Over babysnot, creche, huilnachten en zo meer

Jaja, daar gaan we dan, naar de creche. Het is nu je 5e keer dat ik je zonet afzette. En ik voel me toch wel nog steeds verdrietig...slijt dat?? Je doet het er wel goed, precies. Je glimlacht als ik je afzet en je glimlacht ook weer als je 's middags weer in m'n armen valt. Toch voel ik me wel ontgoocheld in mezelf. Vroeger zei ik altijd dat ik een half jaar wou thuisblijven, maar de realiteit is anders. Ik moet volgende week weer aan de slag, dus ja... Ik moet toegeven dat het steekt als ik mama's hoor die wel langer bij hun kind kunnen blijven. Anderzijds, lijk je het wel prima te vinden zo, of is dat maar schijn? Ik hoop alvast dat je weet of voelt dat ik je enorm graag zie en dat het feit dat ik je naar de creche breng niets afdoet aan m'n liefde voor jou.

En het brengt ook wat narigheid mee: verkouden. Snot in de neus, keeltje dat toezit van dat snot; neus die knort... En niet veel dat we kunnen doen. Gelukkig maak je geen koorts en is je gezondheid verder wel ok. Je blijft je opgewekte zelve!

De nachten zijn hier even helemaal paraplu. Ik weet het zo goed niet meer. Is het van die moeilijke ademhaling door de verkoudheid, is het omdat je naar droomt, is het van de honger??? Maar de nachten worden weer te vaak onderbroken en direct opnieuw slapen zit er dan ook niet in... Maar ja, dit zal ook wel weer van voorbijgaande aard zijn.

Verder ben je zo'n lieverd; hoe je lacht, slaapt, speelt, eet, ... Dat maakt het loslaten ook zo moeilijk. Ik mis je, ook al zie ik je binnen een paar uur weer.

Knuf,

mama