De geschiedenis herhaalt zich...

Hoi Dames,

Ok, 16 mei een curretage laten doen voor een missed abortion, want zo noemen ze zoiets.  Ik heb wel wat op een emotionele roetsjbaan gezeten en ook vaak gehuild.  Pffff... wat is dit moeilijk, maar ja, de natuur beslist, zeker?

Daarna op 25 juni op controle bij de gyn. 
Gyn: 'Ben je al ongesteld geweest?'
Ik:' Nee.'
Gyn, trok een gekke kop.: 'Ben je onregelmatig?'
Ik:'Ja, soms 32 dagen tot 36 dagen'
Gyn:'Slik je foliumzuur?'
Ik: 'Ja.'
Gyn: 'OK, alles ziet er prima uit.  Je mag gaan.'

Een dag heeft dat gesprekje moeten bezinken.  En dan toch maar eens een test gedaan op 27 juni.  En ja!  Daar was het kruisje!!!  Ik durfde er niet op hopen, maar het is er wel.  Alleen geen pijn in de borsten en geen misselijkheid.  Ook geen vreugdesprong, alleen een voorzichtige 'Yes!' HB wel enorm vrolijk en opgewekt, maar ook wat terughoudend.

Ook even laten bezinken... heel drukke week.  Daarna vrijdag 4 juli gebeld naar de gyn.  De verpleegster daar: Kom jij maar eerst even bloed laten trekken, dan kijken we hoe ver je zit.  Zo gezegd zo gedaan en nog geen half uur later zat ik bij haar.  

Dit weekend buurtfeest gehad en zeer gezellig gehad.  Zondag nog veel moeten opruimen.  Schoonzus kwam al 2 van de drie kinderen droppen.  Stom, maar op tafel stond mijn doosje met vitamines.  Haar HB had het duidelijk gezien.  

Vandaag gebeld naar verpleegster.  En zij zei: 'Ja, je bent zwanger en je progesteron zit goed.  Het zal zo'n week of 4 à 5 zijn dat je ver bent.  Dinsdag 5 augustus om half negen 's avonds mag je komen.  Is dat goed.'
Ik:'Ja, natuurlijk is dat goed.'
Later deze dag komt schoonzus met derde bengel aan.  Ze komen logeren, een heel week lang, met een tent in de tuin.  Ik sta vandaag voor ons allen avondeten klaar te maken en toen vroeg ze heel ongegeneerd: 'Seg, mijn hb heeft gezien dat er zwangerschapsvitamines op tafel stonden. Ben je zwanger?'
Ik was eigenlijk woest en ik dacht: 'Nee, niet weer, zij gaat weer niet heel de familie vertellen dat ik zwanger ben, dit wil ik nu eens doen.  EN IK WIL HET OP MIJN MANIER VERTELLEN.  EN NU WIL IK VOORAL RUST...  GEWOON RUST... Totdat ik 12 weken ver ben en het zeker weet.  Of toch tot ten minste de eerste echo!  Grrrrrrr...'  Dus heb ik gelogen: 'Nee, hoor, helemaal niet!  Is gewoon een overblijfsel van de zwangerschapswens en ik heb ze deze week opgeruimd.'
Ik haat het... Ik haat het echt... Ik hoop dat ze niet heel de familie van haar vermoedens al op de hoogte heeft gebracht.  Zucht...

Groetjes,
Kaatje!