Opgesloten in de kast..

Mijn dochter van bijna 11 maanden heeft mij opgesloten in de kast vanmiddag.

Inderdaad, het is moeder-mishandeling op het kwadraat.

Zij en ik waren samen boven in haar kamer haar was aan het opruimen. Zij helpt altijd heel graag mee met allerlei huishoud klusjes, dus ook met was opbergen.

Het gaat zo in werking:

Ik vouw de was nog beneden op, doe het in een mandje, neem het mandje mee naar boven, zet het neer op de gang, dan kom ik weer naar beneden om dochterlief te halen, als we boven zijn, zet ik haar op de grond op de gang (nadat ik het veiligheidshekje dicht heb gedaan) en dan kan ze vrolijk rondkruipen tussen onze en haar kamer.

Meestal kruipt ze meteen naar de wasmand en begint zij alles één per één uit het mandje te trekken. Ik roep dan altijd: mag niet! Niet doen!

Maar zij lacht gewoon en gaat door.

Okee, mijn fout. Wasmand vol netjes opgevouwen kleding en kind van 11 maanden naast elkaar, is ook geen goede combinatie.

Dan pak ik de mand en de rondliggende kleren, en zet ik alles in haar kamer op haar aankleed tafeltje, die staat dichtbij de kast. Het is geen inloopkast, maar wel groot genoeg om daar in te gaan staan. Van de vloer tot aan het plafond 3 grote schuifdeuren, van de muur tot aan de deur. Vrij groot dus. Alleen in het midden heb je plankjes, de rechter en linker kant van de kast heeft zo’n 2x 1 meter brede hang gedeelte.

En daar pas ik dus makkelijk in.

Helaas.

Aan de linker kant hangen er geen kleren, maar staat het vol met dozen van pampers.

Het aangebroken pakket pampers was op, dus wilde ik een nieuwe doos open maken, ik stapte de kast in, mijn dochter zat achter mij in het midden van haar kamer. Tegen de tijd, dat ik de doos open kreeg, was zij al pal achter mij, zij zwaaide heel vrolijk naar me, zei: bye bye!, en duwde de schuifdeur dicht.

Geen probleem, dacht ik, ik kan de schuifdeur van de binnenkant ook open laten schuiven, toch?

Maar niets was minder waar! Toen ik eraan duwde, schoot een wiel helemaal klem en wilde dat k*t ding niet meer rollen.

Ik zat dus opgesloten in een donkere kast en mijn dochter kroop vrolijk de kamer uit, brabbelend.

Mijn man was, naar mijn weten, buiten in de tuin, het raam van de kinderkamer was natuurlijk dicht, met de allernieuwste geluidsisolatie erop.

Van allerlei erge dingen schoten door mijn hoofd, wat er allemaal met mijn kleine meid kon gebeuren in de tijd, dat ik in de kast zit en Papa buiten!

Ineens was ik ook niet eens meer zeker van, of ik het veiligheidshekje dicht had gedaan!

Ineens verbeelde ik me allerlei kleine voorwerpen op de grond te liggen op de gang, in onze kamer, in de badkamer! Was de deur van Papa zijn bureau wel dicht?

Oh mijn God! Wat nu? Wat nu?

Ineens begonnen de tranen over mijn wangen te lopen en begon ik hysterisch te schreeuwen naar mijn man, dat hij moest komen, en nu meteen!

Hij riep nog zelfs terug, dat hij er zoooooo aankomt, het mag wat rustiger, hoor.

Wat rustiger? Ik zit vast in een f*cking kast!

Zijn reactie was heel anders, dan de mijne, hij kreeg namelijk de slappe lach, toen hij bij de trap naar boven keek en onze dochter zag staan, hangend aan het veiligheidshekje, naar Papa zwaaiend tussen de hekjes:

Bye-bye!

Want dat is namelijk het enige wat zij bij zwaaien kan roepen: bye-bye!

En ik zat nog steeds in de kast L

Ik was niet met de deur aan het schudden, trekken en doen, ik stond gewoon stil, starend in de donker naar de schuifdeur, wat mij gevangen hield.

Toen Papa klaar was met zijn slappe lach, kwam hij naar boven en hielp mij de kast uit, onze Sophia zat toen weer in het midden van haar kamer, naar mij lachend en zwaaiend: bye bye!

En ik moest nog steeds zoooooo huilen!

Ik dacht nog steeds aan al die “wat als”, wat door mijn hoofd schoot in die hooguit 2-3 minuten dat ik in de kast stond.

Ik stap nooit meer de kast in, ook niet in onze kamer.

Ik kan nu eerlijk zeggen, ik heb nooit gedacht, om het zo eng te zouden vinden om in een kast te moeten zitten voor een paar minuutjes.