ICSI 1.2: de terugplaatsing

Vorige week is onze enige cryo uit poging 1 bij mij teruggeplaatst. Op dag 5 ingevroren en op dag 6 bij mij teruggeplaatst. Deze is heel mooi uit de vriezer gekomen werd me verteld. Dat is alvast een goed begin. Toen ik werd gebeld dat de ontdooiing was geslaagd kwam er een hoop emotie vrij. Ik stond er heel nuchter in dacht ik, maar onbewust zat er toch veel spanning en gemengde emoties vanwege de miskraam vorig jaar.
Nu zit ik dus ongeveer halverwege de wachtweken. De eerste paar dagen was ik zó positief. Vol vertrouwen in het proces en in mijn lichaam. Gisteren begon de onzekerheid. Ik merkte dat ik niet echt iets voelde. Wat steken bij m'n lies, maar dat was het wel. Zou ik niet meer moeten voelen?
De vorige teruggeplaatsing was een verse, na een punctie met beginnende overstimulatie. Toen ook hormonen gehad, nu alleen ovitrelle hoeven spuiten. Ik kan het dus totaal niet met elkaar vergelijken. En toch zoek ik naar houvast.
Op Valentijnsdag mag ik officieel testen. Vorige keer kwam ik er bij toeval achter omdat ik bloed moest laten prikken vanwege overstimulatie. Ik wist dus al dat ik zwanger was voordat ik een test had gedaan of voordat m'n man het wist. Nu wil ik graag samen testen. Maar kan ik wachten tot de 14e? Dat is al ver voorbij m'n nod.
Het gaat nog een lange week worden vol ups en downs. Oh wat hoop ik dat het ons deze keer gegund is en dat ik zwanger ben wanneer de due date van ons verloren kindje voorbij komt. Niets liever dan dat we dit jaar toch nog een kindje mogen verwelkomen.
Misschien dat Valentijnsdag - waar we niks mee hebben - alsnog een bijzondere dag voor ons wordt?