Mama zijn van Kaat...

"Het heeft zij charmes, die nachtvoedingen", had iemand me een tijd geleden gezegd. En ja, het hèèft wel iets. Iedereen slaapt, alleen Kaat en ik (en waarschijnlijk nog miljoenen andere nacht-voedende mama's) zijn wakker (zij soms iets meer dan ik). Maar het is ook vermoeiend. Het slaat nu wel toe, de klop van de hamer. En dat heeft een effect: op mijn gemoed, op mijn geheugen, op mijn verdraagzaamheid, op mijne moraal, ... Mijn tenen zijn wat langer en ik heb het gevoel dat iedereen er op trapt. Valt er nog wel te leven met mij?? Ach, voorlopig is er nog niemand gevlucht, maar ik voel me soms wel rot.

Maar het is ook dat 'onbeperkt goede' willen doen. Ik kàn haar bijna niet laten huilen. Ik spring op bij het minste, ik wil er altijd voor haar zijn. We hebben maar één kans om die eerste periode goed te doen, denk ik dan. Maar ik begin meer en meer te voelen dat deze dwanggedachte me een beetje richtig krankzinnigheid duwt. Ik voel me falen als ik haar niet kan troosten, als ik haar frustreer (omdat ik bijvoorbeeld niet 'nu, direct, stante pede' kan eten geven - ik moet ook soms naar de wc of even eten, toch?) of als ik denk 'ik wil slààpen, stop nou even!!'. Vorige week opperde mijn man dat het ook wel ok is als ze alleen even jammert. Ik verklaarde hem bijna gek, maar mijn vroedvrouw gaf hem de volgende dag gelijk (nèè toch!). Dus probeer ik het. En ja, het brengt rust, en vreemd genoeg ook wel voor haar.

En dan haar krampjes. Elke voeding lijkt wel uit te draaien op pijn. Zij heeft buikpijn, een vastzittend boertje, kaka die maar niet wil komen en als die dan komt haar hele rug besmeurt :-s Ik zou zo haar buikpijn willen overnemen, want haar gezicht spreekt dan boekdelen: rood, persend en krijsend! Ik voel zo mee met haar. Niet dat ik vrij ben van pijn hoor! Nee, het is geen goede fit: Kaat en mama's tepel. Ik bedoel maar: zij:een gulzige zuiger, voor wie het niet snel en veel genoeg kan zijn; ik; een snelle toeschieter, maar wiens tepel na enkele minuten frustreert als dat snel toeschieten van in het begin afneemt. Dus haar gulzigheid levert haar veel opname van lucht (boertjes, scheetjes, ... weet je wel) en de frustratie bij haar na een tijd, doet haar leuren en trekken aan die tepel en levert mama nu een melkblaar en kloofjes op! En dat samen met die spasmen... wat een moeder lijden kan...

Maar wat ben ik ook trots op haar. Ze is zo gretig naar het leven. Ze wil zo snel vooruit. Een echt karaktertje. Ik heb al 2 keer gehoord dat ze 'een echte Kaat is'. Je hoort haar, je kan er niet om heen. Ze pakt je met haar parelogen. En wie haar hoort keuvelen en rondkijken geloof niet als ik zeg dat ze 6 weken is. Ze kirt, ze lacht (oh, die eerste glimlach 's ochtends is zonneschijn), ... ze wil al overal en bij iedereen meepraten! En ze kan al zoveel: haar nekje gebruiken om haar hoofd rechtop te houden, reiken naar de visjes in haar mobiel! Deze dame wil het allemaal snel... Een guitig meisje in àlle opzichten!

Deze week op tv zei een moeder van een 6 maanden oude baby dat die eerste 3 maanden geen roze wolk zijn; wie had dat toch ooit verzonnen. En haha, dat is ook zo. Er zijn vele mooie momenten en zij maakt zo veel goed, maar het is geven, geven, geven, er altijd zijn, 100% je baby (of toch 99%). Maar achter die wolk, welke kleur ze ook heeft, zit een zon. Ze is niet altijd zichtbaar, maar ze is er. En dat is dan dat lachje of haar gekir of haar eigen manier van doen, haar Kaat-zijn op de momenten dat je denkt: mama zijn, wat een opgave!