Zo broos - zo sterk

Vandaag werden een deel van de kinderen begraven van het busongeval in Zwitserland. Telkens voel ik weer een krop in mijn keel als ik er iets over hoor, lees, als ik er aan denk. Zo vele jonge leven,  zo vele toekomstjes... weg. En ook: zovele mama's en papa's die hun het ergste overkwam.

Toen ik het vorige week hoorde, nam ik je zachtjes in mijn armen. Een knuffel, een kus. Zo dankbaar dat jij er bent, in mijn armen, in mijn leven. Soms maken we ons druk over pietluttigheden en dan weer worden we door zo'n drama met de neus op de feiten geduwd. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat ons zo iets nooit overkomt. Dat ik nooit moet wensen om je toch nog eens één keer te mogen vastpakken. Daarom knuffel ik je nu zo veel, want ik ben zo dankbaar als ik je prille lijfje tegen het mijne kan drukken en als ik een kusje kan geven op je bolle wangetjes.

Sinds ik mama ben is er een kwetsbaarheid in mij aangeboord die ik nog niet had gevoeld. Ik voelde het telkens als ik je moest loslaten, toen je geboren werd, toen ze je naar neonatologie brachten, toen we stopten met borstvoeding, je eerste keren naar de creche, ... Ik hou zo veel van je dat ik je nooit nog zou willen missen. Als ik naar je kijk, lijkt het leven me zo sterk, je groeit, je ontwikkelt, je gaat vooruit en wordt een echte meid. Als je dan dat nieuws hoort, is het leven ook zo broos en zo hard...

Ik hoop dat alle mama's die zo iets verschrikkelijks overkomt alle moed en steun vinden die ze nodig hebben om verder te gaan en om te kunnen terugkijken naar wat het mooiste is in het leven: een kind...