wat de meeste verwachten; de mobiliteit... Dat begint te lukken, als kruip je wel naar achter. Je versnelling staat in achteruit. Maar  we zien je werken en moeite doen. Je gaat er helemaal voor. Van tijd tot tijd vind je dit vreselijk frusterend en krijs je de hele buurt bijeen, maar ja schat, alle begin is moeilijk.

Verder ben je nog steeds die guitige meid. Je wil deelnemen aan gesprekken, desnoods krijs je er boven uit. Je lacht mee, je reikt ons je boterhammetje aan (dat ondertussen als door zever en druk van het handje er uit ziet als, ja, iets dat al gegeten is). Je wil groot zijn en doen wat 'grote' mensen doen. Ik zie je observeren en denk 'hoe doet die dat toch??'.

Je kijkt ook wel een beetje afwachtend nu naar vreemde mensen. Of je kijkt eerst naar mama of papa om te zien of het wel allemaal ok is. Mensen die te snel op je afkomen of al snel te druk zijn, krijgen een pruillipje te zien. Gelukkig lijk  je dan wel geruststelling te vinden bij ons...

Want je bent wel een knuffelbeestje - een fletser, zoals we zeggen. Op tijd en stond even knuffelen, bij ons op de schoot kruipen, lekkusjes geven, ... Je zoekt echt contact.

Natuurlijk ken je ook je, euh, hoe gaan we het mooi zeggen, moeilijke buitjes. Als je iets wil wat niet mag, ben je daar niet altijd mee akkoord. Dan ga je je wel erg theatraal gedragen. Vol drama brullen en je naar achter laten vallen... Stilaan kijken je papa en ik dan naar elkaar van 'ze is weer bezig hoor'. Je begint wel te begrijpen dat er dingen zijn die niet mogen. 'Nee, mag niet!', vindt je soms wel grappig, want je lacht dan liefjes naar ons, maar je begrijpt het wel, want je stopt er dan mee... om 10 seconden later het opnieuw te proberen.

Lief meisje, mijn fantastische dochter, jou zo groot zien worden doet wat met me. Enerzijds gaat het soms zo vlug, je bent op weg naar je peuter-bestaan. En dan word ik nostalgisch. En soms ook treurig en onzeker. Heb ik het wel goed gedaan? Pak ik alles wel goed aan? Ben je gelukkig? Weet je hoeveel we van je houden? Voel je dat? ... Anderzijds ben ik ook zo trots op mijn dochter, onze dochter. De beste 'prestatie' die ik in mijn leven al heb verwezenlijkt.

Lieve baby-peuter, wat voelt het goed jou mama te mogen zijn.

Mamie.