Inpakken en wegwezen! Ohh nee, wacht!

(deze blog heb ik vanochtend heel vroeg geschreven, voordat ik het nieuws over mijn zusje heb gekregen.
Ik schrijf de blogs altijd in word, en pas als het klaar is kopieër ik het hier in.)

 

 

Wij gaan verhuizen. Eigenlijk zijn wij al verhuisd per 1
maart naar Zuid-Frankrijk, alleen moet mijn man nog half hier half daar werken,
dus Sophia en ik gaan pas echt verhuizen, als Papa full-time in Frankrijk aan
de slag gaat, en dat is per 1 april (geen grapje!).

 

Dus nu gaat het korten, we zitten in een half leeg huis,
half leeg, want de helft staat vol met dozen, haha!

Dat is nog het probleem niet, maar manlief is echt, echt
heel erg gestrest, heel begrijpelijk, hij neemt zijn gezinnetje mee naar zijn
vaderland, waar zijn gezinnetje nog nooit gewoond heeft.

Mama komt namelijk uit Hongarije en woont al 10 jaar in
Nederland, Sophia is in Nederland geboren.

Papa moest een nieuw huis voor ons vinden. Check. Hij moest
van alles op zijn naam laten schrijven (g/w/e/internet). Check. Hij moest de
gezondheidszorg, verzekeringen, enzo regelen. Check. Hij moest een vrachtwagen
regelen. Check. Vrienden die meehelpen om vanuit Nederland naar Frankrijk te
verhuizen. Check. Katica en Sophia “ergens” dumpen tijdens de verhuizing. Check.
Katica en Sophia terughalen van “ergens” naar Zuid-Frankrijk. Check. Ect. Ect.

Echter! Echter is Papa dus zooooo gestrest, dat er best rare
situaties zich voordoen bij ons in huis tegenwoordig.

Paar dagen geleden is hij bijvoorbeeld boos geworden, omdat
ik alwéér een boek heb uitgelezen!

Kan toch niet!!!!!!!!

Uitgelezen boeken zijn al allemaal ingepakt! Wat denk ik
allemaal niet????? Nog een boek uitlezen, en gewoon op de boekenplank neerleggen.
Kan gewoon niet! Hij werd echt boos, hihi, ik kreeg een preek, duurde minstens
zo’n 2 minuten. Daarna ging hij zitten met zijn hoofd in zijn handen, heeft
sorry gezged, tuurlijk is hij blij, dat ik liever een boekje lees, dan de hele
dag voor de tv zit.

Okee, zei ik, geen probleem..

Dan een andere dag kwam hij uit de badkamer met mijn shampoo
in zijn hand:

Wat is dit? Heb je een nieuwe flacon gekocht?

Ikke: ja?? De andere was op.

Hij: Watte? Een volle flacon weegt veel meer dan een lege! Ik
heb je toch gezegd dat we geen nieuwe dingen kopen in Nederland, want de
vrachtwagen is nu al overgeladen!

Ikke: hmmmmmmmm…… sorry………. (ik kan mijn lach bijna niet
inhouden, maar doe mijn best, hij is echt gefrustreerd)

Okee, paar minuten later komt hij weer sorry zeggen,
tuurlijk vind hij het geen probleem, hij is alleen maar blij dat ik zulke mooie
lange haren heb (wat ik trouwens op zijn verzoek heb laten groeien, hoor)

Dan komt hij weer een andere dag aan mij vragen:

Kan ik jouw nagelspulletjes inpakken?

Mijn nagels zijn mijn hobby.. ik heb een hele nagelstudio
voor mezelf om gel nagels te bouwen, en natuurlijk heel veel nagellak en
toebehoren.

Nou.. mijn nagelspulletjes mogen ingepakt worden, hoor, ik
kan wel een paar weken zonder, maar een paar nagellaken wil ik toch wel houden.
Dat is goed, zegt ie. Welke?

Hmm.. even denken.. misschien de kleuren die ik nog nooit
heb gebruikt. Ik ga ze even uit de nagellak box halen.

Oops.. het zijn er meer dan 20.. dan ga ik selecteren, het
is beter als hij dit niet ziet. Ik kies er 8 kleuren zorgvuldig uit, ben
helemaal trots op mezelf, dat ik dat binnen enkele minuten voor mekaar kreeg.

Hij pakt alle andere nagelspulletjes in een grote doos in,
zonder te kijken wat ik heb gehouden.

Ik was nog zo trots op mezelf om te bedenken, dat ik beter
geen 20 uit de doos kan houden, maar minder dan 10, maar dat heeft helaas bij
hem toch niet gewerkt. Toen de grote doos dichtgeplakt was, zag hij de nagellak
flesjes mooi naast mekaar staan, en kreeg een wit gezicht. Hij zei niks. Hij zei
niks voor zo’n uur lang tegen mij.

Hmmmm……. Tja.. ook goed..

Daarna kwam hij gewoon weer naast me zitten, beetje
knuffelen en vroeg of ik misschien de paarse als eerste op wil doen, als ik
mijn nagels doe, die vindt hij de mooiste van deze 8 kleuren! Haha..

 

Zo gaat het dus bij ons op dit moment. Ik laat het gewoon
over me heen gaan, die jongen heeft echt veel aan zijn hoofd op dit moment, dat
snap ik heel goed. En hij is ook nog geconcentreerd bezig om mij zwanger te
krijgen. Ik mag niks meehelpen wat de verhuizing betreft, niks inpakken, want
dan moet ik schouwen. Nee. Ik moet op de bank gaan zitten en zijn zaadcellen
toejuichen, dat ze zeker het doel raken, het liefst een jongetje, maar een
meisje is ook goed natuurlijk.

 

Ondertussen is hij aan het pakken en pakken!

 

Gisteren avond, toen So al in bed lag te dromen, vroeg hij
ineens aan mij waar ik de sleutels van het nieuwe huis heb gelaten. Ik? Ik heb
ze niet eens in mijn handen gehad.

Dat kan kloppen, zegt, en gaat ie even heel hard zitten
denken. Dan keek ik om, en zie ik een dichtgeplakte doos met de volgende
markering: belangrijke papieren, fotolijsten, fotoalbums, sleutels. Sleutels? Zal
toch niet! En ja hoor, hij heeft niet alleen de sleutel van het huis ingepakt,
maar ook die van de garagebox, en zijn motor, en mijn sleutels voor het huis
van mijn ouders, waar So en ik gaan logeren tijdens de verhuizing.

Geeft niets, gelukkig kon hij erom lachen. We hebben de doos
opengetrokken, uitgeladen (vooral hij, ik zat op de bank zwanger te worden,
want tillen is echt “not done”) sleutels gevonden, hoera!

 

Nu kunnen we echt gaan verhuizen.